มีหญิงวัยกลางคนท่าทางเหมือนยังงัวเงียเปิดประตูออกมา แต่พอเดินเข้ามาใกล้เห็นชัดว่าเป็นรถของใครก็เปลี่ยนเป็นระบายยิ้มกว้าง
“คุณน่าน นี่เป๋นจะไดมาจะไดกั๋นเจ้า”
น่านนทีเปิดเปิดประตูฝั่งคนขับลงจากรถ ยิ้มนิ่งๆ ที่ใครมักเห็นเปลี่ยนเป็นอ่อนลง เหมือนเสียงที่ตอบ
“พอดีทางผ่านก็เลยแวะมาฮะ ว่าจะมาขอข้าวแม่กินหน่อย”
ยิ้มของเขาเหมือนเด็กหนุ่มเฮี้ยวๆ ที่กลับบ้านดึก เลยต้องหาเรื่องประจบคนที่บ้านอย่างเอาใจ
ดลยายืนมอง รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหวาน เธอไม่คิดว่าพี่น่านจะมีมุมแบบนี้กับเขาด้วย
หลังจากไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกันอยู่สองสามคำ แม่บ้านใหญ่ของ ‘ไร่อัฏฐกรเมธา’ จึงกระวีกระวาดเข้าไปบอกคุณผู้หญิง
ได้ยินเสียงบ่น ‘คุณหนูของบ้าน’ ดังมาแว่วๆ ว่า ‘นึกจะมาก็มา ทำไมไม่โทรมาบอกก่อน นางจะได้จัดหากับข้าวกับปลาเตรียมไว้ล่วงหน้า’ เพราะ ‘เวลาสามสี่ทุ่ม’ อย่างนี้ ‘จะเอาอะไรให้กิน’
ก็บ่นไปตามประสาคนแก่ที่เลี้ยงดูกันมา
