“เจ็บไหม” เมื่อได้ยินคำถามนี้เธอถึงกับน้ำตาเอ่อ แต่ไม่พูดอะไร ได้แต่ก้มหน้า พศินธ์เชยคางเธอขึ้น เห็นน้ำตาซึมรีบจูบพรมเช็ดน้ำตาให้
“ขวัญเอ๊ยขวัญมา เพี้ยง...” เขาทำลมเป่าลงไปที่กระหม่อมของเธอ
นับเดือนสอดมือเข้าโอบกอดรอบตัวของเขาไว้แน่น ซบใบหน้าลงที่หน้าอกของพี่โต
“ทำไมไม่สู้เขาไป” เขาถาม เพราะไม่อยากเห็นนับเดือนอ่อนแอ
“เขาบอกว่าเขาเป็นคู่หมั้นคู่หมายของพี่โต นับเป็นคนอื่น” เธอพูดออกมาเป็นครั้งแรกหลังจากที่เงียบไปนาน น้ำเสียงยังสั่นพลางสะอื้น
“พี่ไม่มีคู่หมั้นคู่หมายที่ไหนทั้งนั้น แล้วนับไม่ใช่คนอื่น นับเป็นเมียของพี่” เขาดันตัวเธอออกห่าง เห็นนับเดือนน้ำตาเจิ่งนองเต็มใบหน้า จึงยกมือขึ้นเช็ดให้
“โธ่เอ๊ย...เด็กน้อย...” เขาพูดพลางดึงเธอเข้ามากอดมาหอมเพื่อปลอบใจ นับเดือนได้แต่ซุกหน้าแนบนิ่งสะอื้นเบา ๆ ไปที่บนแผงอกของเขา
‘เราได้เห็นดีกันแน่’ พศินธ์นึกไปถึงใบหน้าของสองแม่ลูกที่เขาบอกตัวเองว
