CHAPTER 2 ความเสียใจ 2
1534 คำ
CHAPTER 2 ความเสียใจ 2
หึ... เนี้ยหรอคือคำพูดของคนที่ฉันรักนักหนาเขาพูดมาได้ไงทั้งๆ ที่หลักฐานก็เห็นอยู่ตำตา
“ฉันปัญญาอ่อนหรอวีแม้แต่เด็กประถมยังรู้เลยว่าพวกนายทำอะไรกัน คิดว่าฉันโง่นักหรอ!” จากนั้นฉันก็หันหน้าไปสบตากับหญิงสาวที่อยู่ข้างกายของวี สายตาของเธอที่สบตากับฉันอย่างไม่คิดสำนึกพร้อมกับเผยรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา นี่หรอสายตาที่เขาเรียกว่าเพื่อนรัก เพื่อนที่ฉันคบมานาน เพื่อนที่ฉันไว้ใจและไม่คิดว่าเธอจะแทงข้างหลังฉัน “ฉันรู้ว่าเรื่องแบบนี้พ่อแม่แกคงไม่ได้สั่งไม่ได้สอนและคงไม่สนับสนุนลูกตัวเองทำแต่มันเกี่ยวกับสันดานสถุลที่แกสร้างขึ้นมาเองยัยแป้ง!”
เบาไปด้วยซ้ำ มันใช่คำพูดแรง
คำพูดนั้นของฉันทำให้ยัยแป้งหันมองมองหน้าเหมือนกับอยากจะฆ่าจะแกงเต็มแก่ ฉันรู้ว่ายัยแป้งโกรธแต่มันยังน้อยกว่าที่ได้ทำไว้กับฉัน
“ลีเมย์!” ชื่อของฉันถูกเอ่ยขึ้นพร้อมกับสายตาตาแข็งจับจ้องออกมาจากยัยแป้งจากนั้นก็เปลี่ยนไป “หึ...ก็อย่างว่าล่ะนะใครมันจะทนคบกับแกได้วันๆ ก็เอาแต่ทำงานงกๆ จะบอกเอาบุญให้นะเพื่อนรัก ฉันกับวีเรามีอะไรกันตั้งแต่วันที่เขาตกลงคบกับแกแล้วคนอย่างแกมันก็เป็นได้แค่เพื่อนโง่ๆ คนหนึ่งเท่านั้นแหละ”
มีอะไรกันตั้งแต่วันนั้น
สวมเขาให้ฉันเป็นควายตั้งแต่วันนั้น
คำพูดของยัยแป้งทำให้ฉันยืนนิ่งตะลึงจากถ้อยคำเหล่านั้นที่ออกมาจากปากของเธอ ฉันคงเป็นคนที่โง่มากในสายตาพวกเขาสินะ
ฝ่ามือของตัวเองค่อยๆ กำแน่นจนมันสั่นไปหมดจนท้ายความอดทนว่าจะไม่ใช้กำลังมันก็ถึงจุดสิ้นสุดลง
ผัวะ! ผัวะ!
“โอ้ย!”
ฉันชกยัยแป้งทั้งซ้ายและขวาจนล้มไปนั่งกับพื้น มันเกินไปจริงๆกับการกระทำของเธอ พอกันทีกับเพื่อนเลวๆ
“พอกันทีแกกับฉันอย่าพบเจอกันอีกเลยทั้งชาตินี้และชาติหน้าส่วนไอ้เหี้ยวียกให้แกจะไปขึ้นสวรรค์หรือลงนรกที่ไหนก็เชิญ” ฉันพูดพร้อมกับถือขวดไวน์ที่บนโต๊ะเทรดศีรษะหล่อน “ฉันหยาดน้ำอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้จะได้ไม่ต้องมาลากของใครลงน้ำไปกินอีกที่สำคัญอย่ามาแย่งกินขโมยกินของฉันอีก!”
ส่วนวีตอนนี้กำลังมองการกระทำของฉันที่ทำกับยัยแป้งอย่างอึ้งๆ คนอย่างเขาคงไม่รู้ว่าคนอย่างฉันร้ายกว่าที่เขาคิดมากเพียงเพราะว่ายังไม่ได้แสดงพฤติกรรมร้ายๆ แรงๆ กับคนอย่างเขาล่ะมั้งอีกอย่างความอดทนของฉันก็หมดลงแล้ว
“เมย์…ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้วยกโทษให้ผมนะ ผมรักคุณคนเดียวนะ”
วีพูดขึ้นพร้อมกับทำสายตาสำนึกผิด
“เห่าเสร็จยังบอกแล้วไงว่าไม่ได้ปัญญาอ่อน!”
เวลานี้วีจะพูดอะไรขึ้นมามันก็เหมือนกับการแก้ตัวเท่านั้นแหละ ฉันไม่ฟังอะไรเท่ากับสิ่งที่ตัวเองได้เห็นหรอก
ไม่เชื่ออีกแล้วโว้ย
“ก็เมย์ไม่เคยให้ผมสักครั้งแค่จับมือก็ยังไม่ให้เลยจะให้ทำยังไงล่ะนี่คือวิธีที่ดีที่สุดแล้วนะครับเมย์”
“วิธีที่ดีที่สุดหรอพูดมาได้ไม่อายหมา หึ! เห็นแกตัวไปหน่อยนะฉันว่าไปใส่กระโปรงผู้หญิงแทนเถอะวะพูดออกมาได้ยังไง!”
“พูดแรงไปนะเพราะเมย์นั้นแหละผมเลยทำแบบนี้ เมย์นั้นแหละที่ผิด ใช่อย่างที่แป้งพูดทุกอย่างผมกับแป้งคบกันตั้งแต่วันที่ผมตกลงคบกับเมย์ แล้วแต่คนที่มาทีหลังมันก็เป็นเมย์วันนั้นผมตกลงคบกับแป้งก่อน แล้วไงล่ะแป้งเขาให้ทุกอย่างกับผมไม่เหมือนกับใครบางคน คิดผิดจริงๆ ที่ตกลงคบกับคนอย่างคุณลีเมย์!”
เพล้ง!
ไม่รู้ว่าใช้แรงไปเท่าไหร่
เลือดสดๆ สีแดงฉานจึงไหลลงอาบลำคอของไอ้เหี้ยวี มันรีบเอามือใหญ่มาลูบที่ศีรษะของตัวเองด้วยใบหน้าซีดราวกับไก่ถูกต้ม
ใช่ฉันเป็นคนทำเอง
ฉันเอาขวดไวน์ที่เทรดหัวยัยแป้งและขวดเปล่าๆ ขวดนั้นยังอยู่ในมือก็เลยเอาขวดฟาดลงไปหลังจากที่ประโยคสุดท้ายจบลง
“จบกันสักทีอย่ามายุ่งกับฉันอีกทั้งสองคน ฉันจะปล่อยให้ดอกทองให้ได้อยู่กับเหี้ยสมใจ!”
จากนั้นฉันเดินออกมาจากคอนโดเหมือนกับร่างที่ไร้วิญญาณ ร่างที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง มันทั้งแสนอ่อนล้าสาหัสไปหมดทั้งหัวใจแขนขาเรี่ยวแรงในร่างกายไม่เหลือขนาดหายใจก็ยังลำบากกับการที่ในชีวิตจะต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้จากนั้นฉันจึงกดโทรหานานา
“อย่าร้องไห้แก ฉันจะอยู่และเป็นเพื่อนแกเสมอนะลีเมย์ ฉันจะไม่ทิ้งแก คอยอยู่ข้างๆเสมอ”
คำพูดของยัยนานาทำให้หลุดออกจากการคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาก่อนหน้า ฉันร้องไห้และโผเข้ากอดเธออย่างซึ้งใจ
“ขอบใจมากนานาแกเป็นเพื่อนรักของฉันคนเดียว”
“กลับบ้านกันเถอะนะเมย์” สรรพนามการเรียกชื่อเปลี่ยนไปเหมือนเดิมเมื่อนานาเริ่มเห็นว่าฉันสบายใจถึงจะไม่เต็มร้อยก็เถอะ “แกรู้ไหมว่าคลับที่นี่เป็นของหนึ่งใน 5 MISCREANT ที่วัยรุ่นต่างร่ำลือในเรื่องของความเลวความชั่วร้ายใครๆ ที่คิดเป็นศัตรูกับเขาต้องตายนะอีกทั้งพวกเขาทั้งโหด เถื่อน เลวโคตร ร่ำรวย หล่อและที่สำคัญมีลูกน้องเป็นพัน ฉันกลัวปะไปกันเถอะอีกอย่างหนึ่งฉันต้องไปทานข้าวกับครอบครัวของทิว เรานัดกันวันนี้”
ยัยนานาเป็นคนน่ารัก นิสัยดี ชอบช่วยเหลือฉันทุกอย่างพวกเราเป็นเพื่อนกันมานานที่สำคัญเธอยังมีคนรักแสนดีอย่างทิว ทั้งสองคบกันมานานมากตั้งแต่มัธยมจนมาถึงเรียนมหาลัย
ฉันดีใจกับนานาจริงๆ ไม่เหมือนฉันเลยที่ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้
“แกกลับไปก่อนเถอะเดี๋ยวฉันจะกลับเองไม่ต้องเป็นห่วง ขอบคุณที่แกมาอยู่เป็นเพื่อนฉันนะ”
“แต่ว่า... แกจะกลับยังไง?”
“เถอะหน่า...ไว้ใจนะฉันกลับเองได้อีกอย่างห้องพักก็อยู่ใกล้ๆ เอง รีบๆ ไปเดี๋ยวทิวรอนาน ยิ่งไปทานข้าวกับครอบครัวแฟนเธออีก” ฉันร่ายยาวบอกเพื่อนรักคนเดียว “ไปสิไม่รีบไปฉันโกรธนะ”
“ก็ได้ๆ แกรีบกลับเลยนะถึงห้องแล้วโทรบอกฉันด้วยล่ะ ห้ามลืมย้ำ!” จนสุดท้ายนานาก็ลุกขึ้นเดินไปครึ่งทางก็หันกลับมาสั่งฉันอีกครั้งหนึ่ง
“ok”
นานาไปแล้วสักพักฉันก็ลากสังขารตัวเองออกมาหน้าคลับ วันนี้ใช้ทางกลับหอทางลัดดีกว่าประหยัดเงินในกระเป๋าจะได้ไม่เปลืองส่วนทางลัดที่ฉันว่าก็คือทางเดินเข้าไปในซอยหลังคลับ
ซอยนี้ใช้เวลาเดินทางไปถึงห้องพักฉันประมาณครึ่งชั่วโมงแต่วันนี้ทำไมมันไม่มีคนเดินเลยวะแถมยังเงียบสงัดยังดีนะที่มีไฟส่องแสงสว่างตลอดทาง
“ใครใช้แกมา!”
ใครมาส่งเสียงดังแถวนี้ฉันรีบแอบย่องๆ เข้าไปดูข้างๆ ประตูใหญ่นี่มันเป็นประตูหลังคลับQP MISCREANT CLUB ข้างหลังเป็นกำแพงสูงแต่ประตูใหญ่ได้เปิดไว้ข้างในเป็นลานกว้างมีรถหรูแลมโบกินีสีขาวจอดอยู่พร้อมกับผู้ชายใส่เสื้อสีดำ ผิวสีขาวผ่องทรงผมซอยยาวสวมแว่นตาสีดำพร้อมรับกับจมูกโด่งใบหน้าเรียวซึ่งพิงกับประตูรถ
นายนี่ต้องเป็นหัวหน้าแน่ๆ ลูกน้องนับร้อยที่กำลังล้อมชายวัยรุ่นสองคนซึ่งใบหน้าตอนนี้มีแต่รอยซ้ำจากการโดนต่อยริมฝีปากมีเลือดไหลผู้ชายที่ยืนพิงรถเดินเข้ามาหาชายวัยรุ่นสองคนนั้น พร้อมกับพูดขึ้นว่า
“ฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้ายว่าใครใช้แกมาแส่ที่นี่! ”
เขาชั่งดูโหดร้ายเลือดเย็นลูกน้องทั้งหมดที่ล้อมชายวัยรุ่นทั้งสองคนนั้นไม่กล้าที่จะสบตากับเขาเลยทุกคนได้แค่ก้มหน้ามองพื้นดิน
“ตอบหรือว่าพวกแกอยากจะตายแบบศพไม่มีญาติ”
ว่าแล้วเขาก็เอามือเข้าไปล้วงอะไรบ้างอย่างภายใต้ชายเสื้อสีดำออกมาซึ่งนั้นมันคือ ปะปืน!
- ผู้เขียน
