หลังจากผ่านพิธีผูกข้อมือเสียผีตามธรรมเนียมเป็นที่เรียบร้อย เฟื่องนิมมานและเคนโซ่จึงอยู่ที่เชียงใหม่ต่อเพราะพ่อนั้นกำชับว่าจะให้เคนโซ่ทำให้ท่านพอใจและจะยอมรับเขา
“โซ่ พ่อเรียกให้ไปดูสวนและนา”
“หื้อ! ให้โซ่ไปเนี่ยนะ?”
“อื้ม! เดี๋ยวเฟื่องตามไปด้วยไม่ได้เข้าสวนมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้วไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง”
“ต้องไปตอนไหนแล้วโซ่ต้องแต่งตัวยังไง?” เพราะเป็นลูกคุณหนูชีวิตไม่เคยลำบาก เคนโซ่ไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าจะต้องแต่งตัวแบบไหนในการทำนาทำสวน
“ชุดที่นายพร้อมที่จะใส่ครั้งเดียวแล้วทิ้ง” ใบหน้าหวานแสยะยิ้มเธอรู้ว่าพ่อต้องสอนเคนโซ่ทำงานอย่างแน่นอน
“โห! ถึงขั้นต้องทิ้งเลยเหรอ อ่ะไม่เป็นไรเพื่อเมียกับพ่อตาไม่ไหวก็ต้องไหววะ”
“จ้า! คุณสามีสุดที่รักสู้ๆนะ”
เมื่อผู้เป็นพ่อขับรถพาลูกสาวและลูกเขยมายังสวนผลไม้ที่มีคนงานคอยดูแล เคนโซ่ตื่นตาตื่นใจไม่เคยเห็นสวนที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาและร่มรื่นแบบนี้ เ
