เมื่อมาพบกันอีกครั้ง

ต้องการ

ต้องการ

"ทำไมพี่คีย์ถึงรู้คะว่าจะเกิดอะไรขึ้น จึงได้เตรียมทางหนีทีไล่ไว้พร้อม"

ดานิกาเอ่ยขึ้น เมื่อเข้ามาในบ้านหรูของภาณุภัทรที่อยู่กลางเมืองนิวยอร์ก เธอเดินตามเข้าไปยังห้องนั่งเล่น เขากำลังเลือกไวน์ที่เรียงรายอยู่ในชั้น ได้มาขวดหนึ่งพร้อมแก้วสองใบ

ภาณุภัทรนั่งลงบนโซฟา รินไวน์ใส่แก้วสองใบ แก้วหนึ่งยื่นให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอไม่ยอมนั่ง คล้ายต้องการคาดคั้นคำเอาตอบให้ได้

"ฉันไม่ไปส่งนะ เธอต้องหาทางกลับเอง"

เขาไม่ตอบในสิ่งที่เธอสงสัย แต่เฉไฉไปเรื่องอื่น

"ไม่ต้องห่วงค่ะ คิตตี้ให้คนมารับได้ แต่พี่คีย์ยังไม่ตอบคำถาม ทำไมถึงคิดว่าจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นคะ"

เขากระตุกยิ้ม เอนหลังพิงโซฟาในท่าสบาย สบตากับแววตาคู่สวยที่มองมาอย่างคาดคั้น

"เธอคิดว่าเรื่องที่เกิดขึ้นฉันเป็นคนทำรึไง"

"ไม่รู้สิคะ เพราะคนอย่างพี่คีย์ทำได้ทุกอย่าง ถ้าพี่กำลังจะเสียผลประโยชน์"

เขาจิบไวน์ลงคอ มองไปยังทิวทัศน์ข้างนอกผ่านม่านกระจกใส

"ทุกครั้งที่ออกสู่สังคม ฉันไม่เคยไว้ใจอะไรทั้งนั้น ฉันจะไม่ยอมพลาดให้ใครมาเป่าหัวเหมือนพ่อฉันหรอก"

น้ำเสียงทุ้มต่ำเจือความเจ็บปวดจนคนฟังสัมผัสได้ ดานิกาจ้องมองใบหน้าคมคร้ามที่ทำสุขุม ยากจะคาดเดาในความรู้สึกนึกคิด

พอจะรู้มาบ้างว่าเขาสูญเสียบิดาเมื่อตอนตัวเองเพิ่งอายุยี่สิบต้น ๆ และต้องสืบต่ออำนาจมาตั้งแต่ตอนนั้น ไม่รู้ว่าเขาเจออะไรมาบ้าง แต่กาลเวลาหล่อหลอมให้เขาเป็นคนน่ากลัวในสายตาของใครหลาย ๆ คน

ก็เพราะเขาไม่เคยเก็บคนที่จะนำภัยมาสู่ไว้ใกล้ตัว เธอเองก็ได้เห็นแล้ว การฆ่าใครสักคนนั้นไม่ใช่เรื่องที่ต้องคิดเยอะสำหรับเขา ความตายเท่านั้นที่คนทรยศจะได้รับมัน

"เพราะพี่คีย์สร้างศัตรูไว้เยอะ พี่ก็เลยระแวงว่าจะถูกเอาคืนในสักวัน"

"เธอคิดว่าวงการนี้ สามารถไว้ใจใครได้บ้างล่ะฮึ"

"....."

"คิดว่ากำลังวิ่งเล่นอยู่บนทุ่งดอกไม้งั้นเหรอ ขึ้นหลังเสือแล้วลงไม่ได้ เธอคงเข้าใจคำนี้ดีนะคิตตี้"

"ค่ะ คิตตี้รู้ว่าพี่คีย์ยังเจ็บปวดกับเรื่องนั้น"

ดานิกาจิบไวน์ไปอึกหนึ่ง เขาคงไม่นึกถึงด้วยซ้ำ ว่าสิ่งที่ทำในวันนั้นทำให้เธอยังเจ็บใจไม่หายที่ถูกหลอก มันกระตุ้นให้อยากเอาชนะผู้ชายที่ใคร ๆ ก็บอกว่าเขารักคนยาก อยากจะรู้เหมือนกันว่ามันจะยากสักแค่ไหนกันเชียว

ต้องทำยังไงให้เขารัก เธออยากค้นหาคำตอบด้วยตัวเองเหลือเกิน

"แต่ถึงยังไง คิตตี้ก็ไม่เคยมองพี่คีย์เป็นศัตรูนะคะ"

เขาหัวเราะอยู่ในลำคอ มองเธอด้วยแววตาคาดโทษ

"อืม...จากที่เธอส่งคนมาตาย ฉันเชื่อว่าเธอไม่ได้มองฉันเป็นศัตรู"

วาจาประชดประชัน ทำให้เธอยิ่งอยากอยู่เหนือผู้ชายคนนี้

"ทำไมพี่คีย์ถึงต้องมองคิตตี้เป็นศัตรูด้วยคะ ทั้งที่เราสามารถคุยกันได้"

"ใครที่มันขวางทางธุรกิจฉัน...ฉันมองเป็นศัตรูหมดนั่นแหละ"

แววตาคมกริบฉายความเย็นชา ดานิกายืนนิ่ง สูดลมหายใจให้ลึก เธอวางแก้วไวน์ไว้บนโต๊ะ สลัดขนเฟอร์สีขาวออกจากหัวไหล่ โยนลงพื้น มองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่ฉายความปรารถนาอย่างลึกซึ้ง

เคยสัมผัสเขามาแล้วครั้งหนึ่ง มันทำให้เธอกล้ามากกว่าเดิม

"แต่คิตตี้รู้นะคะ ว่าพี่คีย์ต้องการแบบนี้"

ปลายเสียงคล้ายจะออดอ้อน ภาณุภัทรนั่งมองการกระทำนั้นดัวยแววตาลึกล้ำสุดจะหยั่ง มองชุดราตรีสีแดงที่ค่อย ๆ เลื่อนหลุดออกจากกายสาว เผยอกอวบอิ่มและส่วนเว้าส่วนโค้งที่แสนสวยงาม