“กลับกันเถอะ ถึงไม่มีแก ฉันก็ยังมีลูกอีกคน จำคำของฉันเอาไว้ สักวันแกจะต้องซมซานกลับมาหาฉัน” ประจวบชี้หน้าลูกสาวอย่างขึงโกรธ
รันนรินทร์ประคองร่างกันภัยกลับบ้าน ท่ามกลางสายตาหลายคู่ที่มองมา ก่อนจะหันไปซุบซิบนินทาว่าเธอหนีตามผู้ชายมา แม้แต่แม่ค้าขายขนมครกยังมองเธอด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป รันนรินทร์รู้สึกเจ็บจุกอับอาย แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจ
“พี่กันเป็นยังไงบ้างจ๊ะ” เธอเอ่ยถามอย่างห่วงใย ค่อยๆ ทำแผลให้เขาอย่างเบามือ
“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก แต่รัน...”
“รันโอเคจ้ะพี่กัน ถึงยังไงพ่อกับพี่โรมก็ไม่มายุ่งกับเราแล้ว” รันนรินทร์คิดว่าบิดาคงโกรธมากจนไม่อยากมายุ่งกับเธออีก ในเมื่อเธอเลือกแล้วที่จะเป็นแบบนี้ หากท่านจะตัดขาดเธอก็ต้องยินยอม
“พี่ทำให้รันอับอาย”
“ช่างเถอะจ้ะ รันไม่สนใจคนอื่นหรอก พี่กันสิจ๊ะ ต้องมาเจ็บตัวเพราะรัน”
“พี่จะพิสูจน์ให้พ่อกับแม่ของรันเห็นให้ได้ว่าพี่สามารถดูแลรันได้”
“รันจะช่วย
