เหมยฮวาพลัดถิ่นมาร่ำรวย

สำรวจเชิงเขา

" อาเหมย อาเจิน ถ้าน้ำเต็มตุ่มแล้วก็มาพักกินข้าวกันก่อนนะ ย่าทำอาหารไว้ให้แล้ว " ท่านย่าเฉินเดินออกมาตามหลานๆที่หลังบ้าน

" เจ้าค่ะท่านย่า/ขอรับท่านย่า " เหมยฮวากับมู่เจินรีบล้างมือและเข้าไปกินข้าวที่ท่านย่าเตรียมไว้รอ

" ท่านย่าเจ้าคะ พรุ่งนี้หลานจะเข้าไปดูในตัวเมืองว่าชาวบ้านค้าขายอะไรกันบ้าง หลานอยากหาเงินเพราะเราต้องรีบทำบ้านใหม่ก่อนที่หน้าฝนและหน้าหนาวจะมาถึง " เหมยฮวาพูดกับทุกคนในขณะที่นั่งกินข้าวอยู่

" ได้ให้อาเจินไปเป็นเพื่อนหลานนะ นี่เป็นเงินที่ย่าแอบเก็บไว้หลานเอาไปซื้อของเข้าบ้านเถอะ " ท่านย่าเฉินยื่นเงินให้หลานสาว 2 ตำลึงเงิน เงินนี่เป็นเงินที่ท่านแอบซ่อนจากลูกชายที่ถูกผีพนันเข้าสิง

" เจ้าค่ะท่านย่า/ ขอรับ "

"เลี่ยงซูเจ้าอยู่ข้างในหรือไม่ ข้าเอาผ้าห่มกับที่นอนมาให้ " ขณะที่ทุกคนกินข้าวอยู่ก็มีเสียงของท่านย่าหม่าเรียกท่านย่าเฉินดังมาจากหน้าบ้าน

" มาแล้ว โอ้วชิงอีขอบใจเจ้ามาก เจ้าน่าต้องมาลำบากเพราะพวกเราเลย " ท่านย่าเฉินเห็นท่านย่าหม่าเอาที่นอนกับผ้าห่มมาให้ก็กล่าวด้วยน้ำเสียงซาบซึ้งใจ

" ไม่ลำบากหรอก เอาไว้พรุ่งนี้ข้าจะมาหาเจ้าอีกรอบนะวันนี้ข้าขอตัวกลับก่อน " ท่านย่าหม่าพอเอาที่นอนให้ท่านย่าเฉินเสร็จก็ขอตัวกลับเพราะไม่อยากรบกวนทุกคน เพียงแค่อยากมาดูว่าสหายและหลานๆอยู่กันได้หรือไม่

" ท่านย่ารอสักครู่เจ้าค่ะ หลานอยากรู้ว่าหากเราจะเข้าตัวเมืองเราต้องเดินทางไปอย่างไรเจ้าคะ " เหมยฮวาที่เอาของเข้าไปเก็บในบ้านเสร็จก็รีบวิ่งออกมาถามท่านย่าหม่าอย่างรวดเร็ว

" นึกว่าเรื่องอะไรตอนเช้าช่วงยามเหม่าจะมีเกวียนรับจ้างมาจอดรออยู่ที่หน้าบ้านของย่า ค่านั่งคนละ 3 อีแปะนั่งเกวียนครึ่งชั่วยามก็ถึงตัวเมืองแล้วพวกเจ้ามีเวลาทำธุระในเมือง 1 ชั่วยามก่อนที่เกวียนจะกลับมาส่งทุกคนที่หมู่บ้าน หากเจ้ามาไม่ทันก็ต้องจ้างเหมาเกวียนในเมืองออกมาส่งแต่ราคาค่อนข้างแพงนะ " ท่านย่าหม่าบอกรายละเอียดต่างๆให้เหมยฮวาฟัง

" ขอบคุณเจ้าค่ะท่านย่า พรุ่งนี้หลานจะออกไปรอเกวียนแต่เช้าเจ้าค่ะ " เหมยฮวากล่าวขอบคุณท่านย่าหม่าที่บอกทุกอย่างแก่เธอ

" ไม่เป็นไรหลานก็เหมือนหลานของย่าอีกคน เจ้าตัวเล็กด้วยนะ " ท่านย่าหม่าพูดด้วยรอยยิ้มทั้งยังยื่นมือไปลูบหัวมู่เจินด้วยความเอ็นดู

" ขอบคุณท่านย่าที่เอ็นดูหลานกับน้องชายเจ้าค่ะ " เหมยฮวากับมู่เจินก้มคำนับท่านย่าหม่าที่เอ็นดูพวกตน ท่านย่าเฉินมองดูการกระทำของหลานๆอย่างสุขใจ

จากนั้นทุกคนก็แยกย้าย เหมยฮวาเดินมาหลังบ้านกับมู่เจินก่อนจะมองไปทางเชิงเขา

" อาเจิน เราเดินไปดูเชิงเขาทางนั้นกันไหม? " เหมยฮวาเอ่ยชวนน้องชาย

" ท่านพี่ไม่กลัวหรือขอรับ " มู่เจินรีบทักท้วงพี่สาวก่อนที่ท่านย่าจะเดินมาพอดี

" หลานจะชวนกันไปไหนรึอาเหมย " ท่านย่าเฉินเดินมาทันได้ยินที่หลานสาวพูดเลยเอ่ยถาม

" หลานชวนอาเจินไปเดินดูแถวเชิงเขาใกล้ๆนี่เจ้าค่ะ " เหมยฮวาตอบพร้อมกับชี้ไปทางเชิงเขาที่ตัวเองอยากไป

" ไปได้แต่ต้องรีบกลับมาอย่าไปนานละ แล้วก็เอามีดนี่ติดตัวไปด้วย " ท่านย่าเฉินยื่นมีดพร้าให้เหมยฮวาเอาติดตัวไปเผื่อเจอสัตว์ร้ายจะได้เอาไว้ใช้ป้องกันตัว

" เจ้าค่ะท่านย่า เดี๋ยวหลานขอไปหยิบผ้าก่อนนะเจ้าคะเผื่อเจออะไรที่กินได้จะได้เก็บมาด้วย " พูดจบเหมยฮวาก็รีบเดินไปหยิบผ้าที่ห่อของมาจากจวนเก่าติดตัวไปด้วย

พอได้ของครบเหมยฮวาก็พาน้องชายเดินลัดเลาะไปทางลำธารหลังบ้านเธอมองที่ลำธารหลายครั้ง น้ำในลำธารใสจนมองเห็นปลาตัวเล็กตัวใหญ่แหวกว่ายอยู่ในนั้นได้อย่างง่ายดาย แต่สิ่งที่ทำให้เธอตื่นเต้นมากว่าคือปูขนที่มีอยู่เป็นจำนวนมาก

" อาเจิน น้องเคยกินปูขนหรือไม่ " เหมยฮว่าหันไปถามน้องชายที่เดินอยู่ข้างๆ

" เราจะกินส่วนไหนของมันละขอรับท่านพี่ ตัวมันเเข็งขนาดนั้นไม่มีใครเค้ากินกันหรอกขอรับ " มู่เจินตอบพี่สาวทั้งแปลกใจเล็กน้อยที่พี่สาวถามแบบ

" เดี๋ยวว่างๆพี่จะพาเจ้ามาจับไปทำอาหารกิน รับรองเจ้าจะติดใจ "

เหมยฮวาพาน้องชายเดินต่อไปไม่ไกลนักก็ต้องหยุดชะงักกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า ต้นลูกเดือยที่เกิดเองตามไหล่เขารวงของมันดกจนลำต้นโค้งลงมาเกือบถึงดิน

" ท่านพี่ทำอะไรหรือขอรับ " มู่เจินเห็นพี่สาวกำลังปูผ้าเหมือนจะห่อของ แต่ไม่รู้ว่าสิ่งที่พี่สาวกำลังจะเก็บนั้นคืออะไร

" นี่คือลูกเดือยมันกินได้และมีประโยชน์ต่อร่างกายมาก น้องมาช่วยพี่เก็บเร็วเข้าเราจะได้มีอาหารไว้สำรอง " มู่เจินพอได้ยินพี่สาวพูดแบบนั้นก็รีบมาเก็บช่วยทันที

" เด็ดเอารวงมันแบบนี้นะ " เหมยฮวาหันไปบอกน้องชายที่เข้ามาช่วยด้วยความกระตือรือร้น

ไม่นานลูกเดือยก็เต็มจนผ้าผืนนั้นขยายออกขนาดใหญ่ แต่ป่าลูกเดือยกลับถูกเด็ดไปไม่ถึง 1ใน 10ส่วน

เหมยฮวาแบกห่อผ้าค่อยๆเดินกลับบ้านโดยที่มีมู่เจินช่วยประคองอยู่ด้านหลังอีกแรงเพราะห่อผ้ามันใหญ่มาก เหมยฮวาแอบเสียดายเล็กน้อยที่ไม่ได้เก็บหน่อไม้เพิ่ม เธอมองเห็นหน่อไม้ที่ขึ้นเองตามธรรมชาติเยอะแยะเต็มไปหมด ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าชาวบ้านทำไมถึงไม่เก็บกิน ไหนจะยังมีกอตะไคร้อีก ถึงจะมองอยู่ไกลๆแต่เธอมั่นใจว่าเธอมองไม่ผิดแน่นอน