"อาเซี่ยนข้าคิดว่าเจ้าจะไม่ยอมมาพบข้าเสียแล้ว" ฮวาเย่ห์หยวนตัดพ้อเขาทันใด
แววตาของอาเซี่ยนไหววูบเล็กน้อย เขายิ้มอบอุ่นให้นางเช่นเคยแล้วเอ่ยเบาๆ
"ไม่หรอก ตราบใดที่เจ้ายังต้องการ ข้าย่อมอยู่ข้างกายเจ้าเสมอ"
ฮวาเย่ห์หยวนจับจ้องไปยังใบหน้าหล่อเหลาของอาเซียน ความทรงจำเกี่ยวกับจุมพิตของเขาปรากฏขึ้นมาภายในเวลาอันรวดเร็วจึงบังเกิดความรู้สึกกระอักกระอ่วนใจในความคิดเลวทรามของตนเองไม่ได้
อาเซี่ยนสำหรับฮวาเย่ห์หยวนแล้วเปรียบเสมือนพระโพธิสัตว์ผู้บริสุทธิ์ผุดผ่องแม้แต่จุมพิตยังให้ความรู้สึกดื่มด่ำอ่อนโยนดุจดื่มน้ำทิพย์จากสรวงสวรรค์
นางเสียอีกที่มุ่งมั่นปฏิบัติตนจนสามารถกลายเป็นเซียนได้กลับทำตัวเหลวไหลลากเขามาพัวพันบาปกรรมนี้
"ข้าต้องสังหารนาง"
เสียงของผู้เฒ่าที่อยู่เบื้องหน้าทำลายความคิดฟุ้งซ่านของฮวาเย่ห์หยวน ด้วยความที่นางมัวแต่เหม่อลอยก่อนหน้านั้นจึงยังไม่ทันได้ฟังว่าอาเซี่ยนพูดสิ่งใดกับคน
