“ผมจะกลับ!”
ชายหนุ่มยุติการสนทนาด้วยคำพูดสั้นๆ ก่อนจะลุกเดินออกไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ลักษมีมึนงงกับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ ไม่มีคำตอบโต้ใดๆ จากเขา ไม่มีคำกล่าวใดหลุดจากริมฝีปากหนาได้รูปนั้นเลย รามเป็นคนที่น่ากลัวนัก เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่สิ่งที่เธอรู้ในตอนนี้คือการได้ประจักษ์แล้วว่าเขาดูถูกเหยียดหยามเธอมากเพียงใด
เป็นเวลาพลบค่ำพอดีที่รถสีดำคันหรูแล่นเข้าไปถึงบริเวณรีสอร์ท ตลอดทางมีแสงไฟส่องสว่างจากโคมไฟหินนำทางผู้มาเยือนเข้าสู่อาณาจักรแสนสวยริมหาด แสงสุดท้ายลับหายไปแล้วตรงขอบฟ้าเหลือเพียงเงาประกายดังเพชรพลอยที่สะท้อนมาจากเกลียวคลื่นในทะเลยามต้องแสงแห่งรัตติกาล ตั้งแต่ที่ชายหนุ่มออกรถจากตัวเมืองเข้ามาสู่รีสอร์ทก็มีแต่ความเงียบงันเท่านั้นระหว่างเขาและเธอ ลักษมียิ่งรู้สึกเหน็บหนาวในหัวใจมากขึ้นทุกทีเมื่อได้รู้ว่าแท้จริงแล้ว เจ้านายของเธอ คิดกับเธอเช่นไร
“จอดที่หน้าล็อบบี้ขอ
