SAIHMOK TALK
ผมขับรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถใต้เพ้นท์เฮ้าท์ ไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่ามาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ ได้แต่พยายามดึงตัวเองให้หลุดออกจากภวังค์จากนัยน์ตาสีสวยของสายฟ้าสักที
"ได้ยินแบบนั้นแล้วรู้สึกดีไหมครับ"
"ได้ยินในสิ่งที่อยากได้ยินพอใจหรือยังครับ"
"ผมแค่สงสารพี่น่ะครับ ดูโหยหาเด็กคนนั้นเหลือเกิน"
ทุกประโยคที่พ่นออกมาจากริมฝีปากเรียวสวยไม่มีแม้แต่ความลังเล ไร้ซึ่งความอ่อนไหวในแววตา มีเพียงแค่น้ำเสียงเย้นหยันและสีหน้าที่ดูสงสารปนเวทนาผมอยู่นัยน์ๆ
เขาเชือดเฉือนผมได้อย่างเลือดเย็น ไม่ต่างอะไรกับผมที่พยายามผลักไสเขาออกไปจากชีวิตเลย
"สวัสดีค่ะคุณหมอก วันนี้อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ ป้าจะได้ทำให้"
ผมเร่งฝีเท้าเพื่อจะขึ้นไปบนห้อง จนลืมหันมองแม่นมที่เดินตามผมเกือบจะไม่ทัน โชคดีที่เสียงแหลมอันเป็นเอกลักษณ์เรียกผมเอาไว้ได้ทัน ไม่งั้นได้หอบหนักทั้งคู่แน่
"คุณหมอกคะ"
"ครับ"
สิ้นเสียงเรียกของ
