“รอบนี้ต้องทำเวลาไหม”
พราวกับเขาพากันเดินออกมาจากร้านก๋วยเตี๋ยวมาไม่นานนักก็มาถึงยังรถกระบะของเธอที่จอดเอาไว้ใกล้ๆ กับคลินิกสัตว์
เธอก้าวขึ้นไปนั่งประจำที่คนขับรถ ส่วนเขาก้าวขึ้นไปนั่งตรงที่นั่งข้างๆ คนขับ
สองมือของหญิงสาวเริ่มจะปลดกระดุมเสื้อในทันทีที่เธอนั้นปิดประตูรถ เพื่อทำเวลาให้มันรวดเร็วเหมือนกับคราวก่อนเพราะดูเขาเร่งรีบมากถึงขั้นเรียกได้ว่าพาเธอวิ่งกลับมาที่รถก็ว่าได้
มันคงถึงเวลากลับเข้าบ้านของเด็กมอปลายอย่างเขาแล้วล่ะมั้ง คงกลัวผู้ปกครองสงสัยว่าแอบหนีเที่ยวหรือเปล่าแน่ๆ เลย
“ทะลึ่ง จะเอาอะไรกันบ่อยๆ แก่แล้วเดี๋ยวก็เป็นลมตายหรอก”
มือหนาขยับไปปัดตรงหน้าผากของหญิงสาวเบาๆ เพื่อเรียกสติเธอให้กลับคืนมา
เขาไม่ได้จะทำอะไรกับเธอเหมือนในวันนั้นหรอกนะ เพียงแต่จะพาขึ้นรถมาหลบสายตาของคนขับรถของเขาก็เท่านั้น
“อ้าว ก็เห็นว่านายดูรีบๆ”
รีบติดกระดุมเสื้อที่แกะไปแล้วตั้งหนึ่งเม็ดกลับในทัน
