ตอนที่ 4
2374 คำ
4
ฉันขออนุญาตอาจารย์ประจำวิชาและเดินออกมาหาบีเอ เพื่อนคนหนึ่งในแก๊งของบีไอ เขาเดินนำฉันไปก่อนจะพามาหยุดอยู่ที่สวนข้างอาคารเรียน ที่เวลาพักกลางวันจะมีเด็กนักเรียนเต็มไปหมด แต่ตอนนี้ยังอยู่ในเวลาเรียนจึงทำให้มันเงียบสงบเพราะไม่มีใคร
“มีธุระอะไรกับฉัน”
ฉันเปิดประเด็นเพราะไม่อยากยืนคุยกับเขานานๆ แต่บีเอก็ยังคงยืนนิ่งหันหลังให้ฉัน
“ว่ายังไงล่ะ!”
ฉันตะเบ็งเสียงขึ้นอย่างรำคาญ แต่บีเอก็ยังไม่พูดอะไร เขายืนนิ่งเกือบสามนาที จนในที่สุดก็ยอมขยับตัว
“เธอ...”
เฟี้ยว~ หมับ!
ฉันยกมือขึ้นรับบางอย่างที่ถูกบีเอโยนมาไว้ได้ทัน สตรอเบอรี่สีแดงสดลูกใหญ่ที่บรรจุอยู่ในกล่องพลาสติกอย่างดี ฉันพยายามระงับความรู้สึกที่เกิดขึ้นและทำสีหน้าเฉยชาราวกับไม่รู้สึกอะไร ฉันจะไม่ยอมให้คนพวกนี้...มามีอิทธิพลในหัวใจอีกแล้ว!
“อย่าบอกนะว่าที่เรียกออกมาเพราะแค่ต้องการเอานี่มาให้”
ฉันชูสตรอเบอรี่ในมือขึ้นพลางถาม แล้วเหลือบมองมันอย่างไม่แยแส
“หึ...ไร้สาระสิ้นดี!”
ก่อนจะทุ่มทิ้งลงบนพื้นจนฝากล่องเปิดและสตรอเบอรี่ก็กลิ้งออกมาจากกล่องกระจายเต็มพื้นไปหมด
“เรื่องที่เกิดขึ้น...เธอไม่ได้ตั้งใจ“
“พูดเรื่องอะไรของนาย!”
ฉันตวาดอย่างโมโห แต่บีเอก็ยังคงทำสีหน้านิ่งอย่างไม่สะทกสะท้านเหมือนเดิม เขาเองก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยจริงๆ เย็นชายังไงก็ยังเย็นชาอย่างนั้น เยือกเย็นจนคนรอบข้างพากันหนาวเหน็บเวลาเข้าใกล้...
“ฉันรู้ทุกอย่าง“
“หา?!”
“ทุกเรื่องเกี่ยวกับเธอ ฉันรู้ ไม่เคยลืม...”
“.....”
ฉันเงียบไม่ตอบ รู้สึกสะอึกไปกับคำพูดของเขา คำพูดเรียบนิ่งที่พูดออกมาเหมือนจะไม่จบประโยค แต่มันกลับเสียดแทงหัวใจคนฟังจนแทบไปต่อไม่ไหว
“สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด ฉัน...”
“.....”
“ไม่สิ พวกเราอยากช่วยเธอ”
“หุบปาก...”
“.....”
“หุบปากไปซะ!!!”
“.....”
“คนแบบนาย...คนแบบพวกนายมันจะไปรู้อะไร! ไม่ว่าจะนายหรือเพื่อนๆ ของนาย ทุกคนล้วนแต่ทำตัวเป็นเจ้าของโลกกันทั้งนั้น! พวกนายมันไม่มีหัวใจที่รักใครเลย!”
ฉันตะโกนใส่เขาอย่างอัดอั้น ยิ่งนึกถึงวันที่หมอนั่น...บีไอบอกเลิกฉันอย่างไร้เยื่อใยแล้ว ฉันก็ยิ่งเจ็บใจที่หัวใจยังไม่ลืมเขาสักที ทั้งๆ ที่เขา...ทั้งๆ ที่เขาทำลายหัวใจของฉันจนยับเยิน เขาทำลายคำรักที่ฉันได้ให้เขาไปจนหมดสิ้น
“ขอโทษ...”
บีเอเอ่ยออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินมาแตะหัวฉันอย่างอ่อนโยน แล้วกลับขึ้นอาคารเรียนไป พอบีเอเดินลับสายตาไป ฉันก็ทรุดตัวลงร้องไห้กับพื้นอย่างหมดแรง เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน
“ฮือ...!!!”
ฉันไล่เก็บลูกสตรอเบอรี่ใส่ไว้ในกล่องจนครบทุกลูกก่อนจะเอามากอดไว้แนบอก ทำไม...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมฉันถึงทรยศหัวใจตัวเองตลอดเวลา ทำไมเจ็บแล้วไม่จำสักที!
“ทำไม...ความผูกพันมันถึงไม่จางหายไปสักที ฮือ...”
ฉันทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นดินอย่างไม่กลัวเปื้อน ทั้งที่คิดว่าจะทนได้ ทั้งที่มั่นใจมากแท้ๆ ว่าจะไม่เป็นไรถ้าต้องเจอกับพวกเขาทั้งห้าคนอีกครั้ง แต่มันกลับไม่ใช่ หัวใจฉันอ่อนแอให้กับพวกเขาอย่างไม่มีเงื่อนไข เวลาเกือบสี่ปีที่ฉันไปอยู่ญี่ปุ่นไม่ได้ช่วยเยียวยาหัวใจของฉันได้เลยสักนิดเดียว ในหัวใจ...มันยังคงเต็มไปด้วยพวกเขาทั้งห้าคน...
บีโอ...ผู้ชายที่อารมณ์ร้อนและชอบขึ้นเสียงใส่ฉันเวลาที่คุยกัน แต่เขาก็เคยบอกว่าฉันเป็นผู้หญิงคนแรกที่เขายอมรับให้เข้าไปในกลุ่ม และอยากให้ฉันอยู่กับเขาตลอดไป
บีเอ...ผู้ชายเย็นชาที่เปรียบเหมือนจุดเยือกแข็งของโลก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จำได้ว่าฉันชอบกินอะไร ไม่ชอบอะไร และฉันแพ้อาหารอะไร
บีวาย...ผู้ชายขี้เก๊กจอมหยิ่งที่ชอบมองฉันด้วยสายตาดูถูก แต่ฉันก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่เขายิ้มให้และยอมให้จับเชือกกระโดดซึ่งเป็นอาวุธประจำตัวของเขา
บีเอ็ม...ผู้ชายทะลึ่งจอมกะล่อนที่ติดฉันแจราวกับเป็นน้องชายในไส้ บีเอ็มจะชอบอ้อนและกอดฉัน เขาชอบซื้อไอติมมาสองแท่งทุกเช้า ของเขาหนึ่งแท่ง และของฉันหนึ่งแท่ง
คนสุดท้าย...บีไอ ผู้ชายที่แสนอบอุ่น ใจดี แต่ก็เต็มไปด้วยความทะเล้น เขาคิดว่าฉันเป็นเด็กประถมที่หลงทางในโรงเรียนมัธยมตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน และพอคุยกันไปเรื่อยๆ จนรู้ว่าชอบเบสบอลเหมือนกัน เล่นเบสบอลเหมือนกัน เราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น คุยกันมากขึ้น จนในที่สุด...เราก็ตกหลุมรักกัน ฉันพยายามจะสารภาพรักกับเขาหลายครั้งแต่ก็ล้มเหลวตลอด สุดท้ายเขาก็เป็นฝ่ายสารภาพรักและขอคบกับฉัน ช่วงเวลานั้นฉันคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลกแล้ว มีแฟนที่ดี มีเพื่อนที่ดี แต่ก็ไม่ใช่...
“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ฮือ...”
สวบ...
“!!!”
ฉันเบิกตากว้างทั้งน้ำตาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆ ร่างกายของฉันก็ถูกโอบกอดจากใครบางคนทางด้านหลัง พอเหลือบลงมองมือคนที่กอดอยู่ และเห็นแหวนเงินที่สลักคำว่า Zy-con ซึ่งสวมอยู่ตรงนิ้วนางข้างขวาก็ทำให้ฉันรู้ว่าคนที่กอดฉันอยู่ตอนนี้คือใคร
“กะแล้วว่าจะต้องเป็นแบบนี้”
“.....”
“แกเป็นเพื่อนฉันนะ ทำไมฉันจะดูแกไม่ออก”
“.....”
“แกรักไอ้ห้าคนนั้นมากเกินกว่าที่เวลาแค่สี่ปีจะลบความรู้สึกนั้นออกไปได้”
“.....”
“ให้ตายสิ ฉันไม่น่าปล่อยแกไว้คนเดียวเลย”
“.....”
“ฉันจะไม่ปล่อยแกไว้คนเดียวอีกแล้ว จะไม่ปล่อยแกให้ไอ้ห้าคนนั้นอีกเด็ดขาดเลย!”
ซีคอนกอดฉันแน่นขึ้น แขนทั้งสองข้างของเขาแข็งแรงกว่าเมื่อก่อนเยอะ เขาดูเป็นผู้ชายเต็มตัว เป็นผู้ชายที่ฉันไม่เคยรู้จักมาก่อน...
ซีคอนนั่งเงียบๆ เป็นเพื่อนฉันอยู่เป็นชั่วโมงก่อนจะขอตัวไปเข้าเรียน เพราะวิชานี้เขาขาดเรียนเกินโควต้าแล้ว ตอนนี้เลยเหลือแค่ฉันนั่งซึมกะทืออยู่บนเก้าอี้ยาวคนเดียวอีกครั้ง ภายนอกฉันก็ออกจะแมน ไม่เหมือนผู้หญิง แต่ทำไมภายในถึงได้อ่อนแออย่างน่ารังเกียจขนาดนี้นะ
“รุ่นพี่!”
ฉันรีบเอากล่องสตรอเบอรี่ซ่อนไว้ข้างหลังเมื่อเห็นรุ่นน้องในชมรมเบสบอลวิ่งเข้ามาทัก มากันยกทีมเลยแฮะ =__=;;
“รุ่นพี่มาทำอะไรตรงนี้เหรอครับ”
“ไม่มีอะไรหรอกกิวจิ ฉันแค่มานั่งรับลมเล่นน่ะ”
“ผมชื่อฮิวจินะ TOT”
คิวจิอ้าปากกว้างทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ฉันคิดว่าฉันจำไม่ผิดแล้วเชียวนะ -*-
“แล้วรุ่นพี่ซ่อนอะไรไว้ข้างหลังเหรอฮะ ผมเห็นแวบๆ”
รุ่นน้องอีกคนของชมรมที่ฉันจำได้ว่าเป็นแบตเตอร์คนเก่งของทีมเหมือนกันถาม พลางชะเง้อมองสิ่งที่ฉันซ่อนไว้ข้างหลัง
“ไม่มีอะไรกอล์ฟ“
“ผมชื่อเก้าฮะ T^T”
ฉันได้แต่เกาหัวตัวเองป้อยๆ เพราะไม่รู้จะทำยังไงกับสมองขี้หลงขี้ลืมของตัวเองดี เด็กในชมรมมีเป็นสิบ ฉันจะไปจำหมดได้ยังไง แถมแต่ละคนก็หน้าสไตล์ญี่ปุ่น เกาหลีกันทั้งนั้น ให้ตายสิ... แบบนี้สงสัยฉันต้องถ่ายรูปเจ้าพวกนี้ทีละคนพร้อมกับเขียนชื่อกำกับเอาไว้ แล้วก็นั่งท่องประหนึ่งเด็กเตรียมเอ็นท์ซะล่ะมั้ง -_-*
“ตรงนั้นทำอะไรกันน่ะ!”
แล้วเสียงที่ฉันไม่อยากจะได้ยินมากที่สุดในเวลานี้ก็ดังขึ้นราวกับสวรรค์จงใจแกล้งฉัน! บีไอที่เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มด้วยท่าทางกวนโอ๊ยเดินเข้ามาแล้วถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ พร้อมกับกอดคอฉันอย่างสนิทสนม
“แขน =*=”
“โดดเรียนกันเหรอพวกนาย ^^”
บีไอทำเป็นไม่สนใจที่ฉันพูด เขาหันไปพูดกับพวกรุ่นน้องในชมรมที่ยืนยิ้มอย่างล้อๆ มองบีไอที่โอบฉันไว้แน่น มันน่าฆ่าให้ตายทั้งหัวหน้าชมรมแล้วก็รุ่นน้องจริงๆ =_=!
“พวกผมพักกลางวันต่างหาก แล้วรุ่นพี่ล่ะ ไม่มีเรียนเหรอครับ”
“ฉันก็พักเหมือนกัน ใช่มั้ยสโนว์ ^^”
บีไอหันมาทางฉัน รอยยิ้มที่ดูไร้พิษภัยและทำให้คนมองหลงเสน่ห์จนโงหัวไม่ขึ้นของเขาทำเอาฉันต้องรีบเสมองไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่เกิดขึ้น
“อย่ามาเนียน เอาแขนนายออกไปเดี๋ยวนี้ -_-!”
ฉันสะบัดแขนเขาออกแล้วดันตัวเขาให้หล่นจากเก้าอี้ ไอ้ใบหน้าน่ารักๆ เหมือนเด็กซุกซนของเขากำลังจะทำให้ฉันคลั่ง T^T//
“พวกนายน่ะจะไปไหนก็ไปไป๊ ฉันอยากอยู่กับสโนว์สองคน”
บีไอเตะส่งรุ่นน้องในชมรมออกไปจากสวนจนหมด ตอนนี้เลยเหลือแค่ฉันกับเขาที่นั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าและทำแก้มป่องมองฉันอย่างทะเล้นเท่านั้น
“มะ...มองอะไร!”
ฉันถามเสียงเขียว หัวใจกลับเข้าสู่วินาทีอันตรายอีกแล้วสิ T^T//
“มอง...สโนไวท์ ^^”
บีไอชี้นิ้วมาที่ฉันพลางพูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นทุกวัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะใช่ เขาชอบนั่งมองฉันด้วยท่าทางและหน้าตาแบบนั้น พอฉันถาม เขาก็จะชี้นิ้วมาและตอบแบบนี้ แต่ว่า...ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว เรื่องของฉันกับเขามันจบไปตั้งแต่ที่เขาบอกเลิกฉันแล้ว!
“ทำตัวให้เหมือนผู้หญิงหน่อยสิ เธอน่ะเป็นผู้หญิงนะ ^^”
ฉันเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อบีไอที่ไม่รู้ว่าลุกมายืนข้างหลังตอนไหนกำลังหวีผมให้ฉัน เขาค่อยๆ ไล่มือไปตามเส้นผมของฉันที่เขาหวีไปแล้วอย่างแผ่วเบา
“ฉันชอบสีผมของเธอนะ สีดำสนิทและเงางาม ติดตรงที่ไม่ได้ยาวสลวยเหมือนในนิทานก็เท่านั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นเส้นผมที่สวยที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลย”
ฉันกลืนน้ำลายลงคอและพยายามสงบจิตใจตัวเอง รู้สึกว่าหัวใจของฉันมันจะเต้นเร็วและดังเกินไปแล้ว มือก็สั่นจนแทบจะควบคุมไม่อยู่แล้วด้วย ทำไมกันนะ... ทำไมฉันถึงไม่โวยวายออกไปอย่างที่ตั้งใจ ทำไมร่างกายถึงนิ่งเป็นหุ่นยนต์และปล่อยให้เขาสัมผัสแบบนี้ ทำไม!
“ผิวขาวบริสุทธิ์เหมือนกับหิมะ ฉันเคยบอกเธอหรือเปล่า...ว่าฟ้ากำหนดให้เธอเป็นสโนว์ไวท์ในโลกแห่งความจริงน่ะ”
‘เส้นผมสีดำสนิทเหมือนขนของอีกา ผิวขาวผ่องเหมือนหิมะแรก ริมฝีปากสีแดงสดเหมือนสตรอเบอรี่ ฟ้าคงตั้งใจส่งเธอมาเป็นสโนว์ไวท์ในโลกแห่งความจริงแน่เลย...’
น้ำตาฉันไหลลงมาช้าๆ เมื่อคำพูดที่เขาเคยพูดกับฉันในวันที่พวกเราออกเดทกันเป็นครั้งแรกย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำ ฉันหลับตาลงเพื่อปล่อยให้น้ำตาได้ไหลออกมาตามที่มันต้องการ สัมผัสที่ปลายเส้นผมจากบีไอทำให้หัวใจที่เจ็บปวดมานานของฉันผ่อนคลายลง ราวกับถูกสายน้ำเย็นที่แสนสดชื่นรดรินลงมาอย่างอ่อนโยน
“ฉันจะไม่ขอให้เธออภัยในสิ่งที่ฉันเคยทำ จะไม่ขอโอกาสหรือบีบคั้นเธอใดๆ ทั้งสิ้น”
“.....”
“แต่ฉันจะขอเริ่มต้นใหม่ ฉันจะขอย้อนกลับไปตั้งแต่วันแรกที่เรารู้จักกัน ย้อนกลับไปสู่จุดเริ่มต้น...”
“.....”
“ฉันจะเอาตัวเองเข้ามาในชีวิตของเธอใหม่อีกครั้งโดยที่เธอเต็มใจจะให้ฉันเข้าไป จะไม่มีการเอาเรื่องเก่าๆ เข้ามาเป็นข้ออ้างหรือเป็นตัวช่วยบีบเธอ ฉันจะไม่ทำให้เธอลำบากใจ...”
“.....”
“แค่อย่าผลักไสฉันก็พอ ให้ฉันได้กลับไปสู่จุดเริ่มต้นสักครั้งเถอะนะ สโนว์…”
“!!!”
ฉันเบิกตากว้างเป็นรอบที่สามของวันเมื่อจู่ๆ บีไอก็สวมกอดฉันจากด้านหลัง เขาใช้วงแขนทั้งสองข้างโอบรอบคอฉัน แล้วแนบแก้มลงที่ข้างแก้มฉันอีกที สัมผัสจากผิวเนื้อทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะนึกถึงวันเก่าๆ ที่ฉันและเขาเคยทำร่วมกัน ถึงจะเป็นเวลาไม่นานนัก แต่เราก็มีเหตุการณ์ที่ได้ทำร่วมกันมากเสียจนจำแทบไม่หมด...
ฉันไม่ได้ให้คำตอบอะไรกับบีไอทั้งสิ้น หลังจากที่ฉันนั่งนิ่งปล่อยให้เขากอดอยู่พักใหญ่ ออดพักกลางวันก็ดังขึ้น และเด็กนักเรียนก็ทยอยกันออกมาจากอาคาร ทั้งเขาและฉันรีบผละตัวออกจากกัน ฉันเลยอาศัยจังหวะนั้นคว้ากล่องสตรอเบอรี่แล้ววิ่งออกมา โชคดีที่เย็นนี้งดซ้อม ฉันเลยไม่ต้องไปที่ชมรม เพราะยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าหมอนั่นตอนนี้
“ใจอ่อนอีกจนได้สินะ สโนว์ไวท์...”
ฉันพึมพำกับตัวเองขณะที่กำลังปั่นจักรยานกลับบ้านอย่างแข็งขัน ซีคอนก็หายไปเลยหลังจากที่ขอตัวไปเรียน เพราะพอฉันตามขึ้นไปหลังจากแยกกับบีไอ ซีคอนก็ไม่กลับเข้ามาในห้องเรียนอีกเลย เพื่อนๆ ในห้องจึงลงมติกันเหมือนทุกทีว่า...
อยู่ร้านเกมแน่นอน!
- ผู้เขียน
