เปรมมิกาคว้ากระเป๋าเป้ที่นับเดือนใส่เสื้อผ้าและข้าวของของตัวเองเอาไว้ ตอนนี้เธอเลื่อนมันมาไว้ใกล้ ๆ กับตู้เสื้อผ้าของพศินธ์ เปรมมิกามองเธอด้วยสายตาดูถูกดูแคลน ก่อนจะเทของที่อยู่ในกระเป๋าออกมาทั้งหมด แล้วก็เอาเท้าตัวเองที่ใส่รองเท้าขึ้นมาด้วย เหยียบย่ำลงไปบนเสื้อผ้าของนับเดือน
“คุณไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ค่ะ” นับเดือนน้ำตาริน รีบเข้าไปเก็บข้าวของของตัวเองที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น
เปรมมิกาใส่รองเท้าส้นสูงสีเข้มกระทืบไปที่หลังมือของนับเดือนทันที
“โอ๊ย...” เด็กสาวร้องและชักมือกลับ ก่อนจะสะบัดมือเร่า ๆ ด้วยความเจ็บ
“ตอแหล ที่มึงมาแย่งผู้ชายของคนอื่นเขาถึงเรือนชาน นี่... ไม่มียางอายเอาเสียเลย หน้าด้านที่สุด”
เปรมมิกาที่ใบหน้าสวย ๆ แต่วาจาเหมือนขุดออกมาจากส้วม เธอตรงเข้าไปจิกผม และฟาดฝ่ามือลงไปบนใบหน้าของนับเดือนนับครั้งไม่ถ้วน
คุณปราณียืนดูอยู่นิ่ง ๆ ไม่ได้ห้ามปราม แถมยังเข้าข้างลูกสาว
