เพื่อนร่วมทาง
1154 คำ
เมื่อท้องฟ้ามืดลงทุกอย่างเงียบสงัด
“ปะ พร้อมหรือยัง”
“อืมพร้อมละ”
“นายตามฉันละกัน” วิชุดาค่อยๆ เปิดประตูที่ล็อกแน่นหนาออกอย่างช้าๆ เดินนำหน้าเพื่อนร่วมทางคนใหม่ของเธอออกไป
“ชู่ว์..” เขาและเธอเดินทางมาเรื่อยๆ เป็นระยะทางร่วมสิบกิโล เหนื่อยและอากาศก็เริ่มเย็นขึ้นทุกที
“เราเข้าไปพักกันในนั้นกันก่อนละกัน” เสียงกระซิบของวิชุดาบอกเพื่อนร่วมทางนพพยักหน้ารับ แกรกๆ ฟึบ วิถอนหายใจพลางคิดว่าออกยากจริงๆ
“เบาหน่อยนะฉันกลัวว่าพวกมันจะอยู่ในนี้” ไม่ทันขาดคำ
“โอ้ย .."
“ฉึก ฉึก ฟึบ” เสียงมีดปลายแหลมจ้วงแทงไปยังซอมบี้ตนหนึ่งอย่างบ้าคลั่งและหวาดกลัว
“นพๆ นายเป็นอะไรไหม” เมื่อหญิงสาวเห็นท่าทางตื่นตระหนกใบหน้าซีดเผือดของเพื่อนที่ช่วยเธอไว้เขาสะดุ้งสุดตัวหันมีดมาทางวิชุดา
“นี่ฉันเอง ใจเย็นๆ หายใจเข้าลึกๆ"
“เธอเป็นอะไรไหมวิ” ชายหนุ่มตั้งสติได้ก็รีบพูดขึ้น จับตัววิชุดาพลิกซ้ายพลิกขวาเพื่อตรวจดูสภาพร่างกาย
“ไม่เป็นอะไร แต่เกือบเป็นนะ ปะเราเข้าไปดูข้างในเถอะ” เธอพูดพลางเอื้อมมือไปปิดประตู
“ไม่มีใครละ ดูแล้วเราน่าจะพักกันที่นี้ได้”
“พักในนี้ทั้งๆ ที่มีซอมบี้อยู่ในนี้เหรอ”
“เอาน่ามันตายแล้ว” วิชุดากล่าวปลอบชายหนุ่ม
“เอางี้เราลากเขาออกไปทิ้งหน้าบ้านละกัน”
“หา! ลากไปทิ้งหน้าบ้านเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางตกใจ
“ก็ใช่นะสิเก็บไว้จะกินลงไหมล่ะนอนไม่หลับอีก 555” ชายหนุ่มชำเลืองมองวิชุดาที่หัวเราะร่วนเหมือนกับไม่เกรงกลัวสิ่งใด
“งั้นก็ได้”
“เดี๋ยวฉันออกไปส่องดูด้านนอกก่อน นพรอตรงนี้ละกัน" นพมองดูซอมบี้ที่ตัวเองจัดการอยู่ตรงพื้นห้องหน้าประตูอยู่อย่างเกร็งๆ
“อืม ระวังตัวด้วยนะ” วิชุดาพยักหน้ารับ พร้อมกับหายไปราวๆ สิบนาที
“ปลอดภัย”
“เฮ้อ ในที่สุดก็เรียบร้อยสักที เหนื่อยละก็หิวจะแย่” เสียงบ่นอุบดังมาจากนพชายหนุ่มที่ดูแสนจะธรรมดาผู้หนึ่ง มองดูไปแล้วเขาเองถ้าไม่เจอเหตุการณ์แบบนี้ก็คงเป็นผู้ชายที่ดูดีไม่น้อย
“ฉันก็เหนื่อย”
“ในห้องน้ำมีน้ำไหม”
“น่าจะมีแต่ไม่กล้าใช้อะ กลัวติด” ชายหนุ่มกล่าวขึ้น
“เดี๋ยวฉันเอาน้ำมาต้มแล้วเราค่อยกินละกัน”
“มันช่วยได้ใช่ไหม”
“ได้สิ เชื้อโรคเมื่อเจอความร้อนจัดก็ตายทั้งนั้นแหละ”
“อืม.. แล้วพรุ่งนี้เราเอาไงกันต่อดีละ”
“พรุ่งนี้ เดินทางอีก สิบกิโลก็น่าจะไปถึงนะ” หญิงสาวกล่าวออกไป
“คืนนี้เราก็พักผ่อนเอาแรงมากๆ นี่ถ้าระหว่างเราสองคนมีคนใดคนหนึ่งติดเชื้อให้รีบหนีไปทันทีหรือไม่ก็ฆ่าทิ้งซะนะ”
“เธอไม่กลัวบ้างเหรอเธอเป็นผู้หญิงนะ”
“กลัวสิ แต่ต้องสู้ ทำยังไงได้ถ้าไม่สู้ก็ไม่รอด”
“เฮ้อไม่ถึงสักที” แกรกๆ เสียงดังมาจากทางประตู
“เสียงอะไร”
“เงียบก่อนฉันไปดูก่อน”
“ระวังด้วยนะ” วิชุดาเดินตรงไปยังประตู เสียงดังจากประตูดังมาเป็นระยะ เธอค่อยๆ เดินลอดออกไปตรงช่องหน้าต่างที่ถูกปิดด้วยท่อนไม้ตีสลับไปสลับมาที่อยู่ข้างๆ ประตู เธอเห็นชายแปลกหน้าท่าทางคล้ายทหารดูแล้วปกติดี เธอจึงเปิดประตูให้คนด้านนอกเข้ามา
เขาตกใจที่มีคนเปิดประตูจากด้านใน พลางคิดไปว่า บ้านหลังนี้น่าจะมีคนรอดชีวิตแต่ก็ไม่แน่ว่าคนด้านในจะติดเชื้อหรือไม่ต้องระวังสักหน่อย
“ฟึบ”
“อะ โอ้ย!!!!"
“นายเป็นใครฉันเจ็บนะ”
“ตุ๊บ” นพเอาท่อนไม้หน้าสามฟาดลงไปตรงท้ายทอยนายทหารตรงหน้า พลางโยนไม้ทิ้งลงพื้นแล้วปิดประตูล็อกกลอนอย่างรวดเร็ว
“เขาจะเป็นไรไหมวิ”
“วิว่าไม่เป็นไรหรอกน่าจะสลบไปมากกว่า เอางี้เดี๋ยวลากเข้าไปตรงที่นอนแต่เดี๋ยวขอสำรวจก่อนว่าโดนกัดมาไหม” หญิงสาวสำรวจร่างกายชายหนุ่มพลางนึกและชื่นชมในตัวบุรุษเพศคนนี้หล่อนัก จมูกโด่งรับกับใบหน้าผิวขาวนวลทั้งๆ ที่พรางหน้าด้วยสีเขียวสลับไปมาแต่ก็ยังคงดูหล่อเหลาหากลบออกคงทำใจละลายกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ เบียดกันแน่นทั้งยังสูงมากๆ ดูแล้วน่าจะประมาณ180-190 ได้ ต่างกับตนเองที่มีความสูงเพียง165 เท่านั้น ผ่านไปประมาณ 15 นาที
“เรียบร้อย เขาปลอดภัย ปะอุ้มเข้าไปนอนกัน”
“เคๆ”
เช้าวันต่อมาผมตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกที่ปวดตรงบริเวณท้ายทอยมากๆ ใครกันที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ ผมรีบเก็บสัมภาระแล้วลุกขึ้นเดินตรงไปยังเสียง
แกรกๆ กรอบๆ เสียงดัง รอดออกมาจากหลังบ้านเสียงพูดคุยแต่ไม่ดังเท่าไร แว่วมาเป็นระยะ
“คุณตื่นแล้วเหรอ” วิชุดาเอ่ยกับชายที่เพิ่งเดินเข้ามาจากในตัวบ้าน
“มาทานกาแฟ"
“พวกคุณอยู่ที่นี้เหรอ” เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ โดยไม่ใคร่ถามว่าใครกันที่ทำร้ายเขา เพราะพอจะเดาออกอยู่บ้าง
“เปล่า เราไม่ใช่เจ้าของที่นี้หรอก เจ้าของเป็นซอมบี้และตายไปแล้ว ด้วยฝีมือพวกเรานะ 555" นพกล่าวขึ้น
“ผมต้องขอโทษด้วยนะที่ฟาดลงไปที่คอคุณอย่างแรง….คุณเจ็บไหม”
“ก็นิดหน่อย”
“แล้วคุณมีกาแฟทานด้วยเหรอ”
“อ่อ บ้านหลังนี้พอมีอาหารเหลืออยู่เยอะ เจ้าของคงกักตุนไว้เยอะเลย”
“แล้วพวกคุณกำลังจะไปไหนกัน”
“พวกเรากำลังจะไปที่ค่ายกักกันนะคะ เออ คุณเป็นทหารอยู่ที่ค่ายกักกันหรือเปล่าค่ะ"
“ใช่ผมเป็นทหารอยู่ที่นั่นนั่นแหละ”
“ผมออกมาลาดตระเวน เพื่อช่วยเหลือผู้อยู่รอด และหาอาหาร แต่พลาดท่าโดนซอมบี้ฝูงหนึ่งกระโจนเข้ามา พวกเขาเลยติดเชื้อกันหมดผมเลยต้องฝ่าฝูงซอมบี้ออกมาก่อน เลยต้องจำใจทิ้งรถขนเสบียงเอาไว้จริงๆ ถ้าอยู่ในรถเราจะปลอดภัยแต่ซอมบี้เยอะมากกำลังคนเราไม่พอ เออ ผมชื่อดินนะครับ"
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ/ครับ”
“ฉันชื่อ วิ ส่วนนี้นพ พวกเราเจอกันระหว่างทางคะ”
“ครับยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ส่วนเรื่องจะไปค่ายเดี๋ยวผมพาพวกคุณไป แต่เราต้องไปเอารถก่อน มีอาหารอยู่ในรถเยอะมากที่ใช้เลี้ยงผู้อพยพนะครับ”
วิ และนพหันหน้าออกไปมองหน้ากันแล้วตอบตกลงออกไป
“พวกเราจะช่วยกันค่ะ”
- ผู้เขียน
