ต้วนซวงยืนอยู่หน้าประตู มือเล็กป้อมของนางทุบลงไปอย่างแรงสองสามครั้ง หยวนจู้ยืนลุ้นอยู่ข้างๆ
“ท่านพ่อ! ท่านพ่อ!”
เด็กหญิงไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจากภายในนางจึงทุบประตูแรงขึ้น หยวนจู้ก็รู้สึกถึงความผิดปกติ ทั้งสองจึงช่วยกันทุบประตู กระทั่งบ่าวรับใช้อีกผู้หนึ่งเดินผ่านมา
“เสี่ยวซวง ท่านพ่อของเจ้ายังไม่ตื่นอีกหรือ?”
เด็กหญิงหันไปทำหน้าละห้อย “เจ้าค่ะ ข้าทุบประตูตั้งนานแล้ว ไม่รู้ท่านพ่ออยู่ข้างในหรือไม่?”
“น่าจะอยู่นะ ผู้ช่วยไป๋บอกเองว่าเมื่อคืนพวกเขาดื่มอยู่ด้วยกัน”
“ท่านอาไป๋เล่าเจ้าคะ? ตื่นหรือยัง?”
บ่าวผู้นั้นยิ้มน้อยๆ “ตื่นแล้วแต่ลุกไม่ขึ้น ปวดหัวจนข้าต้องเอาข้าวต้มไปส่งให้เขากินถึงเตียงนอนแน่ะ เดี๋ยวข้าช่วยเจ้าปลุกท่านพ่อของเจ้าเอง”
สาวใช้สูงวัยอีกผู้หนึ่งเดินตามหลังมาสมทบ พอได้ยินว่าคนทั้งสามกำลังพยายามปลุกพ่อบ้านใหญ่ก็อาสามาช่วย คนทั้งสี่ช่วยกันร้องเรียกต้วนชางอยู่พอสมควร ห
