จอมมารไม่ปล่อยให้ฮวาเย่ห์หยวนกล่าวสิ่งใด เขาเริ่มร่ายรำบทเพลงรักกับเขาในราตรีที่ดูเหมือนจะผ่านไปอย่างว่องไวกว่าทุกครา
ทั้งคู่ร่วมเสพสมกันจวบจนตะวันขึ้นและลากยาวไปจนตะวันตกของอีกหนึ่งวันโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดพักเลยแม้แต่น้อย
หลังจากสิ้นฤทธิ์ของผลตาลเสน่ห์จอมมารก็กลับกลายเป็นคนเดิมไม่แตะต้องฮวาเย่ห์หยวนแม้แต่ปลายนิ้ว
ทุกสิ่งกลับสู่สภาวะที่ควรเป็น ห่างเหิน ไม่สนทนาหากไม่จำเป็น อีกทั้งดูเหมือนเขาจะเพิกเฉยประดุจนางเป็นเพียงต้นไม้ไร้ค่าต้นหนึ่ง
สิ่งที่ทำให้ฮวาเย่ห์หยวนปวดใจเป็นที่สุดคือ แม้กระทั่งอาเซี่ยนก็ไม่โผล่หน้ามาหานางร่วมเดือนแล้ว
หลายคราที่ฮวาเย่ห์หยวนใช้คาถาเรียกอาเซี่ยน เขาผู้นั้นก็หาได้โผล่หน้ามาหานางอย่างที่รับปากเอาไว้วันเวลาบนหุบเขามารของฮวาเย่ห์หยวนจึงผ่านไปอย่างรันทดและปวดร้าว
จื่อชิงที่คอยเฝ้าดูนายหญิงไม่ห่างจึงเป็นห่วงและสงสารนางนัก
ฮวาเย่ห์หยวนคิดว่าจะลงเขาไปพบอาเซี
