หลังจากที่เพื่อนสาวนุ๊กและแพมเดินทางกลับกันไปเพียงสองคนล่วงหน้า เพราะเคนโซ่และเฟื่องยอมรับว่าต้องอยู่จัดการปัญหาเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ให้พ่อกับแม่สบายใจและต้องการขอขมา
“มันเป็นจ่ะใดกิ๋นบนเฮือนขี้ฮดบนหลังคา กูกะนึกว่าสูจะก่อยอู้ก่อยจ๋ากั๋น เข้าต๋ามตรอกออกต๋ามประตู๋มาลักผิดผีกันก่อนแล้ว” (มันคืออะไรกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา กูคิดว่าทั้งคู่จะค่อยๆคุยกันเข้าตามตรอกออกตามประตูมาแอบผิดผีกันก่อน) พ่อที่ได้ฟังแม่เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างแม้จะทำใจให้ร่มที่สุด แต่พอเห็นหน้าลูกสาวกับลูกเขยตัวแสบก็อดที่จะด่าไม่ได้
“ป้อจ้าว! ลูกผิดไปแล้วลูกฮักเปิ้นยอมเป็นของเปิ้นตึงตัวและหัวใจ เห็นแก่ความฮักของเฮาเต๊อะหนา” (พ่อจ๋า! ลูกผิดไปแล้วลูกรักเขายอมเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ เห็นแก่ความรักของเราเถอะ) เฟื่องนิมมานนั่งคุกเข่าพนมมือร้องไห้อ้อนวอนคนเป็นพ่อ เคนโซ่ที่ฟังภาษาเหนือไม่ออกจึงนั่งคุกเข่ายกมือพนมด
