สาวน้อยบำเรอกาม

ที่บ้านหลังใหญ่ราวกับคฤหาสน์          ตั้งอยู่ท่ามกลางเนินหญ้าสีเขียวขจี บนเนื้อที่กว่าร้อยไร่ในอำเภอแม่ริมของจังหวัดเชียงใหม่          ที่ห้องครัวด้านหลังบ้าน ใกล้กับเรือนพักของคนใช้ ‘คมภวัศน์’ หรือที่ผู้คนในบ้านมักจะเรียกชื่อของเขาสั้นๆ ว่าคุณ ‘คมน์’ จนติดปาก คมน์ตัดสินใจย่องเข้ามาใกล้ห้องครัว เมื่อเห็นว่านาย ‘วศุวัฒน์’ บิดาของตน เดินเข้าไปในครัวด้วยท่าทางมีพิรุธน่าสงสัย คมน์ครุ่นคิดด้วยความข้องใจ ว่าเพราะเหตุใดนายใหญ่ของบ้านที่ไม่เคยย่างกรายเข้ามาถึงห้องครัว วันนี้จึงลงมาได้          ดวงตาคมกริบราวกับตาของสัตว์นักล่า เพ่งมองผ่านช่องว่างของบานหน้าต่างที่เปิดแง้มเอาไว้เพียงน้อย เห็นบิดาของตนนั่งอยู่หัวโต๊ะ โดยมีผู้หญิงสองคนนั่งอยู่ข้างๆ          หญิงวัยกลางคนร่างอวบคือ ‘ป้านิ่ม’ เป็นคนรับใช้ที่คมน์รู้จักดี ป้านิ่มทำงานอยู่ในบ้านหลังนี้มานานนับสิบปี ส่วนอีกคนเป็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยสะดุดตา เป็นใครที่คมน์ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน? รู้แต่ว่าหล่อนใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า ‘หนู’          คมน์ยืนนิ่ง ฟังสิ่งที่นายพศุวัฒน์ผู้เป็นบิดากำลังกล่าวกับผู้หญิงสองคน คนหนึ่งคือหญิงรับใช้เก่าแก่ และอีกคนนั้นคมน์เพิ่งได้รู้ก็เดี๋ยวนี้… ว่าสาวน้อยหน้าตาสะสวยสะดุดตาคนนี้เป็นใคร?... มาจากไหน?          ‘เป็นแบบนี้นี่เอง… ’ เรื่องที่ได้แอบฟังเกือบสิบนาที ทำเอาคมน์ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ เหตุนี้เอง… ที่ทำให้บิดาของตนต้องเดินเข้ามาถึงห้องครัวของคนรับใช้ ‘ร้ายนะคุณพ่อ… กล้าเอาลูกชู้เข้ามาอยู่ในบ้าน’ คมน์รำพึงในใจ รีบเดินออกมาเสียก่อนที่จะมีใครรู้ว่าเขาเข้ามาแอบฟังความลับของคนอื่นอย่างเสียมารยาท ‘ได้รู้แบบนี้ก็ดี… เดี๋ยวกูจะเอาคืนให้สาสม’ คมน์กำมือแน่นด้วยความโกรธ     อีกสัปดาห์ต่อมา ตอนเย็นของวันเสาร์ นานเกือบสัปดาห์ที่คมน์ไม่อยู่บ้าน เพราะว่าต้องเดินทางไปดูแลโรงแรมในกรุงเทพฯ และรีสอร์ตในจังหวัดเชียงใหม่ซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวมาแต่ดั้งเดิม พศุวัฒน์รู้ดี ว่าคมน์ซึ่งเป็นลูกชายคนโตนั้นเป็นคนเก่งรอบด้าน ทั้งในเรื่องการบริหารจัดการและการตลาด จึงตัดสินใจยกตำแหน่ง GM (General Manager) ของโรงแรมทั้งหมดที่มีอยู่ในหลายจังหวัดของภาคเหนือและกรุงเทพฯ ให้คมน์เป็นผู้ดูแล ส่วนเกสเฮาส์เล็กๆ และร้านอาหารในกรุงเทพฯ อีกหลายที่ พศุวัฒน์ยกให้ ‘ราเมศ’ ซึ่งเป็นลูกชายอีกคนเป็นผู้ดูแล โดยที่เขาคอยดูอยู่ห่างๆ “ป้านิ่ม… นั่นใคร” คมน์ทอดสายตามองไปยังหญิงสาวที่กำลังเก็บจานของว่างออกไปจากห้องรับแขก อันที่จริงคมน์รู้… รู้ตั้งแต่วันที่แอบฟัง… แต่ลองแกล้งถาม ทั้งที่ก็รู้ว่าจะไม่ได้ความจริงจากปากของป้านิ่ม “อ๋อ… หลานสาวป้าชื่อ ‘ดาวเรือง’ จ้ะ มันเป็นลูกกำพร้า พ่อแม่มันตายหมดแล้ว ป้าสงสารที่เห็นมันเหลือตัวคนเดียว ก็เลยต้องเอาเข้ามาทำงานเป็นคนรับใช้ โชคดีที่คุณท่านเมตตารับเข้าทำงาน ไม่งั้นมันคงลำบาก แล้วดาวมันเพิ่งสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ ป้าเลยช่วยเอามาส่งเสียให้มันได้ร่ำเรียนต่อ” ป้านิ่มกล่าวถึงที่มาของหญิงสาวที่ลูกชายคนโตของบ้านกำลังมองอย่างให้ความสนใจ คมน์นิ่งฟัง เหลือบมองไปทางหญิงสาวพร้อมกับเหยียดยิ้มน้อยๆ เพราะรู้ว่าที่ป้านิ่มบอกนั้นไม่ใช่ความจริง เรื่องสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้อาจจะใช่ แต่เรื่องที่บอกว่าเป็นหลานป้านิ่มนั้นไม่ใช่แน่ๆ จากที่แอบฟังมา ทำให้คมน์รู้ว่าดาวเรืองเป็นลูกติดมาจากเมียน้อยของนายพศุวัฒน์ผู้เป็นบิดา “เป็นคนใช้… ถ้างั้นผมจะใช้อะไรก็ได้ใช่ไหม... ดีเหมือนกันผมจะได้ใช้งานให้เต็มที่” คมน์กล่าวพลางเหลือบมองไปยังดาวเรืองอย่างเอาเรื่อง   “ค่ะ… คุณคมน์จะใช้อะไรมันหรือคะ?” ป้านิ่มถามด้วยความสงสัย เห็นสายตาของคมน์แล้วนึกเป็นห่วงดาวเรืองขึ้นมาทันที เขามองหญิงสาวด้วยแววตาของสัตว์นักล่ากระหายเหยื่อ ป้านิ่มเรียกดาวเรืองเข้ามาแนะนำตัวกับลูกชายคนโตของบ้าน “ดาวจ๊ะ… นี่คุณคมน์” ป้านิ่มแนะนำชายหนุ่ม ในชุดสูทสีดำยิ่งทำให้คมน์ดูสมาร์ท มีออร่าผู้บริหารเด่นชัด โครงร่างสูงใหญ่แบบลูกครึ่งฝรั่งยิ่งทำให้เขาดูหล่อเหลาสะดุดตา แต่แววตาคมดุที่มองมา ก็ทำเอาดาวเรืองรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ   “สวัสดีค่ะคุณคมน์… หนูชื่อดาวเรืองค่ะ” หญิงสาวแนะนำตัวเอง คมน์จ้องมองดวงหน้าสวยหวาน ตาคมกลมโต จมูกโด่งเป็นสัน ผมสีดำยาวสลวยลงมาประบ่า ริมฝีปากจิ้มลิ้มเซ็กซี่สะดุดตา หล่อนสวยมาก แต่เขาไม่อยากชมให้ได้ใจ “ดาวเรือง… ชื่อเชยจัง” ทั้งที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก คมน์แซวอย่างไม่ไว้หน้า สำหรับผู้หญิงคนนี้คงไม่จำเป็นต้องใช้คำว่า ‘มารยาท’ กับหล่อน “ค่ะ… ดาวเรือง ก็แค่ดอกไม้บ้านๆ สีสันสุดเชยกลิ่นก็ไม่หอม” เจ้าของชื่อเชยๆ กล่าวอย่างยอมรับ อันที่จริง… ที่เขาว่าก็ไม่ผิด คมน์ไม่ใช่คนแรกที่เอ่ยแซวเรื่องชื่อเชยๆ ของหล่อน ตอนเรียนก็โดนเพื่อนล้อว่าชื่อเหมือนสาวบ้านนอก   “นวดเป็นไหม… วันนี้ฉันรู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว เดี๋ยวเธอขึ้นไปทำความสะอาดบนห้องนอนของฉัน… แล้วก็นวดให้ด้วย” คมน์กล่าวโดยไม่มองหน้าหญิงสาว สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ ใช้นิ้วปาดจอสไลด์ดูฟีดข่าว สิ่งที่ได้ยิน ทำเอาป้านิ่มตกใจ! แต่ก่อนแต่ไรไม่เห็นว่าคมน์จะเรียกสาวใช้คนไหนให้ขึ้นไปนวดถึงห้องนอน วันนี้มาแปลกเหลือเกินนะคุณ “นวด… เอ่อ… ” ดาวเรืองถามอึกอัก จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของทายาทคนโตของตระกูลอัครพลไพศัลย์ศวัสดิ์ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก “ใช่… เมื่อครู่ฉันพูดชัดแล้วนะ เธอไม่เข้าใจภาษาไทยหรือยังไง” เสียงเข้มดุจนน่ากลัว ราวกับโกรธใครมา “ค่ะ… แต่หนูนวดไม่เก่งนะคะต้องบอกก่อน”  ดาวเรืองรู้สึกหนักใจจึงรีบออกตัว แม้ที่ผ่านมาจะเคยบีบนวดให้ป้านิ่ม แต่ไม่เคยนวดให้ใครอย่างจริงจัง มันเหมือนมีลางสังหรณ์ ดาวเรืองรู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ด้วยรับรู้ได้ว่ามีกระแสความร้อนแรงอันประหลาด วูบไหวอยู่เบื้องหลังดวงตาสีน้ำผึ้งชวนฝันของเขา ดวงตาที่อ่านไม่ออก เดาไม่ถูก… ว่าเขาจะมาไม้ไหน? นี่แค่วันแรกที่เจอหน้ากันเขาก็ทำท่าราวกับว่าเกลียดชังหล่อนมาแต่ชาติปางก่อน