อิสระที่ใกล้หมด
ใกล้หมดระยะเวลาสิ้นสุดของการเป็นครูอาสาอีกสองวันข้างหน้า ญารินจึงใช้เวลาส่วนมากอยู่กับธรรมชาติ ซึ่งคืนนี้คนในหมู่บ้านจะจัดงานเลี้ยงส่งหนุ่มสาวกลับเมืองกรุง…
“ใบบัว…” ญารินเรียกแต่อีกคนกลับนั่งเหมอลอย เธอจึงเดินเข้าไปใกล้ “ใบบัว” ครานี้ครูสาวเพิ่มน้ำหนักเสียง จึงทำให้เจ้าของชื่อรู้สึกตัว รีบยกมือขึ้นปาดใบหน้าอย่างลวก ๆ
“คุ ครูรินเองหรือคะ”
“ใช่ มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียว”
ระหว่างที่อีกฝ่ายหันมาสนทนา ญารินจึงเห็นความผิดปกติ ใบหน้าที่เคยสดใส หากแต่หลายวันมานี่หมองเศร้าคล้ายมีความทุกข์อยู่ในใจตลอดเวลา ด้วยความเป็นห่วงแต่ไม่กล้าถาม อีกอย่างเหมือนเด็กสาวจะคอยหลบหน้าและเก็บตัวเงียบ
“มะไม่มีอะไรค่ะ เดี๋ยวใบบัวไปช่วยจัดเตรียมของดีกว่า”
แล้วเด็กสาวก็รีบผลุนผลันลุกขึ้น เพื่อเลี่ยงการเผชิญหน้าและตอบคำถาม
“เดี๋ยว!” ญารินไม่คิดปล่อยผ่าน เพราะหากหลังจากนี้เธอคงยื่นมือหรือให้ค
