Introvert ลองรัก#ไทป์แมวดำ

เพล้ง ! “โอ๊ย !อะไรเนี่ยแม่ ก็บอกว่าไม่มีไง จะเอาอะไรกับฉันนักหนา เงินก็ให้ทุกเดือน ค่าน้ำค่าไฟก็จ่ายให้ ทุกอย่างแม่งตกอยู่ที่ฉันคนเดียว” เศษแก้วที่แตกกระเด็นโดนขาจนเป็นแผลมีเลือดออกจำนวนมาก ไอ้แผลมันไม่เจ็บเท่าไหร่หรอก เจ็บที่ใจมากกว่าที่เกิดมาแล้วมีแม่แบบนี้ “แค่นี้มึงบ่นเหรออีก้อย” “แค่นี้ แค่นี้ แล้วลองมาทำบ้างมั้ย วันๆ เข้าแต่บ่อน ไอ้พวกหมวกกันน๊อกหัวโตเข้ามาทวงหนี้ถึงบ้านทุกวัน กู้รายวันฉ่ำ เปลี่ยนกันมั้ยแม่ ลองมาเป็นคนหาดูมั้ย” “อีก้อย!” “แม่ ขอตังค์กินข้าวหน่อยสิ บ้านไม่เห็นมีอะไรกินเลย ก้อยมึงไม่ทำกับข้าววะวันนี้” “กูไม่ทำ แล้วก็จะไม่ทำอะไรทั้งนั้น” เลือดขึ้นหน้าตาแทบกระเด็น เหนื่อยจะตายห่าอยู่แล้วไม่เห็นมีใครมาสนใจฉันบ้างเลย “พูดกับพี่แบบนั้นได้ไง อีก้อย” ลำเอียงแทบคว่ำ ฉันมีพี่ชายที่ไม่เอาไหนหนึ่งคน ไอ้การ์ด แต่ฉันเรียกมันว่าไอ้กาก โคตรเกลียดมันเลย “ทำไมจะพูดไม่ได้ เป็นผู้ชายภาษาอะไรให้ผู้หญิงทำงานหาเลี้ยง วันๆ เดินแกว่งจู๋ไปมาไม่ทำห่าอะไรสักอย่าง” ฉันไม่เคยพูดเพราะกับพี่ชายและไม่เคยเกรงใจแม่ด้วย ทำไม่ดีกับฉันก่อนทำไมฉันต้องยอม “อีกก้อย ปากมึงนี่นะ เดี๋ยวกูก็ตบคว่ำ” “อย่ามาใช้กำลังกับฉันนะแม่” “กูคลอดมึงมานะ” “เออก็แค่คลอดปะ ช่วยพูดเพราะๆหาเรื่องดีๆ เข้าบ้านหน่อยสิ จะได้มีกำลังใจทำงานหาเงินมาให้ใช้ ไม่ใช่จิกหัวเหมือนทาสแบบนี้” “งานใหม่มึงได้เงินดีไม่ใช่เหรอ เอามาซื้อข้าวกินหน่อยดิ๊ หิว” เอือมกับการมีพี่ชายแบบนี้ เกิดมาไร้ค่ายิ่งกว่าเห็บหมาอีก “กูไม่ให้ อยากได้ก็ไปทำงานหาเอง” “ไอ้การ์ด ไปจับมันไว้ แม่จะค้นตัวมัน” “หยุดเดี๋ยวนี้ ไอ้กากถ้ามึงเข้ามากูจะแจ้งตำรวจ มึงเล่นยากูจะบอกตำรวจให้หมด” มันได้ผล ทั้งคู่หยุดและหันไปมองหน้ากันประมาณว่าเอายังไงดี เฝ้าถามตัวเองทุกวันว่าทำไมต้องเกิดมาในครอบครัวแบบนี้ ฉันเกลียดชีวิตตัวเองมากๆ มันบัดซบและหดหู่อยากเป็นโรคซึมเศร้าชนิดรุนแรงตายๆ ไปซะจะได้จบ “มึงกล้าเหรออีก้อย” “กล้าดิ จะลองมั้ย อยากลองก็เข้ามา แม่ก็รู้ว่าคนอย่างอีก้อยมันบ้ามากแค่ไหน” ได้ไปเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอ คนหาก็หาตายสิแบบนี้ “มึงจะอะไรนักหนาวะ เดี๋ยวไปทำงานก็ได้เงิน” “แล้วมึงไม่ทำเองล่ะ โตเป็นควายแล้วยังหน้าด้านเกาะแม่กินอยู่อีก แล้วก็ไม่ต้องเสือกอยากมีเมียนะกูสงสารผู้หญิง” “อีก้อย” ไอ้กากชี้หน้าฉันด้วยท่าทางโกรธจัด ตั้งแต่เกิดมาก็ได้ยินคำหยาบมาตลอด เรื่องอะไรจะต้องพูดเพราะกับคนพรรค์นี้ด้วย เฮงซวย “ถ้ามึงเก่งมากก็ออกไปจากบ้านกู ออกไปเลย” “เออ ออกแน่ ไม่อยากอยู่นักหรอก” ไม่ใช่ไม่รู้สึกแค่ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้คนพวกนี้เห็น “มึงไปเลยนะ” ให้มันขาดตั้งแต่วันนี้ พอสักทีกับครอบครัวเห็นแก่ตัว ในเมื่อออกปากไล่แล้วก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องทนอยู่ต่อเพราะอยู่ไปก็ไม่มีความสุข กดขี่ ข่มเหง นึกว่าทาสในเรือนเบี้ย ฉันเดินหันหลังให้บ้านตัวเองโดยไม่กลัวเลยว่าข้างหน้าจะเป็นยังไง ไปตายเอาดาบหน้า ประโยคนี้โคตรทำให้สู้เลย หอพัก IU “เป็นแม่กูนะ หึ” “มึงกล้าเหรอ แค่นี้นรกก็กินกบาลกูไปครึ่งแล้ว” “ดีแล้วที่ออกมา อยู่กับกูไปก่อนก็ได้ ไม่เป็นไร” เพื่อนสนิทที่ไม่ใช่สายเลือดยังน่ากราบไหว้กว่าแม่แท้ๆ อีก “พรุ่งนี้ที่บริษัทกูมีงานเลี้ยงต้อนรับลูกชายของท่านประธาน มึงไปมั้ยเขาให้ชวนคนในครอบครัวไปได้หนึ่งคน” จิ๋ว เป็นเพื่อนสนิทสมัยมหา’ลัย พอเรียนจบมาก็ยังสนิทอยู่ พึ่งพาได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องเงิน เป็นกฎเหล็กที่ฉันเป็นคนตั้งเองนี่แหละ “ไม่ว่างอ่ะ ช่วงนี้ทำโอทุกวันเลย” เราไม่ได้ทำงานที่เดียวกันแต่ก็ไปมาหาสู่กันอยู่บ่อยๆ “เสียดาย” “แล้วได้ของอะไรออกมาบ้างนอกจากเสื้อผ้า” “ก็มีเงินที่ซ่อนเอาไว้แล้วก็ ทอง ที่ซื้อเก็บไว้ โชคดีมากๆ ที่ไอ้กากมันค้นไม่เจอ” ขอบคุณตัวเองที่มีวินัยซื้อทองสะสมเอาไว้ ถึงไม่มากก็ยังพอมีให้ชื่นใจ “พี่มึงนี่โคตรเหี้ยเลยว่ะ งานการก็ไม่รู้จักหาทำ เกาะน้องกิน ใครได้เป็นผัวซวยตายห่า” “ไม่มีผู้หญิงที่ไหนเอามันหรอกนอกจากหวังเอาเล่นๆ” โตมาจนอายุจะเข้าเลขสามแล้วยังไม่เคยเห็นความดีพี่ชายตัวเองเลย แบบนี้จะเอาอะไรไปอวย ไอ้กากมันไม่เคยมองฉันเป็นน้องหรอก มีแต่คำหยาบคายที่พ่นใส่ ไอ้นรกส่งมาเกิด “ปากร้ายว่ะมึง” “ถ้ากูหาห้องเช่าได้แล้วจะรีบย้ายออกนะ ไม่อยู่เป็นภาระมึงนานหรอก” “เฮ้ย ไม่เป็นไร อยู่นานๆ ก็ได้ กูเข้าใจ” “เกรงใจมึงจริงๆ อ่ะจิ๋ว ไม่ใช่ครั้งแรกนะที่กูหอบผ้ามาอยู่กับมึงอ่ะ” “แล้วก็ไม่มีครั้งไหนที่กูไล่มึง มึงเพื่อนกูนะ ไม่ใช่เพิ่งคบกันเมื่อไหร่ แก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันยังเคยเลย” “อีจิ๋ว อีบ้า ตอนนั้นเมาเว้ย” ฉันจำวันนั้นได้ เราทั้งคู่เมามาก เมาแบบสุดๆ หลุดไปแล้วด้วย โชคดีที่ยังพากันกลับมาถึงห้องได้อย่างปลอดภัย วันต่อมา โชคดีแค่ไหนที่มีงานดีๆ ทำ ฉันโคตรภูมิใจในตัวเองเลยที่พยายามดันตัวเองเข้ามหา’ ลัยชื่อดังและหาเงินจ่ายค่าเทอมเพื่อให้ตัวเองได้อยู่สังคมที่ดีถึงมันจะเหนื่อยจนสายตัวแทบขาดแต่มันก็คุ้มค่ามากๆ กับใบปริญญาที่ได้มา ใบเบิกทางที่ทำให้ฉันได้เข้าทำงานบริษัทชั้นนำของประเทศ ได้รับสวัสดิการเทียบเท่ากับราชการเผลอๆ ดีกว่าด้วยซ้ำ เงินเดือนก็พอมีเก็บแต่ก็น้อยมากเพราะภาระเยอะ จากนี้ไปคงดีขึ้นแล้วล่ะเพราะฉันจะไม่ใจดีอีกแล้ว “ไปทำงานแล้วนะจิ๋ว ยังไม่รู้ว่าจะกลับกี่โมงกี่ยามเลย” “เออๆ ถ้าดื่มก็โทรมาบอกกูนะ จะได้นั่งรถไปรับ” “อย่าลำบาก กูกลับเองได้น่ะ” “เป็นห่วง” “เออๆ ไม่ดื่มหรอก คงไปแป๊บเดียวงานน่าเบื่อแบบนั้น” งานเลี้ยงต้อนรับลูกชายก็ควรจัดแค่ภายในก็พอมั้ย พนักงานบางคนเลิกงานก็อยากกลับบ้านเลย ทำงานก็เหนื่อยมากพอแล้วนี่คือความคิดสำหรับฉัน คนอื่นไม่รู้ยังไง ‘ดีใจจังที่ท่านประธานเชิญพนักงานด้วย’ ‘ลูกชายคนนี้ฉันยังไม่เคยเห็นเลยแก’ ‘หล่อ ฉันไปค้นรูปดูแล้ว หล่อมาก’ ‘คืนนี้ใส่ชุดไร ไปแต่งหน้าที่ห้องฉันมั้ย’ คงมีแค่ฉันคนเดียวที่คิดอยากกลับบ้าน เรื่องชุดฉันไม่ได้เตรียมมาแล้วก็ไม่คิดอยากเตรียมด้วย งานไม่ได้ระบุการแต่งกายเพราะท่านประธานเป็นคนเรียบง่ายเน้นความสะดวกสบายของพนักงานเป็นหลัก ท่านคงรักลูกชายคนนี้มากถึงได้จัดการต้อนรับยิ่งใหญ่ขนาดนี้ อิจฉาจัง ----------------