6. ฉันจะไม่หยุดอีก
1099 คำ
หลายวันต่อมา_
"คุณหนูครับ นายท่านอยากคุยด้วยครับ" ลุงภพเดินเข้ามากระซิบบอก ตอนเห็นหญิงสาวกำลังตัดแต่งกิ่งพวกไม้ดอก
ส่วนชายหนุ่มคนแปลกหน้าอย่างพาเรน คาดว่ายังไม่ตื่นตอนเช้าตรู่เช่นทุกวัน
"แครอทยังไม่มีคำตอบให้คุณพ่อหรอกค่ะ รอกลับไปทีเดียวดีกว่า" ก้อนใจดวงเล็กกระตุกวูบ มันเหลือเวลาอีกไม่กี่วันที่เธอต้องออกไปเผชิญโลกความจริง กับครอบครัวอันไร้ความอบอุ่น
"แต่ถ้าคุณหนูยิ่งหนี ผมคิดว่าอีกไม่นานหรอกครับ ที่นายท่านจะส่งคนมาตามเอง"
"แต่เราตกลงกันแล้วนะคะ ว่าให้เรือเข้ามารับกันวันมะรืนนี้เอง"
"ครับ ช่วงเวลานี้คุณหนูพักสมองก่อนก็ได้ครับ ไว้กลับไปเราค่อยหาทางสู้ใหม่" ลุงภพบอกเสียงอ่อนโยน เพราะรู้นิสัยหญิงสาวที่เห็นการเติบโตตั้งแต่วัยเยาว์
"ที่บ้านไม่ได้ทำสงครามนะคะ แค่ปวดประสาทเฉยๆ ...ว๊ายย" เธอหันมาบอกยิ้มแฉ่ง ไม่ทันระวังตอนความคมจากกรรไกรตัดกิ่งไม้ตวัดปลายนิ้ว
"เป็นอะไรเหรอครับคุณหนู" คนบอกมีท่าทีห่วงใย พยามมองหาต้นเหตุที่เธอร้องเสียงหลง
"แครอทตกใจแมลงเมื่อกี้ แต่มันบินผ่านไปแล้ว"
"ให้ผมฉีดยาไล่มันดีไหมครับ"
"ไม่ต้องหรอกค่ะธรรมชาติให้มาดีอยู่แล้ว ว่าแต่ลุงภพอย่าลืมว่าต้องช่วยกันปิดเรื่องนายนั่นเข้ามาบนเกาะนี้ด้วยนะคะ"
"ครับ ผมไม่มีทางทำให้คุณหนูเดือดร้อนแน่ๆ ครับ แต่ระวังไว้นะครับว่าเขาไม่น่าไว้ใจเลย"
"โอเคค่ะ ไม่ต้องห่วงแครอทนะ" บทสนทนาจบลง ร่างบางเลยหมุนตัวเดินเข้าไปในบ้าน มุ่งไปยังกล่องปฐมพยาบาลตรงพนังห้อง
"อรุณสวัสดิ์แม่สาวน้อย เลือดตกแต่เช้าเลยเหรอ" ร่างสูงพึ่งเดินออกจากห้อง ยังขยี้ผมดกเรียกสติตัวเอง
หลังช่วงนี้ร่างกายขาดแอลกอฮอล์ ค่อนข้างนอนหลับยากกว่าจะเข้าที่ก็เกือบรุ่งเช้า
"เห็นเป็นสายรุ้งหรือไงล่ะ ตื่นมาปากก็ทำงานเลยเนอะ"
"นี่เธอ! รู้จักมารยาทโต้ตอบไหม ไปโดนอะไรมาเลือดไหลซิบเชียว" มือใหญ่ไปดึงข้อมือเล็ก สำรวจรอยบาดแผลไม่ได้ลึกถึงต้องเย็บห้ามเลือด
"กรรไกร" ความรู้สึกแปลกใหม่เต้นอยู่ในใจดวงเล็ก มันวาบหวิวดั่งขั้วแม่เหล็กขนานกัน
หลังจากวันนั้นที่เขาชิงจูบแรกเธอไป จะให้มองเช่นคนเดิมมันไม่ได้เลย
"เซ่อซ่าเหมือนหน้าตา"
"....จะทำอะไร" จู่จู่เขาดึงเก้าอี้มานั่งข้างร่างบาง เปิดหยิบอุปกรณ์ทำแผลออกมาเอง
"สวมบทเป็นหมออยู่ มันใช้ได้ไหมอ่ะ" นั่นหน่ะสิ! เขาจะสวมบททำทำไม?
"จุ้นน่า ฉันทำเองได้หรอกแผลแค่นิดเดียว" ข้อศอกแขนเรียวดันบ่ากว้างขยับหนี เธอจะนั่งลงเก้าอี้นั้นแทน
"เงียบไปเถอะ ฉันแค่คิดว่าวันมะรืนจะได้ออกจากเกาะบ้าๆ นี่แล้ว ควรทำดีต่อกันหน่อยเป็นไง" ท่อนแขนแกร่งข้างเดียวโอบเอวราบวางบนโต๊ะ ขณะอีกมือยังจับสำลี
"นายละเมออยู่ปะเนี้ยนายพาเรน!"
"ถ้าฉันละเมอคงไม่มานั่งทำดีด้วยหรอก แต่ทำอย่างอื่นนะสิไม่ว่า" พอเห็นดวงตากลมมีความหวั่นไหว เขารีบเลื่อนเก้าอี้ไปนั่งแทรกตัวอยู่ระหว่างกลางเรียวขาอ่อน ที่วันนี้เธอใส่กระโปรงสั้นรั้งขึ้นเกือบเห็นเนินสามเหลี่ยม
แม้วันนั้นจะสัมผัสมันบ้างแล้ว แต่คงไม่ดีเท่าได้จับอย่างอื่นใส่แทน
"บ้ากาม! เขยิบออกไปเลย วันนี้ลุงภพจะเข้ามาทำความสะอาดบ้าน"
"เล่นไปอย่างนั้นแหละ คิดว่าตัวเองหุ่นดีน่าเอาเหรอ" ร่างสูงกระแทกน้ำเสียงตอบ แล้วรีบจัดการบาดแผลพอคร่าวๆ
"จริงสิ! วันมะรืนนายก็จะไปใช้ชีวิตอิสระแล้วนี่"
"....?" เขาก็เน้นย้ำมาตั้งหลายประโยค แม่คุณเพิ่งมานึกจับใจความได้
"ฉันพาไปที่ลับเอาไหม รับรองว่าไม่มีใครเคยไปเลยนะ" ใบหน้าหวานก้มลงมาคล้ายจะกระซิบบอก ทั้งที่อยู่กันตรงนี้สองคน
"ถ้าพาไปตายก็ไปคนเดียวเถอะ"
"เปล่า....มีอะไรที่นายตื่นเต้นรออยู่ต่างหากเล่า!" ขนาดเธอแค่บอกเองยังตื่นเต้นตามเลย
@ เวลาต่อมา
"มันก็ในป่าที่เดิมไหม น่าตื่นเต้นตรงไหนว่ะ!" สภาพเขาสมควรมาตกระกำลำบากมากหรือไง ตอนเห็นว่าแครอทเดินนำไปในป่าค่อนข้างลึกกว่าต้นมะพร้าววันนั้น
"ต้องตื่นเต้นสิ จะบอกว่าที่นี่มีเสาสัญญาณนะ ถ้าซ่อมนิดหน่อยอาจจะใช้ได้" มือเล็กยกชี้ไปตรงเสาขนาดกลาง มันค่อนข้างเก่าพอสมควร ที่ไม่อยากบอกเขาเพราะกลัวว่าการเชื่อมต่อขึ้นมา อาจทำให้บิดารับรู้การเคลื่อนไหวเธอด้วย
"ถ้าซ่อมไปแล้วจะมีประโยชน์ยังไง โทรศัพท์ก็ไม่มีสักอย่าง" เขาล่ะอยากจะหยิกแก้มเนียนด้วยความหมั่นเขี้ยว ถ้าบอกตั้งแต่วันแรกที่หลงมา อาจจะหาทางติดต่อลูกน้องแล้ว
"ก็จริงนะ ขืนซ่อมมันได้ พ่อฉันต้องรู้แน่ๆ ว่าอยู่ที่นี่" ร่างบางหาที่นั่งบริเวณนั้นใต้ร่มไม้ใหญ่ สภาพอากาศปั่นป่วนราวกับฝนจะตกในไม่ช้า
"เหมือนเธอหนีมา?" เขาย่อขาลงตรงเบื้องหน้าหญิงสาว เพ่งจ้องใบหน้าหวานอย่างซ่อนความคิด
"ไม่เชิงว่าหนีมาหรอก แค่อยู่ไปแล้วไม่มีความสุขแค่นั้นเอง" สองมือเล็กกุมประสานตรงหน้าตัก ถอนหายใจแผ่วเบาให้กับความคิดหนัก
"ฉันว่าเธอควรจะออกไปเผชิญโลกภายนอกบ้างนะ ถ้าอยู่แต่ในกรอบยังไงก็ไม่มีความสุข"
"......"
"เชื่อฉันเถอะ เห็นแบบนี้ฉันผ่านโลกมามากกว่าที่เธอคิดอีก" มือหนาข้างนึงไปกุมสองมือเล็กคู่นั้น นึกเห็นใจคนที่อยู่คุยมาตลอดหลายวัน
"นายช่วยทำให้ฉันรู้จักโลกภายนอกหน่อยได้ไหม"
"ถ้าฉันเริ่มแล้ว ฉันจะไม่หยุดอีก" แค่นิ้วโป้งของเธอเขี่ยหลังมือหนาเบาๆ เขาก็พอรู้ความหมายดีสิ่งที่เธอพยามสื่อสาร
รสจูบวันนั้นยังติดอยู่ในโคนลิ้น มีเหรอที่เสือหื่นกระหายเช่นเขา จะยอมจบแค่กินอิ่มแล้วปล่อยไป
....................................
เอาสิ คนมันรอมาตั้งนาน
**กดหัวใจให้กันทุกวันที่เข้าอ่านนะคะ***
- ผู้เขียน
