ถึงจะรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยกับเหตุผลเป็นการเป็นงานของเขาที่ว่า ‘ถ้าใครเห็นเขากับเธออยู่ในบ้านสองคนแบบนั้นจะดูไม่ดี’ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอสบายใจขึ้นหรอก ตรงข้ามกับพี่น่านที่หลังจากหาเรื่องเอาเปรียบกันได้ เธอก็เห็นเขาอารมณ์ดีขึ้นมาอย่างผิดหูผิดตา ไม่ใช่พี่น่านคนเดิมที่จ้องจะกินหัวชอบทำหน้าดุใส่
แม้แต่พี่พยาบาลก็ยังงงๆ ว่าเรามาด้วยกันได้ยังไง
“อ่าว คุณหมอเป็นอะไรคะนี่” พี่เอื้อยทักขึ้นเป็นคนแรกตอนเห็นเขาประคองเธอเข้ามาในห้องฉุกเฉิน หลังจากนั้นมีพยาบาลอีกสองสามคนเข้ามาช่วยประคองเธอต่อให้ขึ้นไปนอนบนเตียงแล้วรูดผ้าม่านกั้นโดยรอบ ดลยารู้สึกขัดเขินไม่น้อย ตอนนายแพทย์หนุ่มหันไปขอหูฟังจากพยาบาล และบอกว่าเขาจะตรวจเอง
แต่ให้คนนับสิบมารุมรอบเตียงยังดีซะกว่าให้เขาเห็นพุงขาวๆ ใจเต้นแรงแทบตายแต่ต้องทำหน้าเฉยๆ เหมือนเป็นเรื่องปกติทั่วไป ทั้งที่พอฟังหัวใจเขาก็จับได้อยู่ดีนั่นล่ะ
โอ้ย เสียหน้ามาก เสียหน้าช
