ตลอดเวลาทั้งบ่ายวันนั้นลักษมีต้องคอยเดินตามคนที่เป็นเจ้านายอยู่ไม่ห่าง เขาแทบไม่พูดอะไรในขณะที่เธอเองก็ไม่ปรารถนาจะตอบโต้ด้วย รามเดินเข้าออกตรงโน้นตรงนี้ภายในบริเวณห้างซึ่งลักษมีกลับคิดว่ามันเป็นการดีสำหรับเธอที่ไม่ต้องคอยคิดว่าจะสรรหาคำพูดใดมาคอยตั้งรับวาจาเสียดสีและแววตาที่ไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย แต่หญิงสาวก็ต้องผิดหวังเมื่อที่สุดท้ายที่เขาแวะเข้าไปเป็นร้านกาแฟสดที่อยู่ด้านหนึ่งของห้าง
“เมื่อก่อนคุณอยู่ที่ดิย่ารีสอร์ทใช่ไหม เล่าให้ฟังหน่อยสิว่าอยู่ที่นั่นคุณทำอะไรบ้าง”
นั่นเป็นคำพูดแรกที่หลุดออกจากปากของชายหนุ่มในช่วงเวลาบ่ายคล้อยหลังจากที่เดินไปมาหลายร้านแต่ก็ไม่ได้มีอะไรติดมือมาเลย รามนั่งอยู่ในท่าผ่อนคลายบนเก้าอี้ตรงข้ามกับหญิงสาวในมุมหนึ่งของร้านกาแฟ มือข้างหนึ่งของเขาวางอยู่บนขอบแก้วสีขาวตัดกับน้ำสีดำสนิทข้างใน ดวงตาคมกริบคู่นั้นจับจ้องอยู่บนใบหน้าของลักษมีราวต้องการค้นหาอะไรบางอย่า
