“หรือคุณจะปฏิเสธทั้งที่คุณก็เคยยอมรับมาก่อนหน้าว่าตัวคุณเองเป็นยังไง ผมถามจริง ๆ เถอะ คุณทรมานมากรึเปล่าถ้าชีวิตต้องขาดผู้ชายแม้เพียงสักวัน...ลักษมี”
หญิงสาวเม้มปากแน่นจนรู้สึกเจ็บทว่าก็ไม่ปวดร้าวเท่ากับความรู้สึกข้างใน บาดแผลที่เขาเป็นคนสร้างให้เธอมีแต่จะย้ำลึกลงไปเรื่อย ๆ
“คุณราม...ถ้าคุณรู้จักความรัก คุณคงไม่พูดกับฉันหรือกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้เป็นแน่ ถ้าคุณรู้จักที่จะให้ความรักคนอื่นบ้าง คุณก็จะไม่ดูถูกใครโดยที่คุณไม่รู้จักเขาก่อนแบบนี้ คุณอยากจะกล่าวหาว่าฉันต่ำทรามยังไงก็แล้วแต่ เพราะฉันไม่มีโอกาสที่จะแก้ต่างอะไรให้ตัวเองได้ทั้งนั้น ถ้าคุณไม่ฆ่าฉันซะก่อน ครบสัญญาแล้วฉันก็ยินดีจะไปจากชีวิตคุณ ถ้าคุณว่าฉันลืมอะไรได้ง่าย ฉันก็ขอยอมรับ ที่ฉันต้องทำใจให้ลืมเรื่องคืนนั้นเพราะฉันไม่อยากเรียกร้องอะไรจากคุณ ซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่คุณควรยินดี... ยินดีในความงี่เง่าของผู้หญิงคนหนึ่งที่ยอมให้ผู้ชาย
