CHAPTER 4 คำบาดใจ 1
1349 คำ
CHAPTER 4 คำบาดใจ 1
พวกไอ้นี่คงจะได้กลับรอดออกไปหรอกถ้าพวก MISCREANTเก่งสมคำร่ำลือเหมือนที่นานาพูดสถานการณ์นี้ก็คงยากที่จะรอด ผู้ชายไม่มีใครยอมให้คนอื่นมาดูถูกตัวเองหรือแม้กระทั้งพวกของตัวเอง
“งั้นหรอ กูคือคนที่มึงอยากตื้บจนเลือดกบปากไง” เท้าแกร่งก้าวเด่นออกมาเป็นคนเดียวกับผู้ชายคนนั้นที่ฉันบอกว่าสายตาน่ากลัว เป็นผู้ชายคนนี้จริงๆ ด้วย “กูคิวพีหนึ่งใน 5 MISCREANT ที่มึงอยากจะเจอนักหนาเจอแล้วทำไงดีวะ ไม่สิ... จะให้กูทำมึงตายแบบไหนดีละเดี๋ยวกูจะสนองให้มึงเอง!”
ผู้ชายคนนั้นเป็นหนึ่งใน 5 MISCREANT จริงๆ เขายังพูดจากวนประสาทลงท้ายให้กับไอ้เศษสวะนั้นอีกด้วย มือใหญ่ขาวถูกยกขึ้นถอดแว่นตาออกมาเผยให้เห็นดวงตาสีเทาเข้ม ใบหน้าขาวแต่สีหน้าที่แสดงถึงความเรียบเฉยไม่เกรงกลัวต่อไอ้เศษสวะพวกนี้
“…”
“นั่นไงลูกน้องของมึง กูจะให้มันไปทัวร์นรกก่อนมึง”
ปัง! ปัง!
ลูกกระสุนพุ่งออกไปจากกระบอกปืนด้วยระยะที่ไกลไปยังวัยรุ่นสองคนนั้น ลูกกระสุนตัดขั้วหัวใจทันทีต่อหน้าต่อตาทุกคนไม่เว้นฉันที่เป็นผู้หญิงคนเดียว
“มึง! มึงฆ่าลูกน้องกู”
“แล้วมึงจะทำไมก็มันเข้ามาแส่เรื่องของกูก่อนนิ แค่เศษเดนมนุษย์อย่างพวกมึงตายๆ ไปก็ดีแล้วส่วนมึงกับลูกน้องตายยังไงดีละ ลูกปืนกูมีอยู่เพียบจะอมเข้าไปที่ปากหรือว่าให้มันเจาะเข้าไปทักทายสมองของดี เห็นไหมเห็นกับตาหรือยังว่ากูนะเป็นคนดีแค่ไหน?”
เสียงของผู้ชายชื่อคิวพีพูดขึ้นดังก้องในอารมณ์ที่หงุดหงิดพร้อมกับจ่อปืนไปทางไอ้เศษสวะที่จับมือฉันอยู่ มือของไอ้นี่ที่จับฉันอยู่สั่นคงอยู่ในความกลัวจนหัวหดแล้วล่ะสิ
ไอ้สี่คนขยับเข้ามาใกล้กับลูกพี่ของมันพร้อมพูดว่าเอาไงดีล่ะลูกพี่ ผะ ผมว่ามันน่ากลัวและดูท่ามันจะเอาจริงสมคำร่ำลือของพวกวัยรุ่นจริงๆ นะ
“ไงล่ะอยากเจอนักหนาไงไอ้พวก 5 MISCREANT ฝีมือพวกมันจะแค่ไหนกันเชียวลูกน้องที่ส่งไปสอดแนมมันยังจับไม่ได้เลยกระจอกสิ้นดีวะ”
ฉันเลียนแบบคำพูดของพวกมัน พร้อมพูดดังลั่น
“…”
“นี่ขนาดเจอแค่หนึ่งในห้า ถ้าเจอรวมกันทั้งหมดล่ะก็คงไม่มีศพให้ค้นหาได้”
ฉันพูดขึ้นมาด้วยความสะใจไม่สนใครๆ ที่ต่างมองมาทางฉัน
“อีนี่มึงอยากตายนักใช่ไหม?”
“ทำไมเอาปัญญาที่มีไปหาทางรอดให้ตัวเองดีกว่าไหม ก่อนจะขู่คนอื่น”
แล้วจู่ๆ ไอ้เศษสวะนั้นก็มองมาทางฉันล็อคตัวฉันอย่างรวดเร็วพร้อมกับพูดเสียงดัง
“ถ้ามึงทำอะไรกูกับพวกของกู เด็กของมึงตาย กูจะฆ่าอีนี่ต่อหน้ามึงทันที”
เฮ้ย!
ไอ้เศษสวะนั่นพูดพร้อมกับนำมีดปลายแหลมออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเองและจี้มาที่คอของฉัน ไม่นึกไม่ฝันว่าความคิดนี้จะอยู่ในหัวพวกมันจริงๆ
ความคิดที่ว่าฉันเป็นเด็กของพวกสารเลว
“พูดอะไรฉันไม่ใช่เด็กใคร ไม่รู้จักและก็ไม่เคยเห็นหน้าด้วยเอาฉันมาต่อรองไม่ได้นะ!”
แน่นอนว่าต้องปฏิเสธ
“เด็กกูหรอ มึงพูดใหม่ดิ”
แต่แล้วประโยคของผู้ชายที่ชื่อคิวพีก็ดังขึ้นมา เขาแสระยิ้มตรงมุมปาก ใช่สิมีเพียงฉันและเขาเท่านั้นที่รู้ว่าระหว่างเราไม่ได้มีอะไร ไม่มีสถานะเด็ก
“ก็อีนี่เด็กมึงไงล่ะกูเห็นมันมายืนที่หน้าประตู”
เวรล่ะฉัน...
เมื่อไหร่เรื่องร้ายๆ จะออกไปให้พ้นจากชีวิตฉันสักทีวะเขามองมาทางฉันพร้อมทั้งสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าและฉันก็เอ่ยปากพูดขึ้นว่า
“ฉันแค่จะเดินกลับห้องพักผ่านทางนี่เฉยๆ ไม่ใช่อย่างที่พวกนั้นพูด” แต่เขาไม่สนใจ
“เนี้ยนะหรอเด็กกู เหอะ พวกมึงพลาดแล้ววะอีนั่นไม่ใช่เด็กกูแล้วกูไม่เคยรู้จักเกตนะ”
เขาร้ายมาก ร้ายกว่าที่ฉันคิด
เมื่อได้คำตอบพวกมันก็หันมาทางฉันด้วยอารมณ์ที่ทั้งโมโหอารมณ์โทสะพร้อมกับสายตาที่สื่อได้อย่างแน่ชัดมีจุดประสงค์เดียวฆ่าแน่นอน
“อ้าวอีนี่งั้นมึงก็หลอกพวกกูนะซิ มึงไม่ได้เป็นเด็กมัน”
“หลอกพวกมึงที่ไหนวะ พูดชัดแล้วชัดเจนอีกบอกพวกมึงไปกี่ครั้งล่ะ พวกมึงโง่เองนิก็บอกว่าไม่ใช่ ๆ พวกมึงก็ยังบอกว่าใช่อีก ”
“วอนนักนะมึงงั้นก็ตายซะ!”
ไม่ทันได้ตั้งตัวมีดปลายแหลมพุ่งมาที่ตัวของฉัน
ฟึ้บ! โอ้ย!
ฉันเบี่ยงตัวหลบแต่ก็ยังไม่พ้นมีดอันแหลมคมได้กรีดลงมาที่ต้นแขนซ้ายความเจ็บปวดเคลื่อนเข้ามาโลดแล่นในร่างกายจากบาดแผลนั้นเลือดไหลออกมาราวกับเขื่อนแตกยังไม่ทันไรปลายมีดเล่มเดิมก็พุ่งเข้ามาอีกคราวนี้ฉันถอยหลังอย่างรวดเร็วจนล้มลงกับพื้นซีเมนต์มีดเล่มนั้นก็พุ่งเข้ามาที่หน้าท้อง
ฉันจึงหลับตาลงยอมรับซะตากรรมไม่คิดว่าชีวิตของฉันจะต้องมาตายแบบนี้
กรี๊ดดด!
ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง
เสียงปืนดังสนั่นรัวแบบไม่หยุดทำให้ฉันเอามือปิดหูจนเสียงเงียบจึงลืมตาขึ้นทีล่ะนิดๆ สำรวจร่างกายของตนเองก่อนทันทีเป็นอันดับแรก
นี่ฉันยังไม่ตาย...
ยังไม่โดนแทงเลยเพียงแค่ชุดนักศึกษามีแต่รอยเลือดที่แขนไหลมายังเสื้อเท่านั้นเองมองไปรอบๆ ไอ้เศษสวะที่จับตัวฉันเข้ามานอนตายกันทั้งหมดพร้อมกับเลือดที่ไหลนองอยู่เต็มพื้น
นะ นี่ มันอะไรกัน
น้ำตาฉันไหลพรากอาบแก้มทั้งสองข้างมือสั่นปากสั่นแขนขาของฉันไม่มีแรง ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืนจากที่เดิมที่นั่ง การเห็นศพที่ถูกยิงทั้งๆ ที่ก่อนหน้าพวกเขายังกำลังจะฆ่าฉันอยู่ก็ตามแต่ตอนนี้ไร้ลมหายใจทั้งหมด
ฉะ ฉันกลัวจนเอาแต่นั่งกอดเข่าพร้อมกับนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นจนกระทั่งมีมือใหญ่มากระชากแขนที่มีแผลเดิมจากการโดนกรีด
“โอ้ย! ฉันเจ็บนะ” ฉันลุกขึ้นยืนจากการโดนฉุดลากให้ขึ้น
“เธอมาสอดแนมอะไรที่คลับของฉันเหมือนกับไอ้พวกนั้น”
“ฉะ ฉันไม่ได้มาทำอะไร แค่เดินผ่านจะกลับห้องแค่นั้นไม่ได้สอดแนมอะไรเลยจริงๆ นะ ”
“คิดว่าฉันเชื่อเธอหรอบอกมา!”
“ก็บอกแล้วไงหูแตกหรอบอกว่าไม่ได้มาทำอะไรแล้วทำไมนายถึงฆ่าพวกเขา ชีวิตคนมันไม่เหมือนผักเหมือนปลานะที่จะฆ่ากันได้ง่ายๆ คนดีๆ เขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก”
“…”
“นายมันเลว!”
ฉันพูดสวนขึ้นพร้อมกับเสียงของนายคิวพีอย่างเหลืออดพร้อมกับชี้ไปทางศพพวกนั้นอย่างเสียงดังลูกน้องนายคิวพีต่างหันมากมองกันอย่างตะลึง
“คนดีหรอ หึไม่มีอยู่ในนิยามวะ เลวแค่นี้พอ ”
เขาพูดขึ้นเสียงดังด้วยสายตาที่แข็งกร้าวส่งมาให้ฉันแบบตรงๆ ไม่ปิดบังใดๆ ทั้งสิ้น
“…”
ฉันจึงไม่โต้ตอบอะไรกระทั่งเขาพูดพร้อมกับหันหน้าไปสั่งลูกน้องที่อยู่รอบๆตัวพร้อมพูดว่า
“เก็บมันซะ! ถ้าอินั่นมันยั่วพวกมึงก็มั่วกับมันเลย”
- ผู้เขียน
