เมื่อมาพบกันอีกครั้ง

อีกคืน

อีกคืน

ทั่วทั้งเมืองลาสเวกัสถูกปกคลุมด้วยความมืดอีกครั้ง แสงไฟนีออนสาดส่องจนสว่างไสว ฝนที่ตกมาทั้งวันเริ่มเบาลงบ้างแล้ว นักท่องเที่ยวทยอยออกจากที่พัก หลังจากที่อุดอู้ไปไหนไม่ได้มาตั้งแต่เมื่อเช้า

อลินดาเดินออกมาจากห้องน้ำ เธออยู่ในชุดลำลองพร้อมเข้านอน ได้แต่หวังว่าพรุ่งนี้อากาศจะปลอดโปร่ง เพื่อที่ไฟท์จะไม่เลื่อนอีก

เกือบสี่ทุ่มแล้ว แต่ภาณุภัทรยังไม่กลับมา

คือห้วงหนึ่งที่นึกถึงเขา ก่อนจะสลัดมันทิ้ง คืนนี้เขาจะกลับหรือไม่กลับ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธออยู่แล้ว

หากแต่เสียงเคาะประตู ก็ลากสองขาให้เดินไปส่องตาแมว เห็นหน้าอินทัชก่อนใคร

เขาไม่ใช่ใครอื่น จึงเปิดประตูออกไปทักทาย คลี่ยิ้มที่เป็นมิตร เผื่อว่าจะช่วยให้ใบหน้าที่เคร่งขรึมนั้นมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง

ถึงเขาจะดู 'โหดเหี้ยม' และขี้เก๊ก ไม่ต่างจากเจ้านาย แต่เธอสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่ซ่อนไว้ภายใต้ท่าทีเย็นชา

"คุณคีย์ให้ฉันมารับเธอ"

"ไปไหนคะ"

"คาสิโน"

"....."

คำว่า 'คาสิโน' ทำให้หญิงสาวยืนนิ่ง เธอเกลียดสถานที่อโคจรแบบนี้ ไม่อยากเอาตัวไปเกลือกกลั้ว

เพราะการพนัน ทำให้ต้องมาขายตัวถึงที่นี่ พาตัวเองเข้ามาอยู่ในจุดที่เคยคิดว่า จะไม่มีทางทำอะไรแบบนี้แน่นอน

ซ้ำยังซวย มาเจอเจ้าพ่อมาเฟียที่มีรสนิยมแปลก ๆ อีก แถมอยู่ในเหตุการณ์เขย่าขวัญ ที่ไม่รู้เลยว่ากลับไปจะได้โรค PTSD เป็นของฝากหรือไม่

"แต่งตัวซะ ฉันจะลงไปรอที่ล้อบบี้"

อินทัชยื่นถุงกระดาษส่งมาให้ อลินดายืนลังเล

"ถ้าไม่ไปล่ะคะ"

"ระหว่างให้ฉันพาไปดี ๆ กับรอให้เขามาลากไปเอง ฉันว่าคนฉลาดอย่างเธอควรเลือกข้อแรก"

เอาแต่ใจ จอมบงการ อลินดาได้แค่คิด ยื่นมือไปรับถุงกระดาษในมืออินทัชแบบเสียมิได้ ลอบถอนหายใจ

"แล้วเจอกันที่ล้อบบี้"

อินทัชเดินจากไป อลินดามองตามแผ่นหลังกว้างจนลับหายเข้าไปในลิฟต์ เธอปิดประตู เอาหลังพิงไว้ หลับตาแล้วผ่อนลมหายใจ

เธอไม่สนใจหรอก ถ้าเขาจะไปเล่นสนุกในคาสิโน แต่ไม่เข้าใจ ทำไมต้องลากเธอเข้าไปเกี่ยวด้วย

หญิงสาวสวมเสื้อผ้าที่อินทัชเตรียมมาให้ แค่ไดร์ผมให้เป็นทรง แต่งหน้าบาง ๆ รีบลงไปหาอินทัช เกรงใจที่เขาต้องมานั่งรอ

เธอไม่ได้กลัวเขา เท่ากับกลัวคนที่เขาให้ความจงรักภักดี เป็นมือขวาที่จัดการทุกอย่างแทนเจ้านาย จนเธอยังสัมผัสได้ ว่าเขารักนายคนนี้ยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง

อลินดายืนนิ่งอยู่หน้าคาสิโนขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ Interstellar tower มองเข้าไปเห็นบรรยากาศข้างในสว่างไสวจากแสงไฟหลากสี เสียงดนตรีที่มีชีวิตชีวาดังกระหึ่ม แววตาคู่สวยมองไปโดยรอบ นี่คืออีกโลกหนึ่งที่เธอเพิ่งเคยได้สัมผัส

เธอเดินตามอินทัชไปเรื่อย ๆ ไม่แปลกใจเลยทำไมพ่อของเธอถึงติดการเสี่ยงโชคในคาสิโน ก็เพราะบรรยากาศมันพาไป ทั้งการตกแต่ง ผู้คน เสียงเพลง สิ่งเร้าเหล่านี้ 'ชวนให้เสียเงิน' แบบไม่รู้ตัว

สล็อตแมชชีนและโต๊ะเกมที่เรียงเป็นแถวไม่สิ้นสุด เสียงเหรียญกระทบกัน การสับไพ่ เสียงเชียร์และเสียงครวญครางของผู้เล่นเมื่อพวกเขาชนะหรือแพ้ กลุ่มคนหลากหลายเชื้อชาติสุมหัวกันอยู่ในห้องเสี่ยงโชคแห่งนี้ บางคนก็เล่นพอขำ ๆ แต่มีบางคนที่จริงจัง หวังรวยข้ามคืนก็มีไม่น้อย

เป็นแหล่งดูดเงินคนโลภ ซึ่งพ่อของเธอคือหนึ่งในนั้น

แต่อินทัชไม่ได้พาเธอแวะที่โต๊ะพนัน เขาเดินลงบันไดที่พาไปสู่ชั้นใต้ชิน อลินดาแปลกใจเล็กน้อย ถ้าภาณุภัทรไม่ได้มาเสี่ยงโชค แล้วเขามาทำอะไรที่นี่กันแน่

มีห้องซ่อนตัวอยู่ในชั้นใต้ดิน อินทัชเปิดประตู เขาหันมาสบตาให้คนที่ยืนขาแข็ง พยักหน้าให้เข้าไปในห้อง เสียงเพลงดังคลอเบา ๆ ในนั้นมืดสลัวไม่ต่างกับอยู่ในผับ

อลินดามองไปยังชุดโซฟา ภาณุภัทรนั่งกลาง ข้างกายเขามีสาว ๆ แนบชิดนัวเนียอยู่ซ้ายขวา เธอสบตากับแววตาเข้มที่มองรออยู่ก่อนแล้ว

คล้ายจะ 'เชื้อเชิญ' ให้เธอไปร่วมวง

ให้ตายสิ รสนิยมเขาไม่เปลี่ยนจริง ๆ สุรา นารี ไม่มีขาด แต่ถ้าคืนนี้จะให้เธอกระโจนไปเล่นด้วย เธอยอมตายเสียยังดีกว่า

แต่เหมือนเธอจะเดาผิด เหมือนเขากระซิบอะไรบางอย่างกับผู้หญิงสองคนนั้น จู่ ๆ พวกเธอก็ลุกขึ้น พากันเดินออกไปจากห้องอย่างเงียบ ๆ

ตอนเดินผ่าน พวกเธอคลี่ยิ้มมาให้อลินดาอย่างเป็นมิตรอีกด้วย

"มานี่สิ"

เรียกให้ไปนั่ง เมื่ออลินดายืนนิ่ง มองใบหน้าคมคร้ามคล้ายเป็นคำถาม

"ลิน ฉันเรียกน่ะได้ยินมั้ย"

เขาย้ำ น้ำเสียงเข้มขึ้น สองขาของเธอหายแข็งเพราะเจอสายตาสะกดจิต อำนาจที่ทำให้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง

"ไปนั่งอะไรตรงนั้น"

การที่เธอทำท่าจะนั่งลงบนโซฟาคนละตัว เขาจึงคว้าข้อมือเล็ก กระชากทีเดียวร่างนุ่มก็ถลาไปนั่งเบียดกับเขาอยู่บนโซฟาตัวเดียวกัน

"เธอจะดื่มอะไร"

คำถามมาพร้อมกับแววตาที่ไล่มองทั่วใบหน้ารูปไข่ แสงไฟในห้องขับผิวธรรมชาติจนมองดูละมุนไปหมด

คือเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้เขาละสายตาจากเธอไม่ได้ คล้ายอยู่กับความพรีเมียมจนชิน เมื่อมาเจออะไรที่ไม่ปรุงแต่ง เขาจึงตื่นเต้นเหมือนค้นพบอะไรสักอย่าง

การที่เขาทำท่าโน้มใบหน้าเข้ามา ทำให้อลินดารีบดึงสติ ไม่หลงกลไปกับเสน่ห์ล่อหลอกของเขาง่าย ๆ

"คุณจะทำอะไรคะ"

ถามพร้อมเอามือดันอกแกร่ง จากการที่เขาพยายามนัวเนียแนบชิด

"จูบเธอ"

"ไม่ได้ค่ะ งานของลินจบไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว คุณจะลวนลามลินนอกข้อตกลงไม่ได้"

เขามองคนที่ทำหวงตัว จูบนิดจูบหน่อยก็ไม่ได้ แต่ไม่รู้ทำไมใจถึง 'เรียกร้อง' อยากกินคนตรงหน้าอีกสักครั้ง ก่อน

เธอจะบินกลับในวันพรุ่งนี้

"เท่าไหร่"

"คะ?"

"นอนกับฉันอีกคืน เธอต้องการเท่าไหร่"

อลินดานั่งนิ่ง สบตากับแววตาจังจริง ไม่คิดว่าการที่พูดไปแบบนั้น จะทำให้เขาซื้อเธอด้วยเงินอีกจนได้

ตอนแรกคิดว่าแค่ครั้งสองครั้งเขาน่าจะเบื่อเธอแล้ว แต่ดูเหมือนเธอจะคิดผิด

เพราะมันหลายครั้งจนจำไม่ได้ แทบไม่ได้หลับได้นอนกันเลยทีเดียว

"เท่าไหร่ลิน บอกมาเลย"

น้ำเสียงเขาฟังดูไม่ล้อเล่น รอยยิ้มหวานคลี่ส่งไปให้คนที่รอคำตอบ เธอกะจะแกล้งให้เขาเลิกสนใจ แล้วไปหาคนอื่นแทน

"สามแสนค่ะ"

"....."

"คืนก่อนสองแสน ลินคิดว่าไม่คุ้ม เพราะคุณเล่นทำทั้งคืน ลินไม่ได้พักเลยค่ะ"

เขามองคนที่ทำเป็น 'หน้าเงิน' เรียกออกมาคิดว่าเขาไม่กล้าจ่าย และถ้าเขาอยากได้อะไรก็ต้องได้ เงินสามแสนสำหรับเขา จ่ายค่าห้องพักหรูคืนเดียวยังแพงกว่านี้

ยอมจ่ายไปก่อน ค่อยไปหาวิธี 'ถอนทุนคืน'

"ก็ได้ลิน เงินสามแสนจะเป็นของเธอ"

อลินดาหัวเราะออกมา มองใบหน้าหล่อเหลาที่ยอมเปย์หลักแสน แลกกับการนอนกับเธออีกคืน

แต่คืนเดียวกี่ครั้งนั้น เขาน่าจะให้คำตอบได้ดี

"คุณคีย์ ลินล้อเล่น เพราะลินจะไม่ขายให้คุณอีกแล้ว"

"แต่ฉันจะเอา"

"ไม่"