“แต่พี่เป็นหมอเจ้าของไข้ ตอนนี้เธอเป็นคนไข้ของพี่”
“…”
“หรือถ้าเธอยังไม่มั่นใจในการวินิจฉัยของพี่ จะให้พี่ตรวจใหม่”
“ไม่ต้องนะคะ!!”
คุณหมอพูดยังไม่ทันจบ คนไข้ก็รีบค้านออกมาเสียงหลง ถ้าหูไม่ฝาดเธอได้ยินเหมือนเจ้าของอ้อมแขนที่กักตัวเธออยู่หัวเราะในลำคอเบาๆ เหมือนชอบใจด้วย
ไม่ดีเลย ทำไมชอบแกล้งกัน
“ถ้าอย่างนั้น จะทำอะไรก็รีบทำเถอะค่ะ ด้ายง่วงจะนอนแล้ว” พอรู้ว่าหมดทางแน่ๆ คนตัวเล็กก็บุ้ยปากออก แล้วเสหันหน้าไปทางอีกทาง
ก็เลยพลาด ไม่ได้เห็นสายตามองเหมือนอ่อนใจ แต่ใบหน้าเปื้อนยิ้มระคนเอ็นดูของอีกฝ่าย
เกือบหกปีแล้วที่เขาไม่ได้มีโอกาสได้มองหน้าน้องน้อยเต็มตาให้ได้ชุ่มฉ่ำหัวใจแบบนี้ ถึงริมฝีปากเม้มสนิทนั่นจะบอกว่าเจ้าตัวกำลังไม่พอใจงอนอยู่ก็เถอะ แต่ยังไงเขาก็ยังอยากมองอยู่ดี
น่านนทีจะถือว่านี่คือผลตอบแทนของการคิดดีทำดีบ้าระห่ำกล้าเอาขาเสี่ยงตารางของตัวเอง มันมีน้ำหนักมากพอให้ผู้อำนวยการ
