มันอยากครับ

1401 คำ

นิ่งทำไมว่ะ เขายังคงนั่งนิ่งทำราวกับว่าที่ฉันพูดไปเป็นเสียงนกเสียงกาก็ไม่ปาน “เห้ยทำไรว่ะ” จู่ๆ ไอ้บ้านั้นมันก็จับมือฉันใส่กุญแจมืออย่างรวดเร็วจนฉันตั้งหลักไม่ทัน มันเอามาจากไหนวะเนี่ยไอ้กุญแจบ้าเนี่ย “เดี๋ยว...มึงก็รู้” ดิวรีบเปิดประตูรถก่อนจะผลักโมเมออกไปนอกรถโดยที่เขายังจับขาทั้งสองข้างไว้ “เห้ย...ทำไรของมึงเนี่ย” ไอ้บ้าเอ้ยถนนนะเว้ยมีรถสวนไปมาอยู่นะเว้ย “ขอร้องกูสิเผื่อ...กูจะยื้อชีวิตมึงอีกนิด” เหอะไอ้บ้านี้ มันกำลังเอาคืนกูว่างั้น “วิน...เห้ย...วิน” เขาแสร้งตีหน้างงกับคำพูดของฉัน หน้าตามึงนี้กวนดีจัง “ไอ้บ้า...วินมอไซค์มา” พรึบ เขารีบดึงฉันขึ้นก่อนจะรีบเปิดประตูรถ “ว่าไงล่ะ...มึงเนี่ยรอดมาได้เพราะกูช่วยเลยนะเนี่ยจะไม่ขอบคุณกูสักหน่อยว่ะ หอมแก้มสักนิดจุ๊บสักหน่อย” ตอแหล มึงนั้นล่ะที่จะฆ่ากู “มึงจะฆ่ากู มึงก็รู้ว่าวินกำลังมา” “วินมาแล้ว...มึงตายมั้ย” ดิวแสยะยิ้ม “ไอ้หมาบ้าเอ้ย” พรึบ ยังพูดไม่จบด้วยซ้ำเขาก็จับฉันยื่นออกมาจากนอกรถเพื่อกินลม ไอ้บ้าเอ้ยแหกตาดูรถด้วยโว้ย รถกรุงเทพนะโว้ย “บอกชื่อมึงมา” แม่งเอ้ย นี้มึงอยากรู้ชื่อมากถึงขนาดที่ต้องขู่กูเลยเหรอว่ะ แม่ง แอปเปิล ทุเรียนหมอนทองกลิ่นหอมน่าน๊ากิน เห้ยไม่ใช่ แผงผลไม้ อยู่ข้างหน้าฉันเนี่ย "ไอ้เหี้ยเอากูขึ้นไปสิว่ะ" "มึงก็บอกชื่อมึงมาก่อนสิว่ะ" มันตวาดแล้วหัวเราะเสียงดังก่อนจะแกล้งกรอกตามองบนไปมา “โมเมโว๊ย...ไอ้เหี้ย” เมื่อได้คำตอบสมใจมันแล้วมันก็รีบดึงฉันกลับเข้ามาในรถอีกครั้ง “โมเมเหรอจ๊ะ...เค้าดิวนะตัวเอง” มีเสียงสองด้วยนะมึงเนี่ย มันบอกพร้อมยิ้มส่งยิ้มหวานมาให้ฉันเหมือนกับว่าที่ผ่านมาเมื่อกี้มันแค่ล้อเล่น “อยากรู้ตายเลยชื่อมึงนะ...ไอ้เหี้ย” มึงนี้โคตร “แต่กู...โคตรอยากบอกมึงเลยว่ะ” "...." อ่อ เหรอไอ้หน้าด้าน กูนี้ปวดหัวกับมึงฉิบหาย ผ่านไปสักพักรถก็จอดอยู่ที่หน้าคอนโด ยัยเด็กนั้นรีบลงจากรถไปไม่พูดไม่จา “มึงอ่ะ...ปล่อยกูได้แล้วกูจะลง” รู้มั้ยว่าไอ้บ้านี้มันอยู่ท่าไหน มันใช้ขาทั้งสองข้างล๊อกเอวฉันเอาไว้ “เห้ย...หูตึงเหรอว่ะ” เงียบ ดิวที่นั่งหันหลังให้เขารู้สึกว่าขาที่ล๊อกเอวเอาไว้มันกำลังรูดขึ้นรูดลงตามอารมณ์ที่เริ่มอยาก “กูอยากเลี้ยงข้าวมึง...ที่มึงช่วยกูวันนั้น” ออ อยากตอบแทนกู “แต่กูเหม็นขี้หน้ามึงว่ะ” พรึบ “แต่กูนี้...โคตรชอบหน้ามึงเลยว่ะ” ดิวกระซิบที่ข้างหูฉันก่อนจะกระชากให้ฉันไปนั่งข้างคนขับ ไม่มีวันอยู่แล้วที่เขาจะเปิดประตูรถให้ฉันลงแล้วมันกระชากผมนะ ไม่ได้กระชากแขนเส้นผมคงหลุดเต็มมือมันไปหลายเส้นแล้วมัง ฉันหันไปมองผู้หญิงที่เพึ่งลงไปเมื่อกี้เธอยังคงยืนมองมาที่พวกเราสองคนดูแววตาก็รู้อยากตบฉันใจจะขาดเอามาเถอะมาดึงฉันออกจากอีปลิงตัวนี้ “เห้ย...ทำแบบนี้เดี๋ยวแฟนมึงก็ดราม่าเจ้าน้ำตาหรอก” ได้ยินไหมว่ากูไม่อยากเป็นมือที่สามของใครโว้ย “ไม่ใช่แฟนกู” ผมหันไปยิ้มอีผี "ตอบไวเกิน คิดยังว่ะเนี่ยหรือว่านั้นเด็กมึง" ดิวยิ้ม “ทำไม...สนใจเค้าเหรอตัวเอง” เขาทำเสียงสอง รู้สึกว่าหูจะเพี้ยนนะพักนี้เสียงสองก็มี “ให้สนใจมึง กูเลือกสนใจหมาข้างทางดีกว่าเยอะ” “อยากกินไรเดี๋ยวจะเลี้ยง” เอาจริงดิ นี้มึงอยากเปย์กูจริงๆ เหรอว่ะ “แต่กูไม่หิว” “แต่มึงผอม” อ้าว นี้กูผิดเพราะผอม “นั้นมันเรื่องของกูโว้ย...อย่าเสือก” “แต่..กูอยากเสือก..เรื่องของมึงอีผีบ้า” มึงนั้นล่ะที่บ้า สุดท้ายฉันก็ต้องยอมมาทานข้าวกับดิว ถ้าไม่ยอมทานข้าวกับมัน เขาบอกว่าจะไม่ยอมปล่อยฉันที่ถูกจับใส่กุญแจมืออยู่ต้องจำใจยอมนั่งรถมากับคนบ้าที่คอยถามนู้นถามนี้จนอยากเอาอะไรมากระแทกปากมันสักทีสองที ผีเจาะปากมันมาพูดหรือเปล่าว่ะ "รถโคตรติดเลยเนอะร้อนมั้ย" "ผีเจาะปากมึงเหรอว่ะ พูดไม่หยุดปาก" "กูดีใจจะได้กินข้าวกับมึง" มันพูดแล้วฉีกยิ้ม "แต่กูปวดท้องที่จะได้กินข้าวกับมึง เห็นหน้ามึงแล้วกูนึกถึงสวม" "ถ่ายสะดวกมั้ย" "กูประชด" "ครับ" "ประสาทนะมึง" "พอตัวครับ" แล้วรู้มั้ยว่าดิวพามาทานข้าวร้านไหน ส้มตำไก่ย่างรินน้ำ โคตรฟินเลยฉัน “ได้แล้วจ้ะส้มตำไก่ย่าง” เห็นขับรถหรูหน้าตาก็หล่อดูดีไม่คิดว่าจะชอบกินส้มตำ “อ้าว...วันนี้พาแฟนมาด้วยเหรอดิว” แฟน กูเนี่ยนะแฟนมึงบ้าไปแล้ว “ครับ...นี้เจ๊ไก่เจ้าของร้าน” ดิวรีบแนะนำเจ้าของร้านส้มตำให้โมเมรู้จัก "....." อ้าว เห้ย อย่าไหลตามน้ำสิว่ะกูไม่ใช่แฟนมึง “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ...เราเป็นแค่คนรู้จักค่ะไม่ใช่แฟน” ฉันยิ้มสุภาพให้กับ คนแปลกหน้าเป็นครั้งแรกในรอบหลายสิบปี “วันนี้อ่ะไม่ใช่...แต่ต่อไปนะไม่แน่” อ่อว่ะถ้าจะจริง ที่ต่อไปมึงจะได้กินตีนฉันแทนข้าว “ไม่ต้องรอวันหน้าเหรอมึงอ่ะ...กินตีนกูวันนี้เลยดีกว่า” ตรงกันข้ามดิวกับหัวเราะ “แต่กูอยากกินตัวมึง...มากกว่าตีนอ่ะ” นี้มึงยังคิดว่ากูอยากเป็นแฟนมึงอยู่อีกเหรอว่ะ “นี้น้องเป็นแฟนกันก็ควรหัดใจเย็นกว่านี้หน่อยนะ” ชายหญิงคู่หนึ่งที่นั่งอยู่โต๊ะตรงข้ามหันมาบอกด้วยความหวังดี “ที่บ้านชอบกินเผือกเหรอพี่” ไอ้พวกนี้ปากมันยังอยากกินข้าวต่อมั้ยว่ะ แล้วเจ๊เจ้าของร้านก็รีบเข้ามาห้ามเพราะดูเหมือนโต๊ะตรงข้ามก็เริ่มไม่พอใจ กว่าจะนั่งทานข้าวได้ก็แทบจะเกิดสงครามกลางร้าน สักพักฉันก็มาเข้าห้องน้ำ ผู้ชายอะไรพูดมากกว่าผู้หญิงอีกโคตรลำคาญ ขณะที่โมเมกำลังเปิดประตูออกมา พรึบ “เห้ย...เหี้ยมาได้ไง” ไม่ใช่ตัวเหี้ยที่ไหนหรอก ก็ไอ้ดิวไงมันมายืนเก๊กหน้าหล่อจนผู้หญิงที่อยู่ในห้องมองกันใหญ่ ไม่มองได้ไงนี้มันห้องน้ำผู้หญิงแล้วมันผู้ชาย “กูก็นึกว่ามึง...ตายแล้วเลยรีบมาดู” มึงไม่ต้องมาหวังดีอยากดูแล “ยืน..เออ...ทำไมว่ะหลีกไปโว้ย” เสียงสูง กูก็ลืมนึกไปว่ามึงนะหน้าด้าน ด้านโคตรๆ ดิวเขากับทำตรงกันข้ามที่ฉันบอก เขารีบเดินเข้ามาหาฉันแล้วใช้มือทั้งสองข้างยันผนังห้องน้ำเพื่อกันฉันหนี มันคุ้นๆ นะอยากกับฉากในซีรีย์แต่ มันแปลกมั้ยฉันไม่อินไงหล่ออยู่หรอกแต่เหี้ยอ่ะ “ดูสีหน้ามึง...เหมือนคนไม่สบาย” ไม่สบายก็เพราะมึงเนี่ยล่ะ ดิวผลักฉันกลับเข้าไปในห้องน้ำ แล้วปิดประตูเสียงดัง เห้ยเมื่อกี้กูเห็นมึงยิ้ม มึงยิ้มมมมม เอาแล้วบงบอกว่าเป็นลางไม่ดี ก็กูเพึ่งเคยเห็นมันยิ้มหน้าเกรียน “นี้มึงบ้ารึเปล่าว่ะ” “กูบ้าก็เพราะคนบ้าอย่างมึง” "กูรู้ว่ากูบ้า แต่มึงนะบ้ากว่ากู" “กู...เป็นคนที่เท่าไรของมึง” ห่ะ นี้มึงเข้ามาหากูถึงนี้เพื่อถามคำถามเนี่ยนะ เอาจริงดิ “มึงถามบ้าอะไรว่ะ” “ผู้ชายที่มึงคบตอนนี้มีอยู่กี่คน?”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more