“คุณแม่คงยินดีมากที่มีผู้ช่วยคนเก่งอย่างคุณ”
รอยยิ้มจางๆ แต้มอยู่ที่มุมปากของราม เทวาอาจไม่รู้ว่าตอนนี้จิตใจของเขาหาได้จดจ่ออยู่กับงานเปิดตัวรีสอร์ทที่กำลังใกล้เข้ามาไม่ เขาบอกตัวเองไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงว้าวุ่นถึงเพียงนี้ ในชีวิตของชายหนุ่มมีเพียงสองอย่างเท่านั้นที่เคยให้ความสำคัญ คือครอบครัวและงาน เขาไม่ยอมให้สิ่งที่ขาดหายไปและรอการเติมเต็มอย่างความรักมามีอิทธิพลเหนือตนเอง รามเคยคิดว่ามันเป็นสิ่งที่สามารถควบคุมได้ง่ายดาย ช่างไม่ต่างอะไรกับการแสดงความเอื้ออาทรของบุรุษที่มีต่อสตรีเท่านั้น
“คุณมีมี่ยังไม่มาหรือครับ รู้สึกว่าทุกวันเธอจะมาเช้า” คำถามของเทวาทำให้รามนิ่งไปชั่วขณะ
“เขาโทรมาบอกผมว่าไม่สบาย วันนี้เขาคงมาทำงานไม่ได้” รามตอบทั้งที่ส่วนลึกยังเป็นกังวลมิคลาย เทวาขมวดคิ้วและนึกถึงบรรยากาศเมื่อคืนตอนหัวค่ำ
“เมื่อคืนฝนตก เธออาจจะโดนละอองฝน เอ...เธอเป็นอะไรมากรึเปล่า” เทวาพูดกับตัวเองแต
