ตอนที่ 5
2893 คำ
5
เช้าวันต่อมา หลังจากอาบน้ำแต่งตัวและทานข้าวเรียบร้อย ฉันก็เข็นจักรยานออกมาพลางเปิดประตูรั้วออกเพื่อเตรียมจะไปโรงเรียน
และทันทีที่ประตูเปิดออกฉันก็เห็นบีไอยืนยิ้มแฉ่งพร้อมชูสองนิ้วทักทายฉัน...เหมือนสมัยก่อนเป๊ะ
“ไฮ...^^~”
ก่อนที่เขาจะถือวิสาสะเข้ามาแย่งจักรยานคู่ใจของฉันไปแล้วขึ้นคร่อมที่เบาะคนขับ
“ขึ้นมาสิ ฉันปั่นให้เอง ^^~”
หมอนี่รู้จักคำว่ามารยาทบ้างมั้ยนะ =_=!
“ไม่ ลงไปซะ”
ฉันบอก และยืนเท้าเอวรอเขาลงจากจัรยานของฉัน แต่บีไอกลับส่ายหน้าพรืด แถมยังนั่งยิ้มอยู่บนจักรยานของฉันต่ออย่างไม่สะทกสะท้านใดๆ ทั้งสิ้น มันน่าเอาไม้เบสบอลฟาดให้ลงไปแดดิ้นบนพื้นจริงๆ ให้ตายเหอะ!
“ขึ้นมาเถอะน่า ตัวเธอไม่ได้หนักถึงขนาดฉันจะปั่นให้เธอไม่ไหวสักหน่อย”
เหตุผลมันอยู่ตรงนั้นที่ไหนกันเล่า! (ปวดประสาทที่จะพูดมาก -_-;)
“นายจะตามกวนประสาทฉันไปถึงไหนกัน หา!”
“ก็จนกว่า...เธอจะใจอ่อน รับรักฉันล่ะมั้ง”
งั้นก็รอไปจนตายเลยไป! ไอ้หมอนี่เคยเจอเรื่องทุกข์ใจบ้างมั้ยนะ เคยเครียด เคยคิดไม่ตก หรือเคยไม่ยิ้มบ้างหรือเปล่า -_-* วันๆ หนึ่งฉันเห็นเขาเอาแต่ยิ้มให้คนนู้นคนนี้เหมือนคนบ้าไม่มีผิด
“ตกลงจะไปมั้ยครับโรงเรียนเนี่ย ^^~”
“นายจะไม่ยอมลงจากจักรยานของฉันจริงๆ ใช่มั้ย -_-“
“ครับผม ^^”
“ให้ตายสิ -_-“
ฉันจำใจต้องขึ้นซ้อนท้ายจักรยานเขาอย่างหมดหนทาง ขืนมัวแต่เถียงต่อไป ฉันต้องไปเซ็นชื่อเข้าชมรมในตอนเช้าไม่ทันแน่ๆ และอีกอย่างก็คือ...ฉันไม่อยากจะยืนมองรอยยิ้มของเขาตรงๆ นานนัก เพราะมันเป็นอันตรายต่อหัวใจของฉัน =_=//
คนบ้าอะไร...ยิ้มพิฆาตใจคนมองสุดๆ!
บีไอปั่นจักรยานได้เหมือนเต่าคลานราวกับฝาแฝด สิบห้านาทีแล้วที่เขาปั่นออกจากบ้านฉันมา ทั้งที่ปกติจากบ้านฉันมาที่โรงเรียน ใช้เวลาปั่นจักรยานไม่ถึงสิบนาทีซะด้วยซ้ำ แต่หมอนี่เล่นปั่นเหมือนกำลังแข่งกับหอยทากที่เป็นอัมพาตยังไงยังงั้น ชาตินี้จะถึงมั้ยโรงเรียนน่ะ =_=!
“นายช่วยปั่นให้มันเร็วกว่านี้ไม่ได้หรือไง”
เมื่อทนต่อไปไม่ไหวฉันก็เลยเอ่ยปากถามเขาในที่สุด เพราะดูท่าแล้วไอ้หมอนี่จงใจปั่นช้าๆ เพื่อยั่วโมโหฉันชัดๆ
“พูดได้ด้วยเหรอเนี่ย ตกใจแฮะ ^^~”
“นี่นาย!”
“บีไอครับ ^^~”
ไม่ได้ถามชื่อ (โว้ยยย!) มีใครเข้าใจอารมณ์ของฉันตอนนี้บ้างมั้ย เขาคือคนที่ฉันไม่อยากเจอหน้ามากที่สุด! (แต่กลับไสหน้าทะเล้นๆ มาให้เจอแต่เช้า) เขาคือคนที่ฉันไม่อยากได้ยินเสียงมากที่สุด! (แต่กลับเป็นคนแรกที่เอ่ยทักทายฉันในวันนี้ T^T) และเขาคือคนที่ฉันไม่อยากจะอยู่ด้วยตามลำพังมากที่สุด! (แต่ก็เป็นเขาอีกนั่นแหละที่กำลังปั่นจักรยานโดยมีฉันซ้อนท้าย โฮกกกกก T[]T!)
“ปั่นให้มันเร็วขึ้นอีกนี่จะตายหรือไง“
“ทำไมล่ะ กินลมชมวิวแบบนี้ดีออก~”
ดีกับผีน่ะสิ! ฉันรีบจะตายอยู่แล้ว
“นายกำลังแข่งปั่นจักรยานกับเต่าหรือไง! นี่มันช้าเกินไปแล้วนะ”
“อากาศตอนเช้าออกจะดี อย่าทำน้ำเสียงอารมณ์เสียแบบนั้นสิ เดี๋ยวหน้าย่นนะคร้าบบ ^^”
ก็แล้วมันเพราะใครกันล่ะ -*- เมื่อรู้ว่าพูดอะไรไปก็คงไม่ทำให้เขายอมปั่นจักรยานให้เร็วขึ้น ฉันเลยเลือกที่จะเงียบแล้วมองไปข้างทางแทน ตอนนี้บีไอปั่นจักรยานมาถึงสนามเด็กเล่นที่เขากับฉันมักจะแวะมาทุกเย็นเวลากลับบ้าน (หมายถึงเมื่อก่อนนู้นนนนนเลยน่ะนะ - -;) อดไม่ได้จริงๆ ที่จะคิดถึงวันเวลาเก่าๆ ในตอนนั้น เพราะมันกลายเป็นช่วงเวลาที่ตราตรึงอยู่ในหัวใจของฉันไปซะแล้ว
“เย็นนี้เราแวะที่นี่กันมั้ย?”
บีไอเบรกเอี๊ยดตรงหน้าสนามเด็กเล่น เขามองเข้าไปข้างในด้วยสายตาที่เหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่าง ใบหน้าด้านข้างของบีไอทำให้ใจของฉันเต้นรัวขึ้น เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้ แค่ใบหน้าด้านข้างของเขาก็ทำให้ฉันคลั่งจนแทบบ้า
“ฉันอยากมาที่นี่กับเธออีก ได้มั้ย?”
บีไอหันมาถาม ฉันสะดุ้งอย่างตกใจที่จู่ๆ เขาก็หันมา เลยรีบเสมองไปทางอื่นแก้เก้อ เป็นบ้าอะไรไปเนี่ยสโนว์ไวท์! เธอกำลังปล่อยให้เขาเข้ามามีอิทธิพลกับหัวใจของเธออีกแล้วนะ!
“ไม่รู้ ตอนนี้ฉันอยากไปให้ถึงโรงเรียนเร็วๆ มากกว่า”
ฉันตอบเลี่ยง และเงียบไม่พูดอะไรอีกเลย บีไอส่งเสียง ‘ครับๆ คุณนาย’ ก่อนจะออกตัวปั่นจักรยานต่อไป เฮ้อ! เกือบไปแล้วมั้ยล่ะยัยสโนว์ไวท์ ถ้าเผลอทำอะไรให้เขาจับได้ว่าฉันเริ่มหวั่นไหวล่ะก็ คนอย่างหมอนั่นจะต้องได้ใจแน่ๆ นิสัยของพวกที่คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าของโลกอย่างเขาน่ะ ฉันรู้ดี รู้ดีที่สุดเลยล่ะ!
ในที่สุดบีไอก็พาฉันมาถึงโรงเรียนจนได้ มันเลยเวลาที่ชมรมเปิดไปเกือบครึ่งชั่วโมง ตอนนี้ทั้งฉันและเขาเลยต้องรีบใส่เกียร์หมาวิ่งไปที่ห้องชมรมกันจนแทบจะเหาะเลยทีเดียว เพราะเขาคือหัวหน้าชมรมแถมยังเป็นโค้ชของทีมอีกต่างหาก ส่วนฉันก็คือผู้จัดการทีม แต่กลับมาสายทั้งคู่แบบนี้...
“ผมว่าวันหลังพวกรุ่นพี่เอากุญแจเสียบคาไว้ที่ประตูดีมั้ยฮะ -O-“
รุ่นน้องคนหนึ่งในชมรมพูดทันทีที่ฉันและบีไอวิ่งมาถึง คนอื่นๆ ในชมรมมากันครบหมดแล้วและกำลังนั่งแกร่วรอฉันกับบีไออยู่ที่พื้นหญ้าหน้าชมรม
“โทษทีๆ พอดีมีธุระนิดหน่อย”
บีไอยกมือขึ้นยอมแพ้เป็นการขอโทษ ฉันรีบควานหากุญแจห้องชมรมแล้วไขประตูเปิดให้ทุกคนเข้าไปข้างในเพื่อลงชื่อ (คนที่มีกุญแจห้องชมรมจะมีแค่หัวหน้าชมรมและผู้จัดการของทีมเบสบอลหญิงกับชายเท่านั้น)
“ว่าแต่ ทำไมรุ่นพี่สองคนถึงมาด้วยกันได้ล่ะฮะ หรือว่ามาโรงเรียนพร้อมกัน >_‘ฉันชอบให้นายยิ้มแบบนี้นะ รู้มั้ยว่านายน่ะมีรอยยิ้มพิฆาตใจ มีรอยยิ้มที่งดงาม คนที่มองเห็นรอยยิ้มของนายจะรู้สึกราวกับว่ามีดอกไม้กำลังค่อยๆ เบ่งบานในหัวใจ รอยยิ้มของนายจะต้องรักษาบาดแผลในใจของทุกคนได้แน่นอนเลย...’
คำพูดทุกคำที่ฉันเคยพูดกับเขาย้อนกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง เขายัง...จำได้ เขายังจำคำพูดที่ฉันเคยบอกเขาได้ ถึงมันจะผ่านมานานแล้วก็ตาม หรือว่า...นี่จะเป็นเหตุผลที่บีไอเอาแต่ยิ้มมาตลอด ไม่ว่าจะโดนด่า โดนตะคอกยังไงเขาก็ยังยิ้ม ที่ฉันไล่เขาและต่อว่าเขาต่างๆ นานาแต่เขาก็ยังคงยิ้มนั่น...
คงไม่ใช่เพราะ...เขาหวังว่ารอยยิ้มของเขาจะช่วยรักษาบาดแผลในใจของฉันที่เขาเป็นคนทำมันได้หรอกนะ?
“แล้วเธอล่ะ...รู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ย...”
บีไอเลื่อนมือมาแตะที่หน้าอกข้างซ้ายซึ่งเป็นที่อาศัยอยู่ของหัวใจอันแสนเจ็บปวดของฉัน ทันทีที่เขาสัมผัสมันอย่างแผ่วเบา ฉันก็รับรู้ได้ถึงไอเย็นๆ บางอย่างแล่นผ่านเข้ามาสู่หัวใจของฉัน
“มันบรรเทาความเจ็บปวดของเธอได้บ้างหรือเปล่า รอยยิ้มของฉันน่ะ...”
ฉันไม่ตอบ บีไอก้มหน้าลงมาจนหน้าผากของเราสองคนสัมผัสกัน สายตาของบีไอที่มองมาราวกับกำลังอ่านใจฉันอยู่ มันทะลุทะลวงไปทั้งร่างของฉัน ราวกับร่างกายเป็นอัมพาตไปกะทันหัน ฉันไม่สามารถขยับตัวได้เลย ไม่แม้แต่จะหันหน้าหลบสายตาของเขา...
“สโนว์...”
เสียงเรียกชื่อฉันอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนของบีไอทลายกำแพงทุกอย่างที่ฉันสร้างขึ้นมาเพื่อป้องกันเขา ใบหน้าของเราสองคนเข้าใกล้กันเรื่อยๆ แรงดึงดูดอย่างมหาศาลกำลังพัดพาหัวใจของฉันให้กลับไปหาเขาอีกครั้ง
“ทำอะไรกันอ่ะ >_____3//////_OO<//”
บีเอ็มกระโดดโลดเต้นไปรอบๆ ห้องเก็บถ้วยรางวัลอย่างดีใจ ก่อนจะวิ่งเข้ามากอดฉันแน่น
“เบาๆ สิ ตัวฉันจะหักเป็นสองท่อนแล้ว”
ฉันหัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจะขยี้หัวบีเอ็มอย่างเอ็นดู เขาก็เป็นเขา เป็นบีเอ็มที่ขี้อ้อนและติดฉันแจราวกับน้องชายในไส้เหมือนเดิม
“ยินดีต้อนรับกลับมา =_=” บีวายที่เอาแต่ยืนอ่านหนังสือเงียบๆ พูดขึ้น ถึงจะไม่มองหน้าฉันแต่ฉันก็รู้ว่าเขาพูดกับฉัน ฉันเลยหันไปโค้งหัวให้เขาเล็กน้อย
“ปล่อยให้รอนานเลยนะ -_-“ บีเอพูดพลางส่งสายตาอันเย็นเฉียบไปถึงขั้วหัวใจมาให้
ฉันระบายยิ้มให้เขาน้อยๆ ถึงแม้ว่าฉันจะเริ่มเปิดใจให้กับพวกเขาแล้ว แต่มันก็ยังไม่ทั้งหมด สิ่งที่บีไอทำกับฉันไว้มันยังฝังรากลึกจนยากที่จะลืม ความเจ็บปวดตอนที่เขาบอกเลิกยังคงไม่หายไปจากใจ...
“นี่ฉันต้องทะเลาะกับเธออีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย ยัยสโนว์แมน!”
“สโนว์ไวท์!”
ฉัน บีเอ็ม และบีไอตะโกนขึ้นพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย ทำเอาบีโอสะดุ้งไปเลย ฮ่าๆๆ เพิ่งเคยเห็นหมอนี่สะดุ้งและทำหน้าเหวอแบบนี้เป็นครั้งแรก ตลกดีแฮะ!
- ผู้เขียน
