ตอนที่ 5
973 คำ
“ค่ะ....ดิฉันเป็นครู งานของดิฉันคือการให้ความรู้แก่เด็ก สั่งสอนเขาให้รู้จักค่าของความเป็นคน อย่าตีราคาคนอื่นให้เป็นแค่วัตถุ โตขึ้นเขาจะได้เป็นมนุษย์ที่เป็นเจ้าของจิตใจอันงดงาม ไม่รู้จักดูถูกคนอื่น ไม่ใช้ความดีของคนอื่นมาเป็นเครื่องทำลายเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ใช่ค่ะ....ดิฉันไม่ใช่นักธุรกิจจึงไม่รู้จักการตีค่าลูกของตัวเองเป็นของมีราคาค่างวด เพราะคนเป็นครูเยี่ยงฉันลูกเป็นสิ่งสูงค่าเกินกว่าจะไปเที่ยวบอกใครต่อใครว่าเขามีค่าตัวเท่าไหร่ แต่ถ้าจะให้บอกใครต่อใครว่าความดีที่ฉันสั่งสอนให้เขาทำมีมากแค่ไหน ฉันยินดีจะบอก”
“นี่เธอกำลังพูดส่อเสียดฉัน หาว่าฉันตีค่าลูกชายตัวเองเป็นเงินทอง เธอกล้าดียังไงมาใช้วาจาเหน็บแนมฉันแบบนี้!”
“มิได้ค่ะ คุณหญิงปารมี ดิฉันจะไปกล้าพูดจาเสียดสีคนมียศถาบรรดาศักดิ์เช่นคุณได้อย่างไร ดิฉันเจียมตัวค่ะว่าเป็นแค่ครูจนๆ คนหนึ่ง ไม่ได้มีธุรกิจพันล้าน ไม่ได้มีเงินทองล้นฟ้า...คุณหญิงวางใจเถิดค่ะ ลูกชายของคุณหญิงจะได้พบกับคนที่คู่ควร และคนๆ นั้น ....จะไม่ใช่ลักษมีลูกสาวของดิฉันอย่างแน่นอน”
มิ่งขวัญเพียรกลืนก้อนที่แล่นขึ้นมาจากในลำคออย่างยากลำบาก ยากเหลือเกินที่จะกลั้นหยาดน้ำใสในดวงตาไว้ได้เมื่ออีกฝ่ายจากไปพร้อมความพึงพอใจในคำมั่นสัญญาที่นางมีให้ โลกนี้ช่างอยุติธรรม คนรวยกับคนจนหาได้ต่างจากผืนน้ำที่ไม่มีวันบรรจบกับแผ่นฟ้าไม่ นับจากนี้สิ่งที่ยากลำบากสำหรับมิ่งขวัญคือการที่ต้องปรับความเข้าใจกับบุตรสาวในเรื่องที่แม่ย่อมรู้ดีว่าลูกไม่มีวันเข้าใจ
“อะไรนะคะ....แม่ว่าอะไรนะคะ”ลักษมีวางช้อนกับส้อมในมือลงทั้งที่ตักอาหารเข้าปากไม่ถึงสามคำ
“แม่บอกให้ลูกลาออกจากที่ทำงานที่ลูกทำอยู่ และเลิกคบกับนายราชนั่น”
“หนูหูฝาดใช่มั๊ยคะแม่ แต่แม่คะ แม่ไม่เคยเห็นราชเลยนะคะ แล้วแม่รู้......”
“ก็เพราะแม่รู้ไง” พูดพลางน้ำก็รื้นขึ้นมาที่ดวงตา “มีมี่ฟังแม่นะ วันนี้แม่ของผู้ชายคนนั้นไปหาแม่ที่โรงเรียน เขายืนยันกับแม่ว่าเขาไม่ต้องการให้ลูกเขาคบกับคนที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า....ลูกรู้ใช่มั๊ยว่าเขาหมายความว่ายังไง เขาก็หมายความอย่างที่เขาพูด ได้โปรดเถิดลูก ลูกต้องยอมรับความจริงว่าเรากับเขาต่างกันแค่ไหน เราไม่เหมือนเขา ลูก....ต้องเลิกกับผู้ชายคนนั้น”
น้ำเสียงสั่นเครือของคนเป็นแม่ยิ่งกว่าคำสั่งประหาร ลักษมีนั่งนิ่ง ดวงตาคู่นั้นเหม่อลอย ความเจ็บปวดใดก็มิเทียบได้กับผู้เป็นแม่ มิ่งขวัญต้องสะกดความรู้สึกรวดร้าวภายในอย่างยิ่งยวดเพราะแต่ละคำที่พรั่งพรูออกมาก็เหมือนนางใช้ปลายมีดกรีดลงไปที่หัวใจตัวเองทีละแผลๆ ก็ไม่ปาน ลักษมีร้องไห้แต่ไม่ฟูมฟาย เธอยินดีทำตามที่มารดาขอร้องแม้นั่นจะหมายถึงการที่ต้องฉีกหัวใจตัวเองออกเป็นชิ้นๆ ก็ตาม แม้บุตรสาวจะมีทีท่าประหนึ่งว่ายอมรับความเจ็บปวดนั้นได้แล้ว ทว่ามิ่งขวัญกลับรู้สึกได้ถึงแรงกระเพื่อมของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ลักษมีไม่ได้เป็นลักษมีคนเดิมอีกต่อไป เวลาเท่านั้นที่จะช่วยเยียวยาหัวใจที่แตกสลายดวงนั้นได้
บทที่ 2 แผนร้าย
“แม่ครับ....แม่กลับไปพักผ่อนเถอะครับ แม่เฝ้าเจ้าราชมาทั้งคืนแล้ว”
เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นพร้อมกับที่นิ้วแข็งแรงเอื้อมไปแตะร่างที่หลับอยู่บนโซฟาในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนเบาๆ คุณหญิงปารมีค่อยๆ ลืมตาที่บวมเป่งขึ้นพบว่ารามในชุดเสื้อคอวีกางเกงยีนส์เข้ามานั่งอยู่ข้างๆ ถัดไปเป็นเทวาซึ่งยืนอยู่ข้างเตียงผู้ป่วยโดยร่างของบุตรชายคนเล็กนอนทอดยาวอยู่ท่ามกลางสายน้ำเกลือระโยงระยาง คุณหญิงค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นทั้งที่ยังมึนงงโดยมีบุตรชายคนโตคอยช่วยประคอง
“แม่ยังกลับไม่ได้ราม น้องยังไม่ฟื้นแบบนี้แม่ก็ยังไม่หมดห่วง”ใบหน้าที่มีริ้วรอยนั้นซีดหมอง ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความสะท้อนใจ
“แม่กลับบ้านเถอะนะครับ ผมจะอยู่เฝ้าเจ้าราชเอง คุณแม่จะได้พักผ่อนเต็มที่”
“ราม....น้องน่ะแม่ดูแลเองได้ แต่แม่มีงานให้รามทำ รามต้องไปกับคุณเทวาที่อชันตารีสอร์ท เป็นรีสอร์ทที่กำลังจะเปิดใหม่ แต่แม่ไม่ได้ใช้ชื่อตัวเองเป็นเจ้าของ แม่ตั้งใจจะให้ตาราชเข้าไปดูแล แต่ตาราชเป็นแบบนี้รามต้องไปดูแลให้น้อง เพราะตอนนี้งานเสร็จไปเก้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว”
“แม่ครับ ผมยังมีรีสอร์ทที่เชียงใหม่ต้องดูแล แล้วถ้าผมมาอยู่ที่นี่นานๆ ลูกน้องผมจะอยู่ยังไง”
“ไม่รู้ล่ะ....รามต้องมาดูแลที่นี่ ที่เชียงใหม่แม่จะส่งคนไปแทน เวลาแบบนี้แกจะทอดทิ้งแม่กับน้องไปได้ยังไง”
คุณหญิงตัดพ้อด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอดจนคนฟังรู้สึกอ่อนใจ ชายหนุ่มทำท่าคิดหนักหันไปมองเทวาผู้ช่วยที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันเห็นอีกฝ่ายกรอกตาไปมาเชิงว่าให้ตามน้ำไปก่อนจึงได้ถอนใจยาวก่อนตอบไปว่า
“คุณแม่อย่าโกรธซิครับ....โอเค...โอเค...แต่จนกว่าเจ้าราชจะหายดีนะ มันลุกขึ้นมาทำงานได้เมื่อไหร่ ผมจะกลับเชียงใหม่ทันที”
- ผู้เขียน
