ตอนที่ 36

1006 คำ

สายลมอ่อนไหลเอื่อยเข้ามาทางระเบียงที่บานกระจกเลื่อนเปิดทิ้งไว้ แสงสีแดงสาดตกกระทบลงที่บานกระจกบนโต๊ะเครื่องแป้งสะท้อนเงาร่างบางระหงในชุดราตรีไหล่เบี่ยงผ้าไหมสีน้ำเงินที่เนื้อผ้าดูระยับเมื่อต้องประกายแดดยามอัสดง ภาพที่สะท้อนออกมาเป็นใบหน้างดงาม ดวงตาและแก้มถูกฉาบไล้ด้วยสีชมพูอ่อน ริมฝีปากบางเป็นประกายด้วยลิปสติกเคลือบโทนสีเปลือย ผมยาวดำขลับในวันนี้ถูกปล่อยสยายไว้ด้านหลังขับเน้นดวงหน้าให้ดูอ่อนโยนราวเทพีแห่งความรัก “มีมี่อย่าส่องกระจกมากรู้มั้ย” “เอ๊ะ!...ทำไมล่ะราช ผู้หญิงทุกคนในโลกชอบส่องกระจกกันทั้งนั้นล่ะ” “คนที่ชอบส่องกระจกแสดงว่าหลงเงาตัวเอง โรคนี้เขาเรียกว่าโรคนาซิสซัส นาซิสซัสน่ะหลงรักเงาของตัวเอง ถ้าที่ไหนสะท้อนภาพของนาซิสซัสเขาจะไม่ไปไหนเลย คอยดูแต่ตัวเองและบอกกับเงาของตัวเองว่า ไม่มีใครดูดีเท่านี้อีกแล้ว” “ถ้าไม่มีกระจกมีมี่ต้องทาลิปสติกจากปากถึงแก้มแน่” “ก็ไม่ต้องทา ผมชอบให้ม

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม