“ไม่ใช่หรอก ท่านไม่ได้สร้างที่นี่ไว้ให้ฉัน ท่านสร้างไว้ให้ราช ฉันก็แค่มาช่วยไม่นาน อีกหน่อยพอน้องฉันหายดี มันก็จะกลับมาดูแลที่นี่เอง”
“อีกกี่ปีกันล่ะเพื่อน มันเป็นไปซะขนาดนั้น นี่รึเปล่าวะที่เขาเรียกว่าบ้าเพราะรัก แกอย่าคิดมากไปหน่อยเลย ถ้าน้องแกกลับมาทำงานไม่ได้ฉันถามหน่อยเหอะแกจะใจดำทิ้งให้แม่แกดูแลที่นี่คนเดียวรึไง”พูดพลางก็ค่อยๆ ละเลียดน้ำสีทับทิมในแก้วไวน์ก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรได้
“เอ...แล้วไหนเลขาคนสวยของแกที่ฉันเจอวันก่อนล่ะ”
“ที่แกมานี่จะมาดูแค่เลขาฉันใช่มั้ยไอ้พี แกนี่มันคบได้จริงๆ”
ไม่ทันที่รามจะพูดอะไรอีก พีรพลก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้างทำให้ชายหนุ่มต้องหันไปตามสายตาคู่นั้น ร่างระหงในชุดราตรีผ้าไหมจับเดรสสีน้ำเงินเดินเคียงคู่กันมากับชายหนุ่มอีกคนและหยุดตรงที่ทั้งคู่ยืนคุยกันอยู่ นัยน์ตาสีเข้มของรามมองเลขาของเขาอย่างมีความหมาย แสงไฟในยามค่ำคืนช่วยขับผิวขาวเนี
