ผู้ร้ายคลั่งรัก

สายเปย์

แล้วโมเมก็ได้ขับรถคันใหม่ไปรับใบชา เพื่อนที่แท็กส่งที่อยู่มาให้ ใบชาดู งง นิดหนึ่งที่เจอฉันอีกครั้งก็เรายังไม่รู้จักกันมากพอจะให้ไปกับคนแปลกหน้ามันก็แปลกอยู่ ฉันก็พอเดาออกว่าเธออาจจะมีปัญหากับแฟนก็เป็นได้ และฉันก็ขับช้าอย่างที่ไอ้แท็กบอก ขับช้าๆ ไม่รู้ทำไมขับช้าขนาดนี้ใบชาถึงขาสั่นไปหมด เมื่อส่งใบชาถึงที่ฉันก็มีหน้าที่ต้องทำงานของตัวเองเป็นเด็กเสิร์ฟเหมือนคนอื่นและตอนนี้ฉันกำลังมองดูสภาพของตัวเองอยู่หน้ากระจกห้องน้ำถึงจะหน้าผีไปหน่อยผิวซีดแต่แบบนี้มันโคตรจะปลอดภัยเลยนะเพราะไม่มีผู้ชายคนไหนอยากจะเข้าใกล้ฉันที่ทำหน้าตาย เหมือนผีดูจืดชืดหรอก

“มายืนทำบ้าบออะไรอยู่หน้ากระจกมิทราบ...เป็นเด็กเส้นหรือไง” น่าเบื่อไปไหนก็ต้องเจอพวกชอบเสือกเสมอสินะ มิน่าละโลกถึงไม่เจริญสักที

เสียงเธอเดินกระแทกเท้าเบียดมายืนอยู่ข้างฉัน สายตาที่คมกริบใบหน้าที่เด่นไปด้วยเครื่องสำอางราคาแพงกำลังเหลือบมองสำรวจร่างกายฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า อีบ้านี้เป็นใครไม่เคยเห็นหน้าเลยวุ้ย สงสัยจะเด็กใหม่ แต่งตัวอย่างกับลิเก หน้านี้วอกอย่างกับลิงมาเชียว ปากก็แดงนึกว่าดูดเลือดมาถ้าแต่งให้สวยเกินไปจากสวยๆก็เป็นผีได้ชั่วข้ามคืน ฉันยิ้มมุมปากก่อนจะส่งสายตาเหยียดยิ้มอย่างที่ชอบทำและวิธีการมองของฉันมันสามารถทำให้คนอื่นหัวร้อนได้ง่ายเลยล่ะว่าแล้วก็ดันนึกถึงดิวขึ้นมาไม่รู้ว่าป่านนี้มันตื่นแล้วหรือยัง ฉันเป็นพวกที่ไม่น่าคบก็ตรงที่โดนหาว่ามองค้อนสายตาชอบหาเรื่อง มันก็รวมทั้งปากหมาด้วยนั้นล่ะเป็นหัวร้อนเก่งก็ทีหนึ่ง

“อย่ามาใช้หางตามองฉันนะ...เธอกับฉันมันคนละชั้นกันฉันสวยกว่ายัยหน้าผีอย่างเธอเยอะ” เธอหันมาบอกฉันก่อนจะหยิบลิปสติกสีแดงขึ้นมาทาปากไปด้วย

“คนละชั้น...ชั้นไหนวะ” ฉันทวนคำพูดยัยนี้เสียงเรียบ

“เหอะ...คลับระดับสูงแต่มีพนักงานระดับต่ำ” ริมฝีปากแดงสดยังคงจิกกัดฉันไม่หยุด

“ต่ำเหรอมึงสูงมากงั้นสิ...ระวังปากมึงไว้บ้างก็ดีเพื่อกูอาจจะเอาของต่ำๆ กระแทกปากสีแดงของมึงก็เป็นได้”

ฉันบอกพลางเหลือบมองปลายเท้าก่อนจะโฟกัสขึ้นมองที่ใบหน้ายัยปากนกแก้วอีกครั้งแล้วหันหลังเดินออกมาจากห้องน้ำโดยไม่สนใจสายตาจิกกัด คิดว่ากลัวตายล่ะถ้าฉันไม่จำเป็นต้องใช้เงินนะ เดี๋ยวแม่จะตบให้เครื่องสำอางหลุดติดมือ

ขึ้นชื่อว่าเป็นคลับใต้ดินขนาดใหญ่ทุกสิ่งทุกอย่างภายในคลับจะต้องดิบเถื่อนและดุดันกว่าพวกคลับธรรมดาทั่วไปอยู่แล้ว สไตล์การตกแต่งในโทนสีน้ำเงินดำและแสงสีเสียงที่ตระการตาทำให้สถานเริงรมย์แห่งนี้เป็นที่นิยมในหมู่วัยรุ่นเป็นอย่างมากรวมทั้งนักท่องเที่ยวทุกเพศทุกวัยอีกด้วย

“เมมึงไปเช็คบินลูกค้าห้องวีไอพีหน่อย” เสียงพนักงานอีกคนตะโกนบอกฉัน

“โอเคเดี๋ยวไป”

และเมื่อเปิดประตูห้องเข้ามาในห้องวีไอพีดังกล่าวฉันก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าภายในห้องค่อนข้างมืดสลัวมีเพียงแสงไฟสีฟ้าอ่อนเท่านั้นแถมยังเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่และกลิ่นเหล้ากระจัดกระจายทั่วห้องเหม็นชวนอ้วกแตก

“เมไอ้แท็กมันมีเรื่องกับลูกค้า...มึงรีบไปห้ามมันเร็ว” ไอ้บ้านี้ก็กัดคนไปเรื่อย

โมเมรีบวิ่งไปห้ามแท็กที่กำลังมีชกต่อยกับชายคนหนึ่ง ซึ่งฉันเกลียดคนผมยาว แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องรีบเข้าไปห้ามแท็กที่กำลังหัวร้อนฉันหันไปมองใบชาสภาพก็ไม่ต่างจากชายอีกคน ผัวมาตามเมียก็งี้ล่ะ กว่าจะลากไอ้แท็กออกมาได้ก็เล่นเอาเหนื่อยแทบตาย ไหนจะต้องไปเช็คบิลลูกค้าในห้องวีไอพีนั้นอีก เห็นพนักงานเขาบอกว่ามีคนบ้าอยู่ในห้องนั้น ใครเข้าไปก็โดนไล่ออกมา

“มาเจอกับคนบ้าอย่างกูหน่อยสิ” พูดไปก็เริ่มบิดขี้เกียจซ้ายทีขวาทีเพราะในผับมักเต็มไปด้วยพวกเมาแล้วกลายเป็นหมาบ้าแทบทุกคนฉันเลยมีหน้าคอยเซ็คบิคลูกค้าที่ไม่ค่อยเต็ม

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้องฉันก็ยกมือขึ้นปักไปมากลิ่นเหล้าก่อนหน้านี้ยังไม่แรงเท่าตอนนี้เลย

"มันยังแดกได้อีกเรอะว่ะสายแข็งหรือไงไอ้นี้"

และพอเดินเข้าไปใกล้ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งนอนคว่ำหน้าอยู่

"นี้สินะที่เขาเรียกว่าจุดจบสายแข็ง" พอดินเข้าไปใกล้ๆ ฉันก็ต้องสบถออกมาเมื่อได้กลิ่นว้อดก้าแรงๆ อยู่รอบตัวหมอนี้ อยากรู้จริงๆ ว่ามันกินหรือมันอาบทำไมกลิ่นมันแรงขนาดนี้ว่ะ

โมเมเอื้อมมือไปหมายจะเขย่าไหล่เพื่อปลุกเขาให้ตื่น ทว่าอยู่ๆ จากที่นอนคว่ำหน้าอยู่ก็เปลี่ยนมานอนหงายทำให้สะดุ้ง ไอ้บ้าที่พวกเขาบอกกัน คงหนีไม่พ้นไอ้บ้าที่โดนตีนเธอไป

“ไอ้ดิว” มึงอีกแล้วเรอะว่ะ โอ๊ยกูนิอยากจะบ้าตาย หรือ จะตายตอนนี้เลยดีว่ะกูโลกก็ออกจะกว้างแต่ดันมาเจอกับมึงอีกแล้วพรุ่งนี้คงต้องเข้าวัดทำบุญแล้วมัง

“เห้ยๆๆ ...ปล่อยกู”

จู่ๆ ดิวก็ลุกขึ้นมาคว้าเอวฉันเข้าไปกอดทั้งที่มันยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ

“น้องมายจ๋ามาให้พี่ก่อนหน่อยนะจ๊ะ” ออ มึงคิดว่ากูเป็นอีมายเด็กของมึงงั้นสิ รู้จักกูอีโมเมน้อยไปซะแล้ว

กึก ฉันใช้มือกระชากผมของมันพร้อมทั้งออกแรงดึงให้มันออกห่าง แต่ว่ามันกับโอบกอดฉันเอาไว้แน่นอีกทั้งยังไซ้ใบหน้าไปตามหน้าท้องของฉัน ยิ่งกระชากมันก็ยิ่งกอดแน่น

“ไอ้ดิว ปล่อยกู ไม่ปล่อยกูใช่ไหม” โมเมมองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นอะไรบ้างอย่างที่พอจะปลุกให้มันได้สติ พลั๊วะ

“ตื่นได้แล้วไอ้เหี้ย” ขวดเบียร์ราคาแพงตอนนี้ถูกใช้ปลุกชายอีกคนและมันก็ได้ผลดีเกินคาดดิวยอมคายอ้อมกอดออกก่อนจะกุมแผลที่หัวเพื่อห้ามเลือดตัวเอง

"แผลเก่ายังไม่หายอยากได้แผลไม่ก็ไม่บอกนะมึง"

“แม่งเฮ้ย...” ดิวกัดฟันกรอดเขารีบเช็ดเลือดที่ไหลอาบคิวของเขา ก่อนหัวเราะออกมาเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขาปรับสายตามองผู้หญิงตรงหน้าแล้วหัวเราะเสียงดัง

"ฮ่าๆกูก็นึกว่าใคร ที่แท้ก็อีผีนี้เอง"

“เอ้อ...กูเอง” ดิวเช็ดคราบเลือดที่ไหลลงมาที่แก้มออก

“ไม่น่าถาม...มีอีบ้าคนเดียวที่กล้าทำเรื่องแบบนี้กับกู”

"นี้มันชมกูอยู่เรอะว่ะ" พลั๊วะ

“แม่ง...ไอ้เหี้ยเฮ้ย” ไอ้บ้านี้มันมือไว้ชะมัด มันเอาขวดเหล้ามาฟาดที่หัวฉันเพื่อแก้แค้น โหดเหมือนกันนะมึง นี้เหรอกรรมที่ทำไว้กับมัน เขาเรียกกรรมใดใครก่อกรรมนั้นคืนสนอง มึนหัวฉิบ อ้าเลือด

โมเมนั่งลงบนโซฟาเดียวกับดิวทั้งสองยังคงเอามือกุมแผลที่มีเลือดไหลอาบใบหน้า ดิวแสยะยิ้มเขาหันไปมองโมเมแล้วยิ้มหวานก่อนที่เขาจะยื่นลิ้นออกเลียริมฝีปากอย่างกวนๆ โมเมกัดริมฝีปากแน่น เธอจ้องมองดิวอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

พรึบ ฉันขอยอมรับว่ามันมือไวจริง เพราะเราสองคนต่างก็กระชากผมอีกฝ่ายไว้แน่น มันกระชากหัวฉัน ฉันกระชากหัวมัน ต่างคนต่างไม่ยอมแพ้

“ชอบของขวัญที่กูสนองมึงไหม” ดิวเขากัดฟันพูดกับฉัน อย่างกับมันไม่เต็มใจที่จะถามหรือมันเจ็บจนจะร้องไห้ มันคงไม่อายฉันหรอกใช่ไหม

“ออ...สวยดี” ยิ่งมันได้ยินคำตอบของฉันมันก็ยิ้มและเพิ่มแรงกระชากที่ผมฉันมากขึ้น มันคงคิดว่าฉันจะยอมมันง่ายๆ

โมเมเพิ่มแรงกระชากที่ผมเขาเหมือนกัน ต่างคนก็ไม่มีใครยอมใครต่างคนก็เลือดไหลอาบหน้ามวยถูกคู่

“เนี่ย กูก็นึกว่ามึงยังนอนเฝ้าห้องน้ำอยู่นะเนี่ย...มึงนี้อึดกว่าที่กูคิดไว้อีกว่ะ” เห็นสีหน้ามันตอนนี้กูก็เริ่มชอบมันขึ้นมาแล้วสิ แบบเลือดทั่วตัวนะไม่ใช่แบบอื่น มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเราสองคนเพราะต่างคนก็เกลียดขี้หน้ากันหรือฉันเกลียดมันคนเดียว เจอกันที่ไรต้องแจกตีนกันทุกที

“เหรอ...ที่นั่งอยู่ตรงนี้คงเป็นร่างแยกกูมั่งอีโง่”

“เหรอ...ไอ้ฉลาด” คิดว่ามึงมีปากเป็นคนเดียวเหรอว่ะ ทุกคนคงคิดว่าแล้วแขนอีกข้างล่ะทำอะไรก็จับเศษแก้วที่แตกไงต่างคนก็มีเศษแก้วที่แตกอยู่ในมืออีกข้าง ตอนนี้เรากำลังเล่นจ้องตากันอย่างกับปลากัดคล้ายๆ ด่ากันทางสายตาทำนองนี้ แต่แล้วฉันก็มีความหนึ่งขึ้นมาตามนิสัยคนบ้า

“อ๊ากกกกก”

สิ้นเสียงร้องเจ็บปวดของฉัน ดิวก็ปล่อยมือจากผมอีกฉันทันที ไอ้บ้านี้มันอ่านเกมฉันออก อะไรนะเหรอก็ฉันใช้เศษแก้วกรีดไปที่แขนของดิวซึ่งมันก็ทำเหมือนกันมีแผลที่หัวและแขนข้างเดียวกันไอ้บ้านี้มันจงใจทำเหรอว่ะเจ็บใจฉิบหายดันมีแผลเหมือนซะได้

“เลือดมึงอร่อยดีนะว่ามั้ย” ดิวที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามเขากำลังใช้ลิ้นไล่เลียไปตามเศษแก้วที่มีเลือดฉันติดอยู่มันเปลี่ยนไปนิดหนึ่งสายตาที่กำลังมองมาที่ฉันไม่ได้เล่นแต่กำลังเอาจริง ฉันปล่อยให้เลือดมันไหลไม่หยุดแล้วยิ้มให้ดิว

“ระวังด้วยล่ะ...เดี๋ยวหวานขึ้นคอ” ดูแล้วมันคงกินเลือดคนบ่อย ท่าทางมันเหมือนคนซาดิส์ฉันตัดสินใจเดินไปหาดิวที่ยืนยิ้มหน้าบาน ตานิเคลิ้มเชียว ตรงกันข้ามกับมันที่วิ่งเข้าหาฉันอย่างรวดเร็วทำให้ฉันเสียหลักล้มลงมันคงจะดีกว่านี้หากมันไม่มีเศษแก้วเกลื่อนพื้น แล้วคนที่เจ็บคงไม่ใช่มันอย่างแน่นอน

“อ๊า...หลังกู” ดิวตั้งใจทิ้งน้ำหนักลงมาที่ตัวฉัน ยิ่งผลักเขาออกมันก็ยิ่งเพิ่มน้ำหนักลงมากกว่าเดิม

“หลังมึงเป็นไรย้ออออออ” บัดซบอย่างคิดว่ากูจะยอมมึง

พรึบ โมเมรวบรวมแรงทั้งหมดพลิกขึ้นมาอยู่ข้างบนทำให้เธอนั่งคร่อมเขา โมเมตั้งใจทิ้งน้ำตัวลงเต็มที แต่เขาก็ยังเก็บความรู้สึกเจ็บปวดได้ดี

“ก็เหมือนมึงตอนนี้ไง” พลั๊วะ หมัดหนักๆ ซัดไปที่ปากดิวอย่างจัง โมเมแสยะยิ้มเธอมองไปที่ดิวที่ยังนอนอยู่ที่พื้นเขาพยายามลุกขึ้นจนสำเร็จก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

“ฮ่าๆๆๆ ...อีผีมึงนี้โคตรทำให้กูโคตรตื่นเต้นเลยว่ะ กูชักจะชอบมึงแล้วสิ...ลองมาเป็นแม่ของลูกกูดูมั้ย กูโคตรชอบมึงเลยนะ”

"...." ตอนนี้มึงยังไปไม่รอดเลยแล้วจะเอาฉันไปเป็นแม่ของลูกมึง พูดไม่คิด

“คิดดีแล้วถึงพูด” นี้อ่านความคิดฉันอยู่หรือไง

“หน้าก็เหี้ย...ตัวก็เตี้ยปากหมานิสัยเหี้ย...บอกตามตรงมึงไม่ผ่านว่ะดิวตกรอบ กูไม่อยากได้มึงเป็นผัว” ดิวทำหน้าเซ็งแล้วเดินเข้ามาใกล้โมเมก่อนที่เขาจะกระชากผมของเธอแล้วดึงให้เธอเข้าไปใกล้ลิ้นยาวๆลากเลียชิมเลือดที่อาบแก้ม

"แต่กูโคตรอยากเป็นผัวมึงเลยว่ะ"