ต้วนชางส่ายหน้าอย่างเอือมระอา เขาพยายามเขย่าบ่าของ ไป๋ฉางชิง แต่ฝ่ายนั้นกลับไม่ขยับตัวเลยสักนิด
“เสี่ยวไป๋! เสี่ยวไป๋! ปกติไม่เมาง่ายอย่างนี้นี่ แย่จริง เจ้าหลับแบบนี้คิดจะให้ข้าช่วยอุ้มเข้านอนหรือไร?”
ต้วนชางยกขวดสุราขึ้นดู พวกเขากินหมดไปสี่ขวดพอดี ยังเหลืออีกไหที่ซ่อนเอาไว้ แต่ในเมื่อไป๋ฉางชิงหลับไปแล้วก็คงต้องหยุดดื่มเพียงแค่นี้ พ่อบ้านใหญ่ที่เริ่มเมา แข็งใจประคองร่างของไป๋ฉางชิงไปนอนยังห้องของบุตรสาว
“ข้าเองก็ไม่ไหวแล้ว เจอกันพรุ่งนี้นะเสี่ยวไป๋” พ่อบ้านใหญ่เดินไปปิดประตูบ้านแล้วเดินเซเข้าไปในห้องนอน
เหย้าหลีที่ซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ลุกขึ้นมาถอนหายใจ “หากข้าไม่อาศัยทีเผลอวางยานอนหลับเสี่ยวไป๋ เห็นทีคงต้องรอจนเช้า”
องครักษ์หญิงของธิดาผู้นำห้าเผ่าตรงไปยังหน้าต่างห้องนอนของต้วนชาง หญิงสาวใช้มีดสั้นค่อยๆ แงะบานหน้าต่างแล้วย่องเข้าไป
ต้วนชางที่นอนอยู่บนเตียง หายใจเบาๆ เปลือกตาปิ
