ตอนที่ 4

924 คำ

“อย่าดิ้นสิ… อยู่นิ่งๆ ฉันจะได้ค้นหาให้ถนัด” สองมือใหญ่สอดเข้าใต้สะโพก ดันต้นขาด้านในให้กลีบก้นแบะอ้า พูทุเรียนลอยเด่นขึ้นมารับปลายลิ้น ปาดเลียเร่าร้อน ฉั่ว... ฉั่ว... ฉั่ว... ฉั่ว... ฉั่ว... ปลายลิ้นของคมน์ ชอนไชเข้ามาในทุกซอกเสียวของความเป็นสาว กระตุ้นน้ำเหวานสวาทให้แตกซ่านออกมาอย่างมิจสะกดกลั้นเอาไว้ได้ ดาวเรืองจำต้องอดทนให้เขาลากลึ้นขึ้นๆ ลงๆ ตามแนวยาวของร่องกลีบ “อ๊าย… อูย… ” หญิงสาวคราง ไม่คิดว่าในชีวิตของหล่อนจะได้เจออะไรแบบนี้ คมน์ลงลิ้นเบิร์นร่องสวาทจนดาวเรืองหลับตาปี๋ ลิ้นของเขาบดขยี้ย้ำๆ กับเม็ดกระสันจนปูดพอง แดงเรื่อขึ้นมาเป็นตุ่มไตแข็งตั้งตามแรงดูดดึงของอุ้งปาก แนบเคล้าลงมาอย่างหื่นหิว “อ๊า… ฮื่อๆ” เสียงครางคล้ายจะร้องไห้ ไม่ไหวแล้ว สองมือของดาวเรืองยันศีรษะของเขาเอาไว้ ด้วยเป็นทางเดียวที่จะหยุดคนหื่น “ร้อนแรงนะแม่คุณ… โดนเบิร์นไม่ทันไรน้ำเสียวทะลักออกมาเชียว” คมน์กล่าวเสียงกระเส่า ตวัดลิ้นเลียริมฝีปาก มองดูท่าทางอ่อนระทวยของหล่อนอย่างนึกสะใจ ทว่าในขณะที่กำลังจะก้มลงเบิร์นซ้ำ มือสองข้างของดาวเรืองก็เอื้อมลงมายื้อยันบ่าของเขาเอาไว้ และทันใดนั้นเอง! เสียงโทรศัพท์มือถือของคมน์ที่วางอยู่บนโซฟาก็ดังขึ้น ราวกับมีระฆังห้ามยก! ดาวเรืองฉวยจังหวะสั้นๆ ที่เขาหยุด รีบขยับลงจากโต๊ะ จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทางแล้ววิ่งออกไปจากห้องของคนหื่นโดยไม่หันกลับมามองข้างหลัง “พี่คมน์คะ… อย่าลืมนัดนะคะ” เป็นเสียงหวานออดอ้อนของคู่หมั้นสาวที่กรอกมาจากต้นสาย “ไม่ลืมครับ… อีกชั่วโมงเจอกันนะที่รัก” คมน์กรอกเสียงหวานไปสู่ปลายสาย “ค่ะ… เจอกันนะคะ” โรสตอบกลับมาพร้อมเสียงจูบ “ครับที่รัก… บายจุ๊บ” คมน์จูบตอบฝากไปทางโทรศัพท์พร้อมเสียงหวานกระเส่า ก่อนตัดสาย คมน์เดินไปที่ประตู มองตามด้วยความเสียดาย แต่ร่างของดาวเรืองก็ลับตาไปแล้ว “ร้อนแรงเป็นบ้า… แบบนี้สนุกแน่” คมน์หมายถึงดาวเรือง เขาเดินมาที่หัวเตียง เปิดลิ้นชักเอาแหวนหมั้นมาสวมที่นิ้วนางข้างซ้าย ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยอารมณ์ที่ยังตื่นเต้นไม่หาย ความเย้ายวนใจของดาวเรืองทำเอาแก่นกายของเขาคัดแข็งขึ้นมาเป็นลำ น่าแปลก… ! คมน์ครุ่นคิดถึงเหตุการณ์สุดระทึกเมื่อครู่ ไม่คิดว่าความเซ็กซี่ของผู้หญิงที่ชื่อดาวเรืองคนนี้ จะทำให้เขารู้สึกมีอารมณ์ทางเพศอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อึดใจสั้นๆ ต่อมา ภายในห้องน้ำกว้าง คมน์ยืนตระหง่านอยู่ภายใต้สายน้ำพร่างพรมรดศีรษะ ในสภาพเปลือยเปล่า มือข้างหนึ่งของเขารูดชักแก่นกายยาวใหญ่ขนาดใกล้เคียงท่อนแขนเด็ก ขณะความคิดหื่นยังแล่นพล่านอยู่ในสมอง “นี่ฉันต้องคิดถึงเธอขนาดนี้เชียวหรือ… ยัยเด็กบ้า?” คมน์รำพึงกับตัวเอง เหมือนไม่เชื่อในความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อดาวเรือง ‘ยัยเด็กร่าน… ’ คมน์ไม่อาจสลัดภาพความงามของดาวเรืองออกไปจากสมอง สิ่งที่ได้เห็น ความรู้สึกตอนได้แตะต้องเรือนร่างเต็มตึงไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่ง โนมเนื้อทั้งบนและล่างที่เขาเพิ่งได้สัมผัส กลิ่นสาบสาวจากซอกกลีบมาลีที่เขาเพิ่งลงลิ้นเบิร์นอย่างกระหาย… ยังไม่จางหายไปจากจมูก ดาวเรืองกลับเข้ามาในครัว ป้านิ่มร้องทักในทันทีที่เห็นท่าทางแปลกๆ ของหญิงสาว “ดาว… เอ็งเป็นอะไร” ป้านิ่มจ้องมองหน้าดาวเรือง เห็นตาแดงๆ เหมือนเพิ่งร้องไห้ “ปะ… เปล่าค่ะป้า… ผงเข้าตาน่ะ” ดาวเรืองรีบโกหก ยกหลังมือขึ้นปาดคราบน้ำตาที่อาบอยู่ในร่องแก้ม พยายามระงับความตื่นเต้นอย่างที่สุด ด้วยกลัวว่าป้านิ่มจะสงสัย ว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องของคุณคมน์ อีกสัปดาห์ต่อมา ตลอดทั้งสัปดาห์คมน์แทบไม่ได้อยู่บ้าน เขาต้องเดินทางไปฮ่องกงเพื่อคุยกับนักธุรกิจรายหนึ่งที่สนใจจะร่วมทุนในโปรเจคใหม่ของโรงแรมแห่งใหม่ที่กำลังจะสร้างขึ้นใจกลางเมืองเชียงใหม่ เมื่อกลับมาถึงบ้าน พอดีกับวันนี้เป็นวันเกิดของเขา คมน์จึงจัดงานปาร์ตี้สังสรรค์ขึ้นที่บ้าน มีแค่โรสราซึ่งเป็นคู่หมั้นและเพื่อนสนิทของเขาราวๆ สิบคนมาร่วมงาน ที่ห้องครัว ดาวเรืองรำพึงกับตัวเองเบาๆ ทอดสายตามองไปยังสนามหญ้าที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ที่มีลูกโป่งหลากสีสันประดับประดาไว้ในงาน แลเห็นโต๊ะถูกจัดตั้งไว้ห้าโต๊ะ มีเครื่องดื่มตั้งเอาไว้พร้อมเสิร์ฟ “ไม่อยากเลยค่ะ… ” ดาวเรืองรำพึงเบาๆ กับตัวเอง หล่อนทำหน้าอิดออด เมื่อรู้ว่าตัวเองจะต้องไปทำหน้าที่เสิร์ฟเหล้าในงานปาร์ตี้ที่ไม่อยากเฉียดกรายเข้าไปใกล้เลยสักนิด “หนูไม่ไปได้ไหมคะ” ดาวเรืองกล่าวเสียงแผ่ว ถามป้านิ่ม อันที่จริงดูแลเรื่องเครื่องดื่มและเสิร์ฟเหล้านั้นไม่ใช่งานหนัก หล่อนทำได้สบายๆ แต่เหนือสิ่งอื่นใดก็คือไม่อยากเจอหน้าคุณคมน์ เพราะว่ายังรู้สึกอับอายไม่หาย กับสิ่งที่เขาทำกับหล่อนในวันนั้น นึกถึงทีไรก็ยังใจเต้นแรง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more