บทที่ 22
สองสามวันมาแล้วที่หยางพ่านชุนได้รับรายงานจากเซี่ยเว่ยว่าเห็นการเคลื่อนไหวแปลก ๆ รอบ ๆ จวนตระกูลหลี่ แม้ว่าคนเหล่านั้นจะแสร้งทำเป็นขอทานหรือพ่อค้าแต่เมื่อไม่ใช่ตัวจริงดูอย่างไรก็ไม่เหมือน แววตาของนักฆ่าจะเหมือนคนบริสุทธิ์ได้เช่นไร
“พ่อบ้านเรียกคนของเราให้มาคอยเฝ้าจวนของฮูหยินเอาไว้”
คนมีอายุรับคำทันที แม้จะมีใครบอกกี่ร้อยกี่พันครั้งว่าหลี่อ้ายเฉินไม่ได้เป็นฮูหยินแล้วแต่หลาย ๆ ครั้งหยางพ่านชุนก็ยังคงเรียกนางเช่นนั้นอยู่ดี ชางเกิงก้มใบหน้าชราซ่อนสายตาไม่พอใจเอาไว้ เขารักหยางพ่านชุนดั่งบุตรชาย ขอติดตามมาดูแลที่เมืองเฉิงด้วย แต่จนแล้วจนรอดไม่ว่าทำเช่นไรก็สะบัดหญิงสาวชาวบ้านผู้นั้นออกไปให้ไกลเจ้านายของเขาไม่ได้ เขาไม่เคยแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบหลี่อ้ายเฉิน เพราะรู้ดีว่าหยางพ่านชุนมีนิสัยดื้อรั้น หากยิ่งขัดขวางจะยิ่งทำสิ่งที่ตรงกันข้าม ดูอย่างที่ฮูหยินใหญ่ต้องการให้อยู่ในเมืองหลวง
