พยศบทที่ 12 : You leave me without the reason.

1848 คำ

SAIFAH TALK "ชอบดิ" "โคตรคิดถึงเลย" "อยากกอดให้หายคิดถึงแบบนี้มานานแล้วด้วย" ผมหลับตาลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา อาบให้แก้มทั้งสองข้างชื้นไปหมด ทั้งที่โหยหาอ้อมกอดนี้มาเนิ่นนาน แต่ทำไมหัวใจของผมมันถึงได้เจ็บปวดแบบนี้ 'วันนี้พี่จะไม่มาสอนการบ้านผมหรอครับ' 'ไม่ พี่ไม่ว่าง' 'พี่ชายครับ วันนี้ผมมีขนมมาฝากเปิดประตูห้องหน่อยน๊า' 'ออกไป อย่ามายุ่งกับพี่' 'ถ้ามีแฟนแล้วต้องบอกผมนะครับ อย่าหายไปเฉยๆ เลยนะ' '.....' 'หรือถ้าเกลียดผมแล้วก็ช่วยบอกทีว่าผมควรจะทำยังไงต่อ..' มือที่กำลังจะยกขึ้นกอดตอบเขาชะงักงันไปชั่วขณะ ก่อนที่จะกลายเป็นว่าผมลดมือลงและยืนนิ่งปล่อยให้พี่หมอกกอดอยู่ฝ่ายเดียว ภาพในอดีตฉายซ้ำอีกครั้ง เป็นภาพของเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังกอดเข่าร้องไห้ ด้านหลังประตูที่เขานั่งพิงอยู่คือเสียงทะเลาะของพ่อกับแม่เรื่องธุรกิจที่ไปได้ไม่สวยนัก ที่พึ่งสุดท้ายคือรอยยิ้มของคนคนหนึ่งที่เยียวยาทุก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม