เมื่อมาพบกันอีกครั้ง

มุมมืด

มุมมืด



ในงานเลี้ยงที่แสนหรูหรา รวมบรรดานักธุรกิจจากทั่วทุกมุมโลก บรรยากาศเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงพูดคุยเบา ๆ ห้องโถงขนาดใหญ่ตกแต่งด้วยโคมไฟระย้า การจัดดอกไม้ที่สวยงาม และผลงานศิลปะชั้นเลิศที่นำมาจัดแสดง สร้างบรรยากาศให้น่าสนใจและตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น

งานเลี้ยงเป็นรูปแบบค็อกเทล เนื้อย่างฉ่ำ ๆ อาหารทะเลสด ๆ จัดเสิร์ฟเป็นชิ้นพอดีคำ คือผลงานชิ้นเอกของการทำอาหาร ปรุงโดยเชฟที่เก่งที่สุดในประเทศ มีทั้งคาเวียร์ ทรัฟเฟิล และล็อบสเตอร์

แขกทุกคนแต่งกายด้วยชุดสุภาพ สวยงาม ช่วงเริ่มต้นของงานเลี้ยง พวกเขามีส่วนร่วมในการสนทนาที่มีชีวิตชีวา จิบแชมเปญและไวน์ชั้นดี ดื่มด่ำไปกับงานเลี้ยงอันเป็นสัญลักษณ์ของความมั่งคั่ง และอำนาจของเศรษฐี ซึ่งแสดงถึงความสามารถของพวกเขา ที่ก้าวมายืนอยู่จุดนี้ได้อย่างเต็มภาคภูมิ

เมื่อในงานมีแต่บรรดาคนรวย ผู้มีอิทธิพล จึงมีการรักษาความปลอดภัยอย่างแน่นหนา บอดี้การ์ดในงานใส่สูทแฝงตัวกระจายกันอยู่ตามจุดต่าง ๆ อย่างกลมกลืน แทบแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร

"สวัสดีค่ะพี่คีย์"

เสียงทักทายทำให้ภาณุภัทรหันไปมอง ดานิกาเดินถือแก้วไวน์ตรงมาทางเขา คลี่ยิ้มมาให้ ทำราวกับว่าเขาอยากคุยกับเธอนักหนา ถึงกล้าเป็นฝ่ายเดินเข้ามาทักทายก่อน

ชายหนุ่มหันไปขออนุญาตปลีกตัวกับเพื่อนในแวดวง ขณะดานิกาเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า ยื่นแก้วไวน์มารอ

ภาณุภัท**นแก้วกับเธอตามมารยาท แววตาเข้มไล่มองเรือนร่างอวบอิ่มในชุดราตรีสีแดงโดดเด่น ขับผิวขาวให้ยิ่งออร่ากระจายภายใต้แสงไฟสว่างไสว

ดูเหมือนเธอจะไม่เข็ด ถึงพาตัวเองมาวุ่นวายกับเขาไม่เลิก

"เธอมีธุระอะไรกับฉัน"

สุ้มเสียงไม่กราดเกรี้ยว หากแต่ก็สัมผัสได้ถึงการวางอำนาจ การเว้นระยะห่าง ดานิกาทำทีแค่นหัวเราะ จิบ

ไวน์พอให้ได้รสชาติ

"การที่คิตตี้จะคุยกับพี่คีย์ในงานเลี้ยงต้องมีธุระด้วยเหรอคะ"

"แต่ฉันไม่อยากคุยกับเธอ"

ภาณุภัทรจิบแชมเปญ แล้วหันไปทางอื่น เป็นเวลาเดียวกันกับที่ซีอีโอของธนาคารกำลังจะขึ้นกล่าวสุนทรพจน์

ตอนนี้สายตาทุกคนในงานหันไปโฟกัสอยู่บนเวที รวมทั้งภาณุภัทรและดานิกา ทั้งสองยืนอยู่ข้างกัน หันหน้าไปทางจุดที่ซีอีโอกำลังก้าวขึ้นมา

"เลิกงานแล้วไปต่อที่ไหนหรือเปล่าคะ"

ขณะสายตาจดจ่ออยู่บนเวที และซีอีโอกำลังกล่าวสุนทรพจน์ ดานิกาก็เอ่ยกับคนข้าง ๆ

"ฉันจะไปต่อที่ไหนแล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ"

"คิตตี้ว่าจะชวนพี่คีย์ไปดื่มต่อค่ะ"

แววตาเข้มเหลือบมองเสี้ยวหน้าคนข้างกาย เขารู้ทันกับเกมตื้น ๆ ของเธอ

"นี่เธอยังไม่ล้มเลิกความคิดเรื่องโปรเจกต์นั้นอีกเหรอคิตตี้"

เสียงที่หัวเราะอยู่ในลำคอ เรียกแววตาคู่สวยให้หันมาสบตา

"คิตตี้ว่าเราน่าจะหันมาคุยกันดี ๆ เกี่ยวกับเรื่องการลงทุนร่วมกัน"

"เราอยู่คนละฝั่งน่ะดีแล้ว ฉันไม่อยากร่วมโปรเจกต์อะไรกับเธอทั้งนั้น"

"คิตตี้ทำอะไรผิดเหรอคะ พี่คีย์ถึงไม่อยากญาติดีด้วย"

เสียงนั้นสื่อถึงอารมณ์ตัดพ้อ หากแต่มันไม่สะท้านสะเทือนไปถึงหัวใจคนฟัง

"เธอปรึกษาพ่อเธอหรือยัง คิดจะมาเป็นพันธมิตรทางธุรกิจกันน่ะฮึ"

ยังไม่ทันที่ดานิกาจะพูดอะไร อินทัชก็เดินมาประชิดตัวเจ้านาย กระซิบกระซาบให้พอได้ยิน

"มีคนน่าสงสัยแฝงตัวเข้ามาในนี้ ไม่รู้ว่าพกอะไรเข้ามามั้ย ผมว่าทางที่ดี คุณควรรีบออกไปจากตรงนี้เพื่อความปลอดภัย"

ภาณุภัทรนิ่งเงียบ แววตาเข้มกวาดมองไปโดยรอบ บนเวที ซีอีโอของธนาคารยังคงกล่าวสุนทรพจน์ไปเรื่อย ๆ

โดยที่ไม่มีใครรู้ถึงความผิดปกตินี้

การที่อินทัชเดินมาบอกแบบนั้น เขาคิดว่าต้องมีคนใดคนหนึ่งในงานตกเป็นเป้าหมายของผู้ไม่หวังดี ที่ต้องการอะไรบางอย่าง

"ส่งสารไปถึงการ์ดบนเวที ให้รีบพาซีอีโอลงไปก่อน"

"ครับ"

อินทัชใช้วิทยุในการสื่อสาร พริบตาเดียวบอดีการ์ดในงานก็เริ่มขยับ พวกเขาเดินหาบุคคลต้องสงสัย ซึ่งอาจเป็นใครสักคนที่ใส่สูทเดินปะปนอยู่ในงานเลี้ยง

การที่จู่ ๆ ซีอีโอก็ถูกพาตัวลงจากเวที ทั้งที่ยังพูดไม่จบ ทำให้แขกในงานเริ่มเลิ่กลั่ก ว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแล้วแน่นอน

"มากับฉันถ้าไม่อยากตาย"

"อะไรคะ!"

ดานิกางุนงงไม่น้อย เมื่อจู่ ๆ ภาณุภัทรก็คว้าข้อมือของเธอให้เดินฝ่าฝูงชนเพื่อย้ายตำแหน่ง และในวินาทีนั้นเองก็มีเสียงคล้ายระเบิดดังขึ้น

"กรี๊ดดด!"

ท่ามกลางควันของระเบิดที่คละคลุ้ง เสียงเซ็งแช่ที่มาจากความตื่นกลัว ฝูงชนที่แตกฮือวิ่งหนีตาย ดานิกากรีดร้องสุดเสียง เอามือข้างที่ว่างอุดหู เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งเมื่อถูกภาณุภัทรลากไปยังทิศทางที่พาไปสู่ทางออกฉุกเฉิน โดยที่อินทัชตามมาดูแลความปลอดภัยให้เจ้านาย

คล้ายเธอจะได้ยินเสียงปืนอีกหลายนัด พร้อมกับเสียงกรีดร้องเพราะความตกใจ หากแต่เวลานี้ต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน ด้วยการวิ่งตามภาณุภัทรขึ้นบันไดไปเรื่อย ๆ โดยไม่รู้เลยว่าวิ่งขึ้นมาถึงชั้นที่เท่าไหร่แล้ว

เหมือนจะมีการวางแผนไว้รองรับเหตุฉุกเฉิน เมื่อมีคนของภาณุภัทรยืนเคลียร์ทางอยู่ตามมุมบันไดแต่ละชั้น เขาพาเธอขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้า มีฮอจอดรออยู่ พร้อมที่จะออกไปจากตรงนี้ได้ทันที

ดานิกายืนหอบหายใจสูดอากาศเข้าปอด มองคนที่ก้าวเร็ว ๆ ไปยังฮอลำนั้น เธอไม่มีทางเลือก จะกลับลงไปก็ไม่ได้ จึงต้องวิ่งตามเขาไปขึ้นฮอ พาตัวเองไปจากสถานการณ์ความวุ่นวายตรงนี้ให้ได้ก่อน