รักผิดสเปค

รู้หน้าไม่รู้ใจ 1/2

กระถิน...

เลิกเรียนวันนี้ฉันรีบแยกกับอบเชยเร็วกว่าทุกวันเพราะไม่อยากให้อบเชยรู้เรื่องนี้อีกอย่างฉันก็ตั้งใจไว้อยู่แล้วว่าจะหาทางปฏิเสธโบ๊ทไปในเร็วๆนี้แต่ตอนนี้ขอตั้งหลักก่อน ที่สำคัญถ้ายายกับป้าหนาวรู้ฉันต้องซวยแน่ๆเลยอีกทั้งเมื่อเช้าตอนลุงมาส่งฉันที่มหาลัยฉันก็ไม่ได้บอกลุงด้วยว่าไม่ต้องมารับเพราะอยู่ดีๆก็รู้สึกกลัวลุงขึ้นมา ว่าจะยืมโทรศัพท์อบเชยโทรไปบอกลุงหลังจากนั้นก็ลืม

" กระถิน!! ทางนี้!! "

เสียงทุ้มของใครบางคนโบกมือให้ฉันไกลๆเมื่อฉันเดินออกมาหน้ามหาลัย พอเห็นหน้าโบ๊ทที่ยืนยิ้มอยู่ฉันก็รู้สึกผิดกับลุงขึ้นมา จะว่าไปฉันก็เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองไม่น่าให้โบ๊ทมารับเลยเราเพิ่งรู้จักกันแท้ๆ ถ้าเขาจะจีบฉันก็จีบที่ผับไปสิ จีบแล้วฉันไม่ชอบฉันก็ไม่เห็นต้องแคร์เลยถ้าทำงานร่วมกันไม่ได้ฉันก็ขอลุงทำแผนกอื่นก็ได้นี่นาไม่น่าเลยกระถินเอ๊ย นี่อะไรจะไปดูหนังกันอยู่แล้วแถมจะไปกินข้าวด้วยกันอีกฉันนี่ไว้ใจคนง่ายชะมัดเลย

" กระถินมองหาใครอยู่หรอ "

คนข้างๆถามขึ้น ฉันกำลังมองหาลุงน่ะเผื่อว่าลุงจะมารับแต่...ลุงจะมารับฉันหลังเลิกเรียนแล้วอีกยี่สิบนาทีของทุกวันและวันนี้ลุงก็คงมาไม่ทันฉันหรอกเพราะฉันกับโบ๊ทเราเดินออกมารอรถเมล์ที่หน้ามหาลัยด้วยกันแล้ว

" กระถินอยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยหรือว่าอยากไปไหนหรือเปล่า "

โบ๊ทถามขึ้นหลังจากที่เราขึ้นมานั่งบนรถเมล์เรียบร้อยแล้ว ฉันไม่อยากกินอะไรทั้งนั้นแหละตอนนี้ฉันน่ะอยากกลับบ้านไปหาลุงมากกว่า ถ้าลุงมาแล้วไม่เจอฉันจะทำยังไงทุกคนต้องเป็นห่วงฉันแน่ๆเลย ฉันไม่เคยรู้สึกผิดหรือรู้สึกว่าตัวเองเหลวไหลเท่าวันนี้เลยตั้งแต่เกิดมา

" เราหาอะไรกินง่ายๆแถวนี้ดีมั้ยโบ๊ท เป็นห้างแถวนี้ก็ได้จะได้ดูหนังต่อเลยหรือโบ๊ทคิดว่าไง "

ฉันหันไปถามคนข้างๆที่ตอนนี้กำลังนั่งกดโทรศัพท์อยู่

" เอ่อกระถินคือเราต้องกลับไปเอาของที่ห้องก่อนน่ะ กระถินกลับห้องเป็นเพื่อนเราก่อนได้มั้ยแล้วเราค่อยไปกินข้าวกัน ห้องเราอยู่แถวนี้แหละใกล้ๆกับร้านอาหารที่เราจะพากระถินไปเลย "

" เอ่อ "

" นะนะแค่แป๊บเดียวเอง มันเป็นเงินที่เราต้องเอาไปฝากธนาคารวันนี้น่ะถ้าเก็บไว้ที่่ห้องตอนนี้เรากลัวว่ามันจะไม่ปลอดภัยเพราะตอนนี้เราก็ไม่ได้อยู่ที่ห้องด้วย "

คนข้างๆรบเร้าพลางทำสีหน้าไม่สบายใจ แค่ไปเป็นเพื่อนเฉยๆไม่เป็นไรหรอกมั้งอีกอย่างถ้าเงินหายโบ๊ทคงรู้สึกไม่ดีแน่ๆเลย ข่าวโจรงัดห้องไปขโมยของก็มีให้เห็นเยอะแยะ

" อ่าก็ได้ แต่ถินมีเวลาอยู่กับโบ๊ทได้ไม่นานนะวันนี้ถินต้องทำงานด้วยอะ "

ฉันรีบบอก พอได้มาอยู่กับโบ๊ทแบบนี้แล้วฉันก็รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ฉันว่าตอนแรกที่เพิ่งรู้จักกับลุงแล้วย้ายมาอยู่ด้วยกันฉันยังไม่รู้สึกอึดอัดแบบนี้เลย ออกจะสบายๆด้วยซ้ำ

" ป้ายหน้าก็ลงแล้ว "

คนข้างๆชี้นิ้วไปยังข้างหน้าซึ่งเป็นป้ายรถเมล์ก่อนจะดึงแขนฉันให้ลุกขึ้นเดินตามไปพร้อมกับเอื้อมมือไปกดกริ่งลง ฉันได้แต่เดินตามไปอย่างงงๆเพราะไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ

" เราขอเบอร์กระถินหน่อยดิได้มั้ย "

คนข้างๆที่เดินจูงมือฉันให้เดินเข้าไปในซอยหันมาถาม

" ถินไม่มีโทรศัพท์อะโบ๊ทปกติใช้เครื่องเดียวกันกับยาย "

ฉันตอบยิ้มๆก่อนจะค่อยๆชักมือตัวเองกลับเมื่อโบ๊ทเผลอให้ตายเถอะซอยนี้มันทั้งแคบทั้งเปลี่ยวแถมมีวัยรุ่นเกาะกลุ่มกันเต็มไปหมดเลย ฉันว่าซอยบ้านฉันน่ากลัวแล้วซอยนี้น่ากลัวกว่าอีก

" งั้นเราซื้อโทรศัพท์ให้กระถินดีมั้ย เดี๋ยววันนี้กินข้าวเสร็จก็ไปซื้อกันเลย "

คนข้างๆหันมาพูดพลางยิ้มให้ จะซื้อให้ทั้งๆที่เราเพิ่งรู้จักกันจริงดิแถมฉันยังไม่ตกลงจะเป็นแฟนกับเขาเลยนะฉันจะปฎิเสธเขาเร็วๆนี้ด้วยซ้ำอีกอย่างทำงานล้างจานในร้านเหล้าเงินเดือนก็ไม่ได้มากมายอะไรนี่

" ไม่เป็นไรหรอกโบ๊ทถินเกรงใจน่ะอีกอย่างถินก็ไม่ได้อยากได้ด้วย "

ฉันตอบ

" เถอะน่าไม่เป็นไรหรอกเราอยากซื้อให้ "

คนข้างๆพูดยิ้มๆ ไม่นานฉันกับโบ๊ทก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหอพักแห่งหนึ่ง สภาพมันก็เป็นหอพักที่ถูกใช้งานมานานแล้วเหมือนที่เราเคยเห็นทั่วไปนั่นแหละแต่ประเด็นสำคัญมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นน่ะสิ

" กระถินขึ้นไปข้างบนก่อนมั้ยข้างล่างมันน่ากลัวนะถ้ากระถินจะยืนรอเราคนเดียวอะ "

คนข้างๆหันมาสะกิดมือฉันเบาๆพลางมองไปรอบๆหอพักที่มีวัยรุ่ยหลายคนนั่งจับกลุ่มกันอยู่เป็นจุดๆ บ้างก็ตั้งวงกินเหล้าบ้างก็นั่งเชียร์บอลกันฉันไม่โอเคกับสถานที่แบบนี้เอาซะเลย

" อื้มขึ้นไปก็ได้ "

ฉันตอบคนข้างๆก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนโดยที่มือของฉันถูกคนข้างๆเดินจูงอยู่ไม่ยอมปล่อย ระหว่างทางที่เดินขึ้นไปหัวใจฉันก็เต้นแทบไม่เป็นจังหวะ คิดถึงแต่ใบหน้าหงุดหงิดของลุงหมีที่ไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่ จะรอฉันที่มหาลัยหรือว่าจะกลับไปทำงานที่ผับแล้วนะหรือว่าออกตามหาฉันอยู่

" กระถินเข้ามาก่อนสิ "

เสียงของโบ๊ทที่เดินเข้าไปในห้องทำให้ฉันดึงสติกลับมาได้

" ไม่เป็นไร โบ๊ทแค่มาเอาเงินนี่นาเดี๋ยวเราก็กลับกันแล้วไม่ใช่หรอ "

ฉันตอบทั้งๆที่ยังยืนอยู่หน้าห้อง

" กระถินรังเกียจเราหรอหรือว่าไม่ไว้ใจเรา "

" เปล่านะโบ๊ทไม่ใช่แบบนั้น แต่ถินแค่คิดว่าพาโบ๊ทขึ้นมาเอาเงินเฉยๆไงเดี๋ยวก็กลับแล้วนี่นาจะเข้าไปทำไมล่ะ "

ฉันตอบ

" แล้วเงินโบ๊ทล่ะอยู่ไหนรีบๆไปหยิบมาสิ "

ฉันพูดต่อ

" เราจำไม่ได้อะว่าเอาวางไว้ไหนกระถินเข้ามาช่วยเราหาหน่อยได้มั้ยจะได้รีบกลับกันมันเป็นซองสีน้ำตาลอะ "

คนในห้องที่เดินก้มๆเงยๆหาอยู่พูดขึ้นก่อนจะเดินไปเดินมาเหมือนหาของไม่เจอ โอเคจะได้รีบกลับจากที่นี่เสียที ที่สำคัญต่อจากนี้ไปฉันจะปฎิเสธโบ๊ทไปตรงๆแล้วก็จะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว มันน่ากลัว...

แกร๊ก!!

เสียงนี่มัน...

" บะโบ๊ท โบ๊ทล็อคห้องทำไมอะไหนบอกว่าเราแค่ขึ้นมาเอาเงินไง "

ฉันถามคนตรงหน้าที่กำลังมองมาที่ฉันอยู่ด้วยแววตาที่ไม่เหมือนก่อน เขาดูไม่น่าไว้ใจเอาซะเลย

" ทำไมกระถินทำหน้าแบบนั้นล่ะที่ตามเรามาเพราะต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรือไง "

คนตรงหน้าแสยะยิ้มให้ฉันก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาพร้อมกับปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองไปด้วย ฉันไม่น่ามาที่นี่เลยหาเรื่องใส่ตัวเองแท้ๆเลยกระถิน

" โบ๊ทพูดอะไรถินไม่ใช่คนแบบนั้นนะอีกอย่างเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันด้วย "

" ไม่ใช่คนแบบนั้นแล้วเป็นคนแบบไหนล่ะอย่ามาทำเป็นไร้เดียงสาไปหน่อยเลย อยู่ที่ผับก็นอนกับพวกการ์ดทุกวันอยู่แล้วนี่ วันนี้นอนกับเราหน่อยสักวันจะเป็นอะไรไป "

" .......... "

ว่าไงนะฉันนี่นะนอนกับพวกพี่ๆการ์ดจะบ้าหรอ!! เขาเข้าใจฉันผิดแล้วนะฉันไม่ได้หมายความว่านอนแบบนั้น...

" อีกอย่างถึงไม่ได้เป็นอะไรกันมันก็ไม่ได้สำคัญสักหน่อยสมัยนี้รู้จักกันไม่ถึงสิบนาทีก็ชวนกันขึ้นเตียงได้แล้ว "

" กรี๊ด ปล่อยนะ!! โบ๊ทปล่อยนะ!! ช่วยด้วย!! "

พูดจบคนตรงหน้าก็ถลาเข้ามาหาฉันก่อนจะผลักฉันจนล้มลงกับเตียงแล้วขึ้นมาคร่อมเอาไว้ เสียงร้องของฉันที่ดังลั่นห้องเหมือนไม่มีความหมายเมื่อไม่มีใครสักคนเข้ามาช่วย

" เงียบ!! "

คนที่กดข้อมือฉันลงกับเตียงตะคอกใส่

" ช่วยด้วย!! ช่วยด้วย!! "

" บอกให้เงียบๆไง!! "

" ฮึก ฮือๆ ปล่อยถินไปเถอะนะอย่าทำแบบนี้เลยโบ๊ทฮือๆ "

ฉันร้องบอกคนที่คร่อมร่างฉันอยู่เมื่อเขากระชากเสื้อฉันออกจนกระดุมนักศึกษากระเด็นหลุดออกไป ฉันไม่เคยรู้เลยว่าโบ๊ทเป็นคนแบบนี้ทุกอย่างมันเร็วไปหมด รู้จักกันยังไม่ถึงหนึ่งวันเขาเข้ามาบอกว่าจะจีบฉันแล้ววันนี้เขาก็พาฉันมาที่ห้องและกำลังทำอะไรไม่ดีกับฉันอยู่ ที่ผ่านมาฉันเอาแต่เป็นห่วงอบเชยเพื่อนรักเพราะคิดว่านางหัวอ่อนและเชื่อคนง่ายแต่ฉันคิดผิดเพราะคนคนนั้นคือฉันไม่ใช่อบเชย

" อึก ฮือๆ โบ๊ทปล่อยถินไปเถอะนะอย่าทำแบบนี้เลย ฮือๆ "

เสียงร้องแทบไร้เสียงของฉันบอกคนบนร่างที่กำลังซุกไซร้ใบหน้าไปมาตามซอกคอของฉันอยู่ ทุกครั้งที่คนบนร่างทาบริมฝีปากลงมาตามซอกคอจนฉันเกิดอาการเจ็บแปล๊บๆขึ้นทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง ยิ่งมือหนาของคนบนร่างกำลังลูบไล้ไปมาตามเลือนร่างฉันมากเท่าไหร่มันยิ่งทำให้ฉันรังเกียจเขาและขยะแขยงเขามากขึ้นทุกที

ผลั๊ว

" อ๊ากกกกก!! "

ฉันนอนนิ่งให้คนบนร่างพรมจูบไปตามซอกคอและเนินอกฉันได้ไม่นาน เรี่ยวแรงที่เคยอ่อนเปลี้ยก็กลับมา ฉันใส่เข่าเข้าไปตรงกลางเจ้าโลกของคนบนร่างเต็มๆก่อนที่คนบนร่างจะกลิ้งตกเตียงไปนอนร้องโอดโอยแล้วรีบหยิบเสื้อเชิ้ตของคนบนร่างที่วางไว้แถวนั้นมาปิดด้านหน้าของฉันที่ไม่มีกระดุมเอาไว้ก่อนจะรีบวิ่งออกมา

" กลับมานะกระถิน กลับมา!! "

ฉันวิ่งไปแบบไม่คิดชีวิตปล่อยให้เสียงร้องของคนในห้องดังตามหลัง ฉันไม่รู้หรอกว่าระหว่างทางจะเจอกับอะไรบ้างขอแค่ฉันออกไปจากที่นี่ได้ก็พอ

จากที่คิดว่าระหว่างทางที่เดินออกมาจะต้องเจอกับพวกวัยรุ่นนิสัยไม่ดีข้างนอกฉันกลับคิดผิด เมื่อคนพวกนั้นเห็นสภาพสะบักสะบอมของฉันพวกเขาก็รีบวิ่งเข้ามาช่วยมาถามและไปบอกพวกแม่ค้าแถวนั้นที่เป็นผู้หญิงมาช่วยฉัน

ฉันไม่ได้บอกพวกเขาว่าใครเป็นคนทำให้ฉันตกอยู่ในสภาพแบบนี้เพราะฉันจะบอกเรื่องนี้กับลุงและให้ลุงเป็นคนจัดการอย่างน้อยตอนนี้ฉันก็มีลุงเป็นผู้ปกครองของฉัน ฉันได้ค่ารถนิดหน่อยจากพวกวัยรุ่นแถวนั้นที่เข้ามาช่วยยัดใส่มือให้ฉันใช้เดินทางกลับบ้าน จากที่คิดว่าพวกเขาจะเลวร้ายและทำอะไรไม่ดีกับฉันแต่ฉันกลับคิดผิดฉันมองพวกเขาเพียงแค่พวกเขาอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่ดีและแต่งตัวไม่ดี โบ๊ทต่างหากที่ดูเหมือนจะดีทุกอย่างแต่เขากลับเลวร้ายแบบชนิดที่ฉันคิดไม่ถึง รู้หน้าไม่รู้ใจ...