เขาให้เธอเป็นได้แค่ ‘คู่นอน’ ไร้สถานะ สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องของทับทิมและดนัย ต่อจากเรื่อง เผลอใจรักประธานจอมดุ (My Boss) เนื้อเรื่องก็จะเน้นบรรยายความสัมพันธ์ของพระ - นาง เป็นหลัก และยังคงไม่มีสาระเหมือนเดิม เนื้อเรื่องก็จะออกแนวพ่อแง่ แม่งอนมากกว่า ใครที่เคยอ่านเรื่อง เผลอใจรักประธานจอมดุ (My Boss) หากชื่นชอบตัวละครรอง คือทับทิมและดนัย ฝากกดติดตามด้วยนะคะ

ผู้ชายที่เธอ ‘วันไนต์สแตนด์’ ด้วยในคืนนั้น กลายมาเป็น ‘เจ้านาย’ ของเธอในวันนี้! ++++++++++++ มุกนิล อายุ 25 เป็นพนักงานออฟฟิศ เพราะคนรัก ไปนอกกายนอกใจ มีความสัมพันธ์กับหญิงอื่น ซึ่งผู้หญิงคนนั้น คือน้องสาวต่างมารดาของเธอเอง เพื่อต้องการประชดคนรัก มุกนิลจึงตัดสินใจ ‘วันไนต์สแตนด์’ กับชายแปลกหน้าในบาร์ แต่ใครจะไปรู้ว่า ผู้ชายคนนั้นจะกลายมาเป็นเจ้านายคนใหม่ของเธอ! ธาวิน อายุ 34 อาชีพ นักธุรกิจ และนักลงทุน เมื่อมีสาวสวยชวนไปซัมติ้ง มีหรือเสืออย่างเขาจะปฏิเสธ และยิ่งได้ลิ้มลองความหวานของสาวสวย คงให้เธอแค่ ‘วันไนต์สแตนด์’ ไม่ได้แล้ว

ชรันจำเป็นต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่คุณย่าเลือกให้ ทั้งที่เขามีแฟนที่คบหากันอยู่แล้ว เพราะไม่ได้รักเธอตั้งแต่ต้น หลังแต่งงาน ชรันเลยเย็นชาต่อเธอ ทำราวกับเธอไม่มีหัวใจ ที่สำคัญคือเธอเป็นสาเหตุทำให้แฟนสาวของเขาหายไป เขายิ่งรู้สึกเกลียดเธอ สำหรับเขาแล้วเธอมันก็แค่เมียชั่วคราวที่เขาไม่มีวัน ‘รัก’

จากเด็กในปกครอง สู่ภรรยาที่เขาหวงเเหนที่สุด ############### “คุณนิกไม่มีสิทธิ์” เธอค้อนเสียงห้วน ตากลมโตประกายความขุ่นเคืองชัดแจ้ง เมื่อเห็นแววตาล้อเลียนจากตาคู่คม แล้วภาพที่ชายหนุ่มเดินเข้าโรงแรมกับแฟนสาวฉายชัดขึ้นในหัว กำลังจะต่อว่าเขาอีกหน่อยแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยวาจา เขาแทรกขึ้นมาเสียก่อน “อาไม่มีสิทธิ์งั้นใครล่ะที่มีสิทธิ์” ถามพลางสายตาที่มองเธอกรุ้มกริ่ม จนคนถูกมองใบหน้าร้อนวาบ สะท้อนแดงปลั่ง ลืมต่อต้านคนที่ตอนนี้คร่อมอยู่บนตัวเธอแล้ว “แก้มนี้เป็นของอา” พูดแล้วหอมแก้มเธอฟอดหนัก ๆ “ส่วนตรงนี้ก็เป็นของอา” จรดริมฝีปากลงบนร่องทรวงอวบอัด “แล้วส่วนนี้ก็เป็นของอา” น้าวหน้าบนเนินเนื้ออวบอูม ทำเอาคนที่ถูกตีตราด้วยริมฝีปากหยักอ้าปากค้าง “ไม่! คุณนิกไม่มีสิทธิ์เพราะคุณนิกมีแฟนอยู่แล้ว มะลิไม่ยอมเป็นมือที่สามของใครหรอก” กลีบปากอิ่มขยับค้านไม่ยอม ยิ่งพอเห็นใบหน้าคร้ามคมปรากฏรอยหยักยิ้ม ก็ยิ่งรู้สึกฉุน ยกมือผลักผู้ชายตัวใหญ่ให้ลงจากการครอบคร่อมเธอพัลวัน “คุณนิกปล่อยนะ มะลิจริงจัง” “อาก็จริงจัง จะไม่ฟังอาพูดหน่อยเหรอว่าอากับแพรวาเป็นอะไรกัน” ถามเสียงอ่อน ขณะที่มือไล้บนแก้มป่องอย่างหยอกเล่น

เพราะต้องการเงินมารักษาน้องชายที่ป่วยหนัก รัญนราจึงตัดสินใจขายความบริสุทธิ์ให้กับคนที่ต้องการจะซื้อ แต่ใครจะไปรู้ว่าลูกค้าคนนั้นคือ ท่านประธานใหญ่ของบริษัทที่เธอทำงานอยู่! และนั่นคือจุดเริ่มต้นรักลับๆ ระหว่างท่านประธานหนุ่มผู้ตั้งกฎว่าจะไม่เล่นกับพนักงานในบริษัท… กับพนักงานสาวผู้ทำให้ท่านประธานต้องกลืนน้ำลายตัวเอง!

ความสัมพันธ์ทางกายที่เกิดในคืนนั้น… พีรดาคิดว่าคงไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว แต่เธอคิดผิดเมื่อคุณคนนั้นไม่คิดจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ แล้วแบบนี้เธอจะหนีผู้ชายเจ้าเล่ห์คนนั้นได้ไหม ********** ร่างเล็กในเสื้อเชิ้ตกระโปรงสั้น เดินออกจากลิฟต์แล้วมุ่งหน้าไปทางลานจอดรถจักรยาน ทว่าในระหว่างที่ลงมายังลานจอดรถ หญิงสาวถึงกับเบิกตาโพลง เท้าเล็กชะงักกึก เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ยืนโดดเด่นในชุดสูทสีเข้ม ปราณธรมาทำอะไรที่นี่ ไม่ได้มาดักรอเธอใช่ไหม? คิ้วสวยเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าของจะแกล้งมองไม่เห็นชายหนุ่มที่ยืนยิ้มกริ่ม พีรดาเตรียมเข้าไปหารถจักรยานคันเก่ง ทว่าข้อมือน้อยถูกเกาะกุมจากอุ้งมือหนาเสียก่อนอย่างที่เธอไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำ “ปล่อยนะ!” พีรดารีบสะบัดมือออก หากแต่แรงอันน้อยนิดจะสู้แรงของคนตัวใหญ่ได้อย่างไร “ทำเหมือนกับไม่รู้จักกันอย่างนั้น” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้ามาใกล้ ดวงตาคนพูดสะท้อนความเจ้าเล่ห์อย่างไม่คิดปิดบัง พีรดาที่ใกล้กันแค่ไม่ถึงคืบ ถึงกับร่นถอยโดยสัญชาตญาณ เธอไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ เธอรู้สึกหายใจไม่ออก ไม่อยากอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ เขาเหมือนตัวอันตรายสำหรับเธอ คิดแล้วก็แสร้งทำเป็นไม่รู้จักเขา “ขอโทษค่ะ ฉันจำคุณไม่ได้จริง ๆ” พีรดาทำใจดีสู้เสือแหงนหน้าขึ้นมองใบหน้าคมเข้ม พยายามแกะมือที่กอบกุมข้อมือเธอ ประหนึ่งถูกตรึงด้วยโซ่ตรวนเส้นใหญ่ออกอย่างยากเย็น นี่เขากะจะแกล้งเธอใช่ไหม เขาช่างร้ายกาจจริง ๆ แทนที่จะโกรธเขา แต่สมองทึ่ม ๆ กลับคิดถึงคืนเร่าร้อนขึ้นมาเสียได้… ริมฝีปากของเขาในยามนี้โค้งสูงขึ้น พีรดาจำรสสัมผัสนั้นได้ดี… เมื่อคิดถึงเรื่องคืนนั้น วงหน้าหวานร้อนผะผ่าวอย่างควบคุมไม่อยู่ ความจริงแล้วคืนนั้นเป็นเธอเองที่ยอมให้เขาช่วย และสารภาพตามตรงเลยว่า เธอยังฝันถึงรสสัมผัสอ่อนโยน ทว่ากลับเร่าร้อนนั่นอยู่แทบทุกคืน ทั้งที่เรื่องนั้นผ่านมาเกือบเดือนแล้ว “สงสัยต้องทวนความจำให้กับแม่ปลาทองน้อยแล้วมั้ง” ปราณธรน้าวหน้ากระซิบแผ่ว ปลายลิ้นร้อน ๆ แตะกับริมหูขาวสะอาดของเธอด้วยความยวนเย้า ทำเอาพีรดาขนลุกเกรียวด้วยความจั๊กจี้ ก่อนจะยิงเขี้ยวใส่คล้ายลูกหมาตัวน้อยขู่ฟ่อศัตรู “ปล่อยนะคุณปราณธร” พีรดาเริ่มลนลานเมื่อชายหนุ่มขยับเข้าใกล้จนได้กลิ่นมิ้นต์และกลิ่นบุหรี่จากกายของบุรุษเพศ หากแต่เธอกลับไม่ได้รู้สึกรังเกียจเลย มันทำให้เธอยิ่งนึกถึงคืนหวานหวาม จนแก้มร้อนวูบวาบ “ความจำกลับมาเร็วจัง” มุมปากบางโค้งขึ้นคล้ายพึงพอใจ ที่หญิงสาวจนมุม ยิ่งเห็นเธอพยายามหันรีหันขวางราวกับตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรดี ชายหนุ่มถึงกันหัวเราะเบา ๆ “แบบนี้ไม่ต้องทวนความจำแล้วใช่ไหม?” ชายหนุ่มกรีดรอยยิ้มเลศนัย หากมันกลับน่ามองและดึงดูดคนได้ง่ายดายนัก แม้แต่พีรดาที่พยายามหักห้ามใจเมื่อครู่ พอเห็นรอยหยักยิ้มมีเสน่ห์ทำเอาหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ กดกลั้นความตื่นเต้น หลงใหล ชื่นชอบไม่ให้เขารู้ เธอหมายจะถอยหนีจากเขา แต่ยังไม่ทันได้ขยับออกห่าง ดวงหน้าคมเข้มชิดลงมาก่อนบดจูบกลีบปากอิ่มอย่างอดใจไม่ไหว “คุณทำอะไรเนี่ย!” พีรดาดุคนฉวยโอกาสภายหลังจากเขาถอนจูบ แทบอยากจะกรีดร้องเมื่อเห็นเขาเลียริมฝีปากตัวเอง “ยังหวานเหมือนเดิม ผมชอบ” เขาคิดถึงกลีบปากนี้ คิดถึงร่างนุ่มนิ่มนี้… “โรคจิต” พีรดาแหวใส่ เตรียมสลัดมือออก ทว่าคนหน้าด้านกลับสอดมือรั้งเอวเล็กเข้าชิดใกล้ “ผมหิวข้าวไปกินข้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ” “คุณหิวก็ไปกินเองสิ ฉันไม่หิวเสียหน่อย” พีรดาย่นคอหนีจากปลายจมูกโด่ง กลัวคนเห็นเหลือเกิน คนบ้านี่ไม่กลัวคนเห็นหรือไงเป็นถึงผู้บริหาร มาทำประเจิดประเจ้อแบบนี้ได้อย่างไร “วันก่อนยังเรียกตัวเองว่าน้องกวางคะน้องกวางขาอยู่เลย แล้วตอนนี้ถึงกับเรียกฉันเลยเหรอ” ปราณธรมองคนแยกเขี้ยวแล้วอดยิ้มไม่ได้ เขาเพิ่งรู้ว่าการหยอกล้อกับเด็กสาวอ้อนแอ้นมันดีแบบนี้นี่เอง “คุณมันบ้า ปล่อยฉันนะ!” พีรดาเบ้หน้า ดิ้นขลุกขลัก เพื่อพาตัวเองหลุดออกจากอ้อมแขนแข็งแรง เธอไม่รู้เลยว่าการที่ขยับอยู่ภายใต้วงแขนของเขาเช่นนี้ ยิ่งปลุกสัญชาตญาณดิบเถื่อนในตัวเขา “ถ้าไม่อยากโดนเหมือนคืนนั้นอยู่นิ่ง ๆ ถ้าคุณดิ้นผมถือว่าคุณยั่วผม และผมไม่รับประกันนะว่าแค่กินข้าวกับคุณ จะไม่กินอย่างอื่นด้วย” ไม่พูดเปล่ายังใช้สายตาแทะโลม หลุบตามองต่ำหยุดอยู่ที่ทรวงงามตั้งชันภายใต้เนื้อผ้าสีขาวคล้ายโรคจิตเหมือนที่เธอว่าก็ไม่ปาน เท่านั้นแหละพีรดาที่ดิ้นแด่ว ๆ ถึงกับหยุดแทบไม่ทัน ดวงหน้าเล็กแหงนขึ้นมองคนเจ้าเล่ห์อย่างไม่พอใจ นี่เธอไม่สามารถปฏิเสธเขาได้เลยหรือ พีรดาคิดแล้วคว่ำหน้าเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก ปราณธรมองแล้วถึงกับหัวเราะในลำคออย่างชอบใจกับอากัปกิริยาของแม่กวางน้อย “ทำหน้าขนาดนั้นเลย?” “ใช่ รู้แล้วก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก” ปราณธรมองริมฝีปากอิ่มขยับแย้มจึงกดจูบเธออีกครั้ง ครั้งนี้เขาไม่ได้จู่โจม แต่กลับนุ่มนวลและอ่อนโยน จนพีรดาเผลอตอบรับจุมพิตอย่างเงอะงะลืมตัว ก่อนตั้งสติได้ก็ตอนที่เขาผละริมฝีปากออก ร่างบางคล้ายจะทรุดฮวบดีที่มีวงแขนแข็งแรงรับไว้ได้ทัน “ก็ไหนว่าไม่ชอบ ทำไมถึงกับเข่าอ่อนหือ?” “คนบ้าปล่อยนะ!” ดวงหน้าเล็กขึ้นสีระเรื่ออับอายจนแทบอยากจะหารูมุดหายไปจากตรงนี้เสีย เมื่อกี้เธอตอบสนองเขาเหมือนที่เขาว่าจริง ๆ ก็เธอห้ามใจไม่ได้นี่นา