CHAPTER 3 คำบาดใจ
1477 คำ
CHAPTER 3 คำบาดใจ
“ปะ ปืน”
ฉันเปรยกับตัวเองขึ้นเบาๆ หลังจากที่ได้เห็นวัตถุสีดำเงาวับเมื่อมันกระทบเข้ากับแสงไฟออกมาจากชายเสื้อสีดำของผู้ชายคนนั้น
ใช่มันคือปืนนั่นเอง
ไม่เพียงแค่เขาเอาออกมาถือแค่นั้นนะตอนนี้ผู้ชายคนนั้นยังเอาปืนเล็งไปยังชายวัยรุ่นสองคนนั้นที่ถูกซ้อมอย่างหนักหน่วงก่อนหน้า ผู้ชายคนนั้นเขาทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่เกรงกลัวอะไรเลยแม้กระทั่งกฎหมายที่ทุกคนควรเคารพใสใจปฏิบัติตาม
ไม่นานคำพูดก่อนหน้าของนานาก็ลอยเข้ามาในหัวสมองของฉันทันที ทุกประโยคทุกถ้อยคำซ้ำวนเวียนไปไม่แม้ตกค้างไม่ว่าจะเป็นคำไหน จำยิ่งกว่าการท่องหนังสือสอบ
น่าขนลุก...
...แกรู้ไหมว่าคลับที่นี้เป็นของหนึ่งใน 5 MISCREANT ที่วัยรุ่นร่ำลือในเรื่องของความเลว ใครๆ ที่เป็นศัตรูกับเขาต้องตายนะพวกเขาทั้งโหด เถื่อน เลว รวย หล่อ ที่สำคัญมีลูกน้องเป็นพัน...
หรือว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นหนึ่งใน 5MISCREANT
มันก็แค่ความสงสัยที่ฉันมี ไม่ใช่ความจริงสำหรับฉันยังไม่ถือว่าเป็นเรื่องจริง เปอร์เซ็นใช่หรือไม่ใช่มีเท่ากันครึ่งๆ
นานาก็ไม่ได้บอกด้วยสิว่ามีชื่ออะไรกันบ้างหน้าตารูปร่างเป็นยังไงแต่ช่างเถอะๆ เขาจะเป็นยังไงทำไมต้องสนใจด้วยแค่เรื่องของตัวเองฉันยังเอาไม่รอดเลยทั้งเรื่องเงินเรื่องเรียนตีรวนกันไปหมด
ฉันชื่อว่า ‘ลีเมย์’ ตอนนี้เรียนอยู่มหาลัยชั้นปีที่ 2 ฉันต้องหาเงินเรียนและหาเงินใช้เองเพราะว่าตอนนี้อยู่ตัวคนเดียว พ่อแม่เสียไปตอนจบมัธยมที่ฉันเข้าเรียนมหาลัยก็เพราะได้เงินพวกท่านทำประกันไว้ให้แต่ตอนนี้เงินมันเริ่มที่จะหมดลงแล้วจึงต้องทำงานทุกๆ วันหลังเลิกจากการเรียนในร้านขายเสื้อผ้าแห่งหนึ่งเพื่อหาเงินมาใช้จ่ายค่าต่างๆ ล้วนแล้วแต่ใช้เงินทั้งนั้น
ดังนั้นความคิดของฉันเงินสำคัญมาก
สำคัญเป็นอันดับหนึ่งแบบไม่มีอะไรเปรียบเทียบติด เรียกว่าหน้าเงินก็ยอมเพราะสมัยนี้ใช้เงินซื้อทุกอย่างได้จริงๆ
ปัง! ปัง!
เสียงก้องดังสนั่นปลุกความคิดของฉันทันที ทุกอย่างหายไปหายเพียงชั่วพริบตาเดียว
สายตาของฉันรีบหันไปมองทางด้านต้นเสียงสิ่งที่เห็นคือวัยรุ่นสองคนนั้นโดนยิงที่แขนกันคนละข้าง เลือดสีแดงสดไหลอาบแขนเป็นทางยาวลงจรดสู่นิ้วมือทั้งห้าของทั้งสองคนซึ่งมาพร้อมกับการได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นตามมา
“จะบอกได้หรือยังว่าใครเป็นคนส่งพวกแกมา ไม่ตอบคราวนี้ลูกปืนของกูมันก็จะไม่พลาดไปจากหัวของพวกมึงแน่นอน”
เสียงก้าวร้าวอันทรงพลังพูดขึ้นมาอย่างน่าเกรงกลัว เขาคงจะโกรธมากแต่พยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้มันระเบิดออกมามากกว่านี้ มือใหญ่ที่ฉันเห็นนั้นมันสั่นนิดๆ เนื่องจากแรงบีบ
ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่แล้วเสียล่ะขืนอยู่ต่อไปพวกนั้นเจอเข้าคงมีหวังโดนยิงเป็นศพไร้ญาติอยู่ที่นี่แน่ อยู่ดีๆ ไม่ควรเอาชีวิตเข้ามาเสี่ยงกับอะไรพวกนี้ไม่ได้ไม่คุ้มเสีย
หมับ!
มือใคร...
คราวนี้ร่างกายฉันชาหนึบลมหายใจติดขัดหัวใจเต้นรัวแข่งกับความคิดมโนไปไกล ใครก็ไม่รู้มาวางบนไหล่พร้อมกับกดแรงลงตรงไหล่อย่างไม่ผ่อนปรนใดๆ มีแต่จะเพิ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยซ้ำ
“มาทำอะไรที่นี่”
เมื่อหันหน้าไปทางต้นเสียงม่านตาก็เบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นวัยรุ่นห้าคนและแต่ละคนก็ได้เข้ามาล้อมรอบตัวของฉันไว้ พวกมันใช้สายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างไม่เป็นมิตรเลยท่าทางมึนเมาอย่างเห็นได้ชัดเจนร่วมด้วยกลิ่นเหม็นของบุหรี่
หนึ่งในพวกมันเข้ามาจับมือฉันแน่ไว้ก่อนพูดว่า
“เป็นเด็กของไอ้พวก 5 MISCREANT หรือป่าววะ?”
นายคนนี้ต้องเป็นหัวหน้าของกลุ่มนี้แน่ดูจากลักษณะท่าทางเสียงการพูดจารวมไปถึงคนที่มากับมันอีกสี่คนดูจะเคารพมันมากเป็นพิเศษ
เด็กหนึ่งในสี่คนนั่นพูดขึ้นเสริม
“ต้องใช่แน่นอนเลยลูกพี่มันเป็นเด็กของไอ้พวก 5 MISCREANT แน่นอนไม่อย่างนั้นมันจะมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงจับมันเข้าไปต่อรองกับไอ้พวก 5 MISCREANT ดีกว่าอยากเห็นฝีมือไอ้พวกนั้นว่าจะเป็นอย่างที่วัยรุ่นทั้งหลายกลัวกันหรือป่าวหรือแค่กระจอก ๆ สู้พวกเราไม่ได้”
“ฮ่าๆ เป็นความคิดที่ดีวะ ฝีมือพวกมันจะแค่ไหนกันเชียว ไหนว่าฉลาดนักหนา เลวสุดๆ กูส่งลูกน้องเข้าไปสอดแนมมันยังจับไม่ได้เลย กระจอกสิ้นดีวะ!”
“เข้าใจผิดแล้วล่ะ ฉันไม่ใช่เด็กของ 5 MISCREANT ไม่เป็นและไม่มีวันที่จะเป็นไม่รู้จักพวกนั้นด้วย ปล่อยมือฉัน ปล่อย!”
“…”
ยิ่งพูดพวกมันยิ่งจับมือฉันแน่นขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้มือของฉันเป็นรอยซ้ำหรือไม่ก็มีรอยแดงไปหมดแล้ว
“ปล่อยฉันบอกให้ปล่อยมือไงหูแตกหรือไงวะ!” ฉันตะโกนใส่หน้าพวกนั้นอย่างเหลืออดผสมกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ในตัวความเลือดร้อนก็ยิ่งมีมากมาย “เอามือสกปรกจากคนเศษสวะอย่างพวกแกออกไปจากมือของฉัน”
“ปากดีนักนะมึงหน้ากูเหมือนญาติมึงหรอที่จะล้อเล่นกับกู”
เหมือนกีบผีนะสิ
“หึ ปากดีแล้วจะทำไม ไม่เหมือนมึงหรอกเห่าเก่งแบบนี้ที่บ้านเลี้ยงอะไรล่ะ” ถ้าไม่โง่ก็คงรับรู้ว่าฉันเปรียบมันเหมือนอะไร “อีกอย่างถ้าหน้าญาติเหมือนพวกมึงนะคงไม่ใช่ญาติกู ใบหน้าที่เรียกว่าเศษสวะขยะสังคมอย่างพวกมึงขอทานยังดีกว่าเลยเพราะฉะนั้นอย่าเทียบชั้นกับญาติกู”
เผียะ!
ใบหน้าของฉันหันไปทางแรงตบของฝ่ามือใหญ่อย่างรวดเร็ว ตอนนี้รู้สึกมีรสเค็มๆ ไหลออกมาจากมุมปากของฉัน
นี่ฉันเป็นผู้หญิงนะ...
ทำไมพวกมันถึงกล้าตบเพศแม่ของตัวเองอีกอย่างฉันยังไม่รู้จักพวกมันซะด้วยซ้ำไอ้คนที่มันจับแขนของฉันมันตบหน้าฉันด้วยแรงมหาศาล
สารเลว...
“ปากดีมาก ใช่ไหม นังนี่ มานี่เลย”
กรี๊ดดด!
“ปล่อย ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อยไงจะลากไปไหน ไม่ไป บอกว่าไม่ไปไง กูบอกให้ปล่อยไงวะ ปล่อย!”มันลากฉันมาตามทางที่เป็นคอนกรีตตอนนี้ขาของฉันปวดแสบไปหมดมีแต่รอยขีดข่วนของพื้นคอนกรีต “โอ้ย! ฉันเจ็บนะ”
ไม่รู้สิว่าไอ้พวกนั้นมันลากตัวฉันเข้ามาในลานกว้างหลังคลับQP MISCREANT ได้ยังไงทั้งที่พยายามขัดขืนเต็มที่ขนาดนั้น
การเผชิญหน้ากับพวก MISCREANT ทั้งหมดเป็นร้อยทุกคนในที่นั้นพร้อมหันมามองทางฉันอย่างพร้อมเพียงไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายคนนั้น
แววตาคู่นั้นน่ากลัวมาก...
“ไงไอ้พวก MISCREANT ได้ยินว่าพวกมึงเก่งนักหรอ เลวนักหรอวะ ฮ่าๆ อยากจะรู้จริงสงสัยจะเก่งแต่ปากกัน ขนาดพวกกูส่งลูกน้องมาสอดแนมพวกมึงยังจับไม่ได้เลย ถุย! กระจอกวะ” ใบหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างของผู้ชายที่จับมือฉันนั้นโคตรอยากเข้าไปตบอย่างแรงทว่าร่างกายฉันไม่ค่อยเอื้ออำอวยเท่าไหร่นัก “ไหนล่ะหัวหน้าพวกมึง มันมุดหัวอยู่ในรูไหนวะออกมาให้กูตื้บหน่อยซิจะเอาให้เลือดกบปากสักหน่อย” ไอ้คนเดินพูดอย่างเสียงดังด้วยอารมณ์โทสะอีกครั้ง
พวกไอ้นี่คงจะได้กลับรอดออกไปหรอกถ้าพวก MISCREANTเก่งสมคำร่ำลือเหมือนที่นานาพูดสถานการณ์นี้ก็คงยากที่จะรอด ผู้ชายไม่มีใครยอมให้คนอื่นมาดูถูกตัวเองหรือแม้กระทั้งพวกของตัวเอง
“งั้นหรอ กูคือคนที่มึงอยากตื้บจนเลือดกบปากไง” เท้าแกร่งก้าวเด่นออกมาเป็นคนเดียวกับผู้ชายคนนั้นที่ฉันบอกว่าสายตาน่ากลัว เป็นผู้ชายคนนี้จริงๆ ด้วย “กูคิวพีหนึ่งใน 5 MISCREANT ที่มึงอยากจะเจอนักหนาเจอแล้วทำไงดีวะ ไม่สิ... จะให้กูทำมึงตายแบบไหนดีละเดี๋ยวกูจะสนองให้มึงเอง!”
- ผู้เขียน
