เธอเหลือบมองคนที่เดินอยู่เคียงข้าง ก่อนจะกะพริบตามองเสื้อผ้าเชยๆ ของกันภัย แล้วเหลียวไปมองเสื้อผ้าที่แขวนขายอยู่ในร้านตรงหน้า แม้จะไม่มียี่ห้อ แต่เธอตาถึงพอที่จะเลือกเสื้อผ้าพวกนี้ให้เขาใส่ได้
“รันขอไปดูของตรงโน้นหน่อยนะคะ ฝากพี่กันยืนรอซื้อขนมครกให้รันด้วย” เธอรีบบอกเขาก่อนผละห่าง
กันภัยมองตามร่างโปร่งของหญิงสาวไปอย่างห่วงใย แต่ก็คิดว่าเธอคงไม่เป็นอะไร เธอกลับมาอีกครั้งพร้อมกับถุงกระดาษใบหนึ่ง กันภัยหันมาก็เห็นเธอยืนอยู่ใกล้ๆ จึงยิ้มให้
“ได้ของแล้วเหรอครับ”
“ใช่จ้ะพี่กัน ขนมครกน่ากินจังเลยจ้ะ”
“กินเลยครับ กำลังร้อนๆ” ร้านขนมครกมีที่นั่งให้ลูกค้าด้วย เขาใช้มือปัดฝุ่นเบาๆ เพื่อให้เธอนั่งกินขนมตรงนั้น
“แหม... พ่อหนุ่มน่ารักจริงเชียว ดูแลภรรยาดีเหลือเกิน” แม่ค้าเอ่ยชมเมื่อเห็นการกระทำของกันภัย เขาเพียงแค่ยิ้มเขิน แต่รันนรินทร์ยิ้มเต็มใบหน้าอย่างมีความสุข
“เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่เห
