“ไม่ได้กินมื้อเช้าด้วยกันนานแล้วนะ”
เสียงของจูเลียหญิงชราที่อายุจะเจ็ดสิบปีในปีหน้านี้แล้ว เอ่ยดังขึ้นเพื่อทักทายเด็กหนุ่มที่เธอนั้นเลี้ยงดูมาตั้งแต่ลืมตาดูโลกได้เพียงชั่วโมงเดียว
พร้อมกันนั้นเธอก็หย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ตรงหัวโต๊ะที่นั่งประจำของเธอที่ใช้ในการกินอาหารแทบจะทุกมื้อถ้าเธอนั้นอยู่ที่บ้าน ด้วยมันแสดงถึงความเป็นเจ้าของบ้าน
โดยที่เธอนั้นจะมีบอดี้การ์ดที่เป็นหญิงสาวคอยดูแลอย่างใกล้ชิดตลอดเวลา ไม่ได้ทำอะไรเพียงลำพังหรือตัวคนเดียว เพราะค่อนข้างอายุมาก อะไรๆ ในชีวิตหลายๆ อย่างเธอจำเป็นที่จะต้องระมัดระวังเป็นอย่างดี
“ครับ”
สกายเดินตามหญิงชราเข้ามาภายในห้องอาหารนั้นอย่างเงียบๆ แล้วเข้าไปนั่งยังเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับที่หญิงชราใช้นั่ง
สายตาของเขาคอยจ้องมองหญิงชราเอาไว้เพื่อที่จะพูดคุยด้วย ไม่ละสายตาไปให้เป็นการดูเสียมารยาท
“ฉันพอจะเข้าใจวัยรุ่นอย่างแกอยู่บ้าง คงอยา
