พศินธ์ใจหล่นวูบ ใจหายแวบนึกเป็นห่วงนับเดือน ด้วยความที่เธอเป็นคนซื่อ ๆ ใส ๆ เผื่อหลงไปทางไหน เธอต้องโดนหลอกอีกแน่ ๆ
เขาสะบัดศีรษะพลางจ้องมองโทรศัพท์ตาเขม็ง
“นายครับ นายครับ” มีเสียงเรียกมาจากข้างนอก เขารีบเดินไปเปิดประตู
คนงานคนหนึ่งที่เห็นเหตุการณ์เมื่อเช้าเดินเข้ามาหา และเล่าเรื่องตามที่เห็น และตามที่โฟร์แมนได้สั่งเอาไว้ด้วย
“นานหรือยัง” เขาถามออกไปด้วยความรีบเร่ง
“แล้วเมียฉันออกไปนานหรือยัง” เขาถามออกมาด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเป็นห่วง
“ก็บ่ายสามเห็นจะได้ครับ”
“แล้วเห็นไหมว่า นับเดือนเดินไปทางไหน”
“ก็วิ่งออกไปทางประตูหน้าครับ แต่หลังจากนั้นผมไม่ทราบครับ” คนงานบอก พศินธ์พูดขอบคุณเขาเบา ๆ แล้วไล่ให้คนงานกลับบ้านพักไป
“นับ...” เขาพึมพำเรียกชื่อของเธอ ก่อนจะกระเด้งตัวคว้ากุญแจรถอย่างรวดเร็ว พอขึ้นรถได้ก็ขับทะยานขับออกไปในทันที
สายตาของเขามองไปตลอดเส้นทางที่ตอนนี้ฝนตกมืดฟ้ามัวดินจ
