แล้วข้าวต้มก็หมดชามจนได้อย่างพะอืดพะอมสุดๆ และพี่น่านไม่ยอมให้ลุกขึ้นไปล้างชามเอง เธอก็เลยได้แต่นอนเล่นรออยู่บนโซฟาหน้าทีวี ความรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เหมือนตัวรุมๆ ดลยาไม่รู้เลยว่าแค่หลับตาแล้วเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีตอนเสียงทุ้มเรียก
“ด้าย”
หญิงสาวหันกลับไปมองทางต้นเสียง เห็นคนเรียกอยู่ในชุดเดิมคือเสื้อเชิ๊ตกับกางเกงสแลคสีเข้มแต่ไม่ดูเนี้ยบเหมือนก่อนเพราะแขนเสื้อที่พับขึ้นมาประมาณครึ่งศอก ส่วนผ้านวมก็ไม่รู้มาอยู่บนตัวได้ตั้งแต่เมื่อไร
ก็คงเขาอีกนั่นล่ะไปหยิบจากในห้องนอนเอาลงมาให้
แต่ถือวิสาสะอะไรขึ้นไปค้นของนอนของเธอ !!
“พี่ไม่เห็นมียาอะไรอยู่ในห้องเลยนอกจากพารากับโอมิพาโซน แต่ความจริงน่าจะไปตรวจซะหน่อยนะ ไข้ขึ้นสูงแบบนี้”
แถมค้นหมดแล้วด้วยสิไม่ว่า กระเป๋า รองเท้า ชุดชั้นใน เอ้ย ไม่ใช่!! ข้างในตู้เตียง ถึงได้รู้ลึกรู้จริงขนาดนี้!!
“ลุกไหวหรือเปล่า เดี๋ยวพี่พาไป”
แ
