ละอองใจ

รถสปอร์ตคันสีขาว เคลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าตึกสูงกว่าสามสิบชั้น และบนยอดตึกมีโลโก้เขียนว่า ‘s กรุ๊ป’ เป็นชื่อย่อของบริษัท สแปร์ยนต์ กรุ๊ป ซึ่งเป็นบริษัทรับผลิตอะไหล่รถยนต์ให้กับบริษัทชั้นนำ ทั้งในและนอกประเทศ ตอนนี้มีลูกค้ามากกว่ายี่สิบบริษัท เพราะความน่าเชื่อถือในด้านมาตรฐานและคุณภาพของสินค้า แม้ราคาจะสูงบ้าง แต่นั่นถ้าเทียบกับคุณภาพถือว่าสมเหตุสมผล ซึ่งประธานบริษัทไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นดลเทพหนุ่มหล่อในวัย 33 ที่ก้าวลงมาจากรถหรูในขณะนี้ วันนี้ชายหนุ่มมาทำงานสายกว่าทุกวัน เพราะเขาเพิ่งกลับมาจากไปดูที่แถวภาคตะวันออกเพื่อจะขยายโรงงานแหล่งผลิตใหม่ “บอสครับ วันนี้คุณกำจรจะเข้ามาที่นี่ตอนสิบโมงเช้านะครับ” ผู้ช่วยหนุ่มที่ทำงานด้วยกันมาเกือบแปดปีแล้วบอกกับเขาในขณะที่เข้ามาในลิฟต์ด้วยกัน ดลเทพพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะก้มมองหน้าปัดนาฬิกาซึ่งเหลือเวลาอีกยี่สิบนาที “เอกสารพร้อมแล้วใช่ไหม?” ร่างสูงในชุดสูทสากลเรียบกริบหันไปทางผู้ช่วยหนุ่ม ผู้ที่รู้ใจเขาทุกอย่างไม่ว่าจะเรื่องงานและเรื่องผู้หญิง “เรียบร้อยแล้วครับ” โยธินค้อมหัวเล็กน้อย “โอเค งั้นนายไปรอที่ห้องรับรองก่อนเดี๋ยวฉันตามไป” “ครับ” โยธินรับคำแล้วก็เดินออกไปภายหลังบานประตูลิฟต์เปิด ขณะที่ดลเทพกลับเดินไปอีกทางซึ่งเป็นทางไปห้องทำงานใหญ่ ทันทีที่เข้ามาถึงห้องผู้บริหาร ดวงตาคมกวาดมองที่โต๊ะทำงานไม้สักทอง เห็นแฟ้มเอกสารวางอยู่เป็นกองพะเนินรอให้เขากำกับลายเซ็นลงไป ร่างสูงโปร่งเดินไปหย่อนตัวบนเก้าอี้ทำงานตัวโปรด แล้วลงมือจัดการเอกสารตรงหน้าทันที แต่ยังไม่ทันที่จะตวัดลายเซ็นลงบนเอกสารครบทุกฉบับ เสียงประตูถูกเคาะเบาๆ จากด้านนอก ซึ่งดลเทพก็พอจะรู้ว่าเป็นใครเมื่อหรี่มองหน้าปัดนาฬิกาซึ่งตอนนี้บอกเวลาว่าสิบโมงเช้า ชายหนุ่มจึงลุกจากเก้าอี้หนังก้าวย่างไปทางบานประตูที่ผู้ช่วยหนุ่มเปิดรอเขาอยู่ ก่อนจะพากันเดินไปทางห้องรับรองที่ใช้สำหรับนัดเจรจาคุยเรื่องงานกับลูกค้า ….. แผนก MR … ภายหลังจากที่รัญนราวุ่นอยู่กับการส่งเอกสารตั้งแต่เช้า ตอนนี้รู้สึกตึงที่น่องไปหมด จึงแอบมานั่งพักอยู่ที่ห้องแพนทรีพร้อมหาเครื่องดื่มเติมพลังเสียหน่อย เมื่อจัดการชงเครื่องดื่มเสร็จ ร่างเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสวมกระโปรงทรงสอบสีดำเดินมานั่งบนเก้าอี้สำหรับนั่งพัก กาแฟร้อนๆ ในแก้วมัคถูกยกขึ้นจิบทีละนิดจากเธอ กระทั่งเสียงเรียกทักจากหัวหน้าแผนกสาวดังมาจากด้านหลัง “น้องเมย์มานั่งอยู่ที่นี่เอง พี่ตามหาอยู่ตั้งนาน” “มีอะไรหรือเปล่าคะพี่เอม” ดวงหน้าหวานหันไปทางเจ้าของเสียงด้วยรอยยิ้มสดใสพร้อมวางถ้วยกาแฟในมือลง ก่อนลุกเข้าไปหาสาวร่างอวบในวัยสี่สิบต้น โดดเด่นก็คงจะเป็นทรงผมบอบและสวมแว่นสายตากรอบสีเงิน ซึ่งเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวมีคนเดียวในแผนกของเธอคือหัวหน้าเอมอรท่านนี้และตอนนี้ดูเหมือนอีกฝ่ายมีอะไรจะไว้วานให้เธอทำอะไรสักอย่าง “พี่รบกวนน้องเมย์นำเอกสารชุดนี้ไปให้ท่านประธานเซ็นหน่อยสิ” แฟ้มเอกสารสองเล่มถูกส่งมาจากเจ้าของใบหน้าอวบประดับด้วยรอยยิ้มของหัวหน้าแผนก “ได้ค่ะพี่เอม” รัญนราก็ไม่อิดออดรีบรับแฟ้มจากผู้บังคับบัญชาแล้วเดินออกไปทันทีเพื่อมุ่งหน้าไปทางห้องของผู้บริหารซึ่งอยู่อีกชั้นของอาคาร เธอเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ งานอะไรที่สามารถทำได้เธอก็จะทำ และพร้อมที่จะเรียนรู้งานทุกอย่าง บางครั้งก็มีหน้าที่แปลเอกสารบ้าง แม้จะจบด้านการตลาด แต่ความสามารถพิเศษอีกอย่างของเธอคือพูดและอ่านภาษาจีนได้อย่างคล่องแคล่ว เกิดจากที่เธอชอบดูซีรีส์จีน ถึงขนาดลงทุนเรียนคอร์สออนไลน์เป็นปีจนชำนาญพูดคล่องไม่ต่างจากเจ้าของภาษา “สวัสดีค่ะพี่มิกกี้” เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องประธานใหญ่เห็นเลขากำลังนั่งทำงานอยู่ เธอยกมือไหว้ทักทายสาวสวยในชุดออฟฟิศซึ่งตอนนี้กำลังนั่งก้มหน้าก้มตาจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอม เธอรู้จักกับอีกฝ่ายเป็นอย่างดีเนื่องจากเมื่อก่อนอยู่บ้านใกล้กันและเรียนที่เดียวกัน แล้วที่เธอได้เข้ามาทำงานที่นี่ก็เพราะรุ่นพี่เป็นคนแนะนำให้เอง “จ้าน้องเมย์” มิรันตีส่งยิ้มให้เธอแวบเดียวเป็นการตอบรับคำทักทาย จากนั้นก็กลับไปสนใจแป้นพิมพ์ต่อ “เมย์เอาเอกสารมาให้ท่านประธานเซ็นค่ะ” รัญนราบอกเตรียมจะวางเอกสารบนโต๊ะทำงานของเลขานุการสาว หากแต่ยังไม่ทันที่แฟ้มปกสีเทาสองเล่มจะถูกวางลงบนโต๊ะสีน้ำชา เสียงรุ่นพี่สาวก็ดังขึ้นทั้งที่สายตายังจดจ่ออยู่กับแป้นพิมพ์ราวกับกำลังทำเรื่องสำคัญ “เข้าไปได้เลย” “ค่ะ” รัญนราจำต้องพยักหน้าแล้วหมุนตัวเดินไปเคาะประตูเบาๆ ตามที่เลขานุการสาวบอก เมื่อได้รับอนุญาตจากเจ้าของห้อง มือเล็กค่อยๆ เปิดประตูเดินเข้าไป นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้ามาในห้องประธานบริษัท รู้สึกหวั่นเกร็งนิดๆ เนื่องจากเคยได้ยินรุ่นพี่ในแผนกมักบอกว่าท่านประธาน ‘ดุ’ มาก “ขอโทษค่ะท่าน พอดีมีเอกสารให้ท่านเซ็นด่วนค่ะ” กล่าวจบแล้วขยับมายืนรออยู่หน้าโต๊ะทำงานใหญ่ พร้อมกันนั้นเผลอจับจ้องใบหน้าคมเข้มอย่างไม่ตั้งใจ แม้เจ้าของชุดสูทจะก้มหน้ามองเอกสารตรงหน้าไม่ได้เงยหน้ามองเธอ แต่เธอก็เห็นได้ชัดถึงผมรองทรงที่ถูกเซ็ตขึ้นด้วยแว็กซ์เป็นอย่างดี แต่ที่ดูโดดเด่นไม่แพ้ส่วนอื่นใดเป็นสันจมูกที่โค้งจนเห็นชัดเจนรับกับหน้าผากกว้างกำลังดีนั่นอีก หล่อสมกับคำร่ำลือจริงๆ เรียวปากอิ่มกดยิ้มนิดๆ หลังจากสำรวจความหล่อเหลาของท่านประธานหนุ่ม ยืนรอเขาสักพักแล้ว ทว่าคนที่ก้มหน้าเซ็นเอกสารก็ยังไม่เงยหน้าจากกองเอกสารสนใจเธอเลย ทำเอารัญนราทำตัวไม่ถูก นี่เขาไม่ได้ยินเธอพูดใช่ไหม? “ท่านประธานคะ รบกวนท่านช่วยเซ็นเอกสารให้หน่อยค่ะ” กล่าวจบรัญนราขยับเท้าเข้าไปยืนใกล้โต๊ะทำงานใหญ่อีกนิด “ฉันนึกว่าเธอจะยืนเป็นท่อนไม้ตรงนั้นทั้งวันเสียอีก” ดลเทพตวัดลายเซ็นลงในแผ่นกระดาษ แล้วเงยหน้าขึ้นมองร่างเพรียวบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่สวมกระโปรงเอวสอบสีดำสั้นเลยหัวเข่าเกือบคืบ คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย พนักงานใหม่หรือไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน? คิดพลางมองสำรวจใบหน้าหวานหมดจดไปด้วย ไม่ว่าจะเป็นดวงตาใสที่กลมแป๋วที่ตอนนี้มองมาที่เขาแต่เมื่อถูกเขาสบตาเข้าให้รีบหรี่ลงมองพื้นเหมือนประหม่า ไหนจะพวงแก้มอมชมพูที่ถูกแต้มด้วยบลัชออนบางๆ นั่นอีกดูเหมือนจะเข้มขึ้นจนเขาอดกระตุกยิ้มไม่ได้ แต่สิ่งที่ทำเอาเสืออย่างเขาตื่นนิดๆ น่าจะเป็นริมฝีปากอิ่มสีพีชซึ่งตอนนี้เผยอขึ้นนิดๆ จนคำว่า ‘น่ากิน’ คำนี้ผุดขึ้นในหัว “เอามาสิ จะให้เซ็นตรงไหน?” เสียงเคร่งขรึมพอๆ กับใบหน้าเรียกให้คนที่เกิดอาการประหม่าต้องรีบยื่นเอกสารให้อีกฝ่ายทันที โดยที่ไม่กล้าเงยหน้ามองเขาเลยสักนิด ‘ท่านประธานเจ้าชู้มาก เปลี่ยนผู้หญิงราวกับเปลี่ยนเสื้อผ้า’ ซึ่งประโยคนี้ เป็นคำพูดของรุ่นพี่ในแผนกพูดกันแทบจะทุกวันจนกลายเป็นประโยคฮิตที่ได้ยินติดหูไปแล้ว แล้วที่สำคัญคือตอนนี้กลิ่นมิ้นต์ปะปนกับกลิ่นน้ำหอมสปอร์ตแบบบุรุษเพศจากเขาโชยเข้ามาในจมูกทำเอาเธอพูดตะกุกตะกัก “ตรงนี้ค่ะ” ในขณะที่เธอก้มลงมาใกล้ๆ ชายหนุ่มถือโอกาสมองสำรวจใบหน้ารูปไข่ของเธออีกครั้ง ปากนิดจมูกหน่อย ผิวนวลเกลี้ยงเกลาโดยรวมแล้ว ‘น่ารัก’ ใช้ได้ แล้วลายเซ็นแบบอักษรตัวนำหน้าแรกใหญ่กว่าตัวอักษรอื่นๆ ก็ถูกตวัดลงบนเอกสารที่เธอนำมาให้เขาเซ็น แล้วส่งคืนให้เจ้าของร่างเล็กที่ยืนเกร็งรออยู่ราวกับท่อนไม้ เมื่อรับเอกสารมาเรียบร้อยแล้ว รัญนรารีบออกไปทันที มืออีกข้างที่ไม่ได้ถือแฟ้มไว้ยกขึ้นมาลูบเรียวแขนเบาๆ รู้สึกขนลุกชันอย่างไรบอกไม่ถูก หลังถูกสายตาของเจ้าของห้องจับจ้องราวกับเสือขย้ำเหยื่อ ทิ้งให้ท่านประธานหนุ่มที่ทอดสายตามองตามแผ่นหลังบอบบางแล้วยกยิ้มมุมปาก ใบหน้าคมเข้มไหวเล็กน้อยเมื่อนึกถึงตอนที่หญิงสาวยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของเขาเป็นเวลานาน ซื่อบื้อแต่หน้าตาจิ้มลิ้มไม่เบา ทว่ากฎของเขาคือ ‘ห้าม’ เล่นกับพนักงานในบริษัท