ทั้งที่เธอควรจะทำอะไรได้มากกว่า ยืนมองเขาเดินออกไป แล้วเดินกลับมาตาปริบๆ มองถุงยาของเธอในมือของเขาที่เขาไปหยิบจากในรถมาให้
แต่ที่ผิดคาดคือเขาเอายาเธอไปกิน ดื่มน้ำตามเข้าไป แล้วหลังจากนั้น…
มะ…ไม่ได้นะ
อยากพูด อยากค้านอะไรก็ได้ที่จะบอกเขาว่าเธอไม่เอาแบบนี้ แต่ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วเหลือเกิน ดวงตากลมเบิกกว้าง ไม่ทันตั้งตัวตอนมือใหญ่วางทาบกดบนแผ่นหลังดันให้ทั้งตัวเธอมาอยู่ในอ้อมแขน ตามด้วยริมฝีปากอุ่นจัดที่ประกบลงมาแนบสนิท
เหมือนเขากำลังบอกว่าไม่อยากมานั่งเถียงและกำลังจะสิ้นความอดทนกับเด็กดื้ออย่างเธอ ก็เลยตัดปัญหาทุกอย่างจัดการด้วยตัวเองอย่างคนเอาแต่ใจ
ดลยาหัวใจสั่นหวิว ไร้แรงต้านทาน สองแขนที่ดันอกเขาไว้ให้ออกห่างตอนแรกค่อยๆ ร่วงหล่นลงอย่างหมดแรงคัดค้าน ความรู้สึกทั้งดุทั้งปลอบที่ส่งผ่านจุมพิตอุ่นหลอกล่อให้ริมฝีปากบางยอมเผยอออกรับเม็ดยาที่คุณหมอป้อนให้ แต่หลังใช้วิธีเผด็จการบังคับให้เธอกล
