ดลยาลุกขึ้นไปอาเจียนแล้วกลับมานอนฟุบหมดสภาพ รู้สึกตัวอีกทีก็เสียงตอนได้ยินเสียงไขเปิดประตู เธอทำท่าจะลุกขึ้นเดินตามชายหนุ่มไป แต่ถูกเขาห้ามไว้จึงได้แต่มองตามเจ้าของร่างสูงเดินเข้าไปในครัว แกะข้าวต้มในถุงใส่ชามแล้วนำมาวางไว้ให้ตรงหน้า
กลิ่นหอมกรุ่นยั่วน้ำลาย แต่ความจริงถ้าเลือกได้ ส้มตำปูหอยดองไม่เผ็ดก็ได้สักจานน่าจะแซบกว่า
ไม่ใช่แค่คิด แต่เธอลองเปรยลอยๆ ออกไปด้วย เผื่อว่าจะมีโอกาส
“คนเป็นโรคกระเพาะมีสิทธิ์เลือกหรือไง”
ทว่าคำตอบเสียงดุๆ ที่ตอบกลับมาทำให้ดลยาต้องหุบปากฉับ แอบย่นจมูกใส่คนนั่งฝั่งตรงข้าม แล้วตักข้าวต้มแสนจืดชืดเข้าปากต่อไปเงียบๆ
ความจริงมันจืดแสนจืดเมื่อเทียบกับชามของเขาที่คงปรุงพริกหนึ่งช้อนกับน้ำส้มอีกช้อนลงไป
แต่กี่ปีแล้ว คิดว่าลืมไปแล้ว แต่ทำไมถึงยังจำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้อยู่ได้นะ
“พี่เพิ่งลงเวร แวะไปซื้อข้าวที่ตลาดมา ลงมากินด้วยกันไหม”
เสียงโทรศัพท์โทรปลุก
