คาใจ การแนะนำตัวและบอกความประสงค์ของการมาของเธอในครั้งนี้ต่อหน้าชาวบ้านทุกคนผ่านไปด้วยดี ญารินก็ออกมาตรวจดูความเรียบร้อยของโรงเรียนที่ปลูกฐานด้วยปูน โดยหลังคามุงสังกะสี ส่วนด้านข้างก็ตีด้วยไม้ไผ่แบนผ่าซีกทั้งหลัง “ขาดเหลืออะไรบอกนะครับผมจะให้คนของผมลงไปซื้อให้” ผู้นำชุมชนถามด้วยความนอบน้อมและเป็นกันเองที่สุด ญารินมองอุปกรณ์ที่พอใช้ได้อยู่ไม่ว่าจะเป็นหนังสือ สีไม้ สี เทียนที่สั้นและหักจนใกล้หมดบางสีก็ไม่มี และอีกหลายอย่างที่เธอต้องขอเช็คให้ละเอียดอีกครั้ง “ขาดหลายอย่างเลยค่ะ แต่ช่วงนี้ใช้อุปกรณ์ที่มีไปก่อนเอาไว้รินจะลงไปเลือกซื้อด้วย” “ครับ งั้นเอาตามนั้นนะครับ” เมื่อชาวบ้านกลับไปแล้วญารินก็เดินสำรวจไปรอบบริเวณโดยมีภูมินทร์เดินตามอยู่ห่าง ๆ แต่กระนั้นเหมือนเขาจะกลายเป็นสิ่งดึงดูดใจให้เธอต้องหันกลับไปมอง “ไม่มีอะไรทำหรือไง ถึงได้เดินตามอยู่นั่น” เมื่อเธอตะโกนถาม ภูมินทร์ที่พยายามอยู่